دبیر جهاندیده را پیش خواند

دبیر جهاندیده را پیش خواند		بیاورد نزدیک گاهش نشاند
یکی نامه بنوشت با داغ و درد		دو دیده پر از خون و رخ لاژورد
ز دارای داراب بن اردشیر		سوی قیصر اسکندر شهرگیر
نخست آفرین کرد بر کردگار		که زو دید نیک و بد روزگار
دگر گفت کز گردش آسمان		خردمند برنگذرد بی‌گمان
کزو شادمانیم و زو ناشکیب		گهی در فراز و گهی در نشیب
نه مردی بد این رزم ما با سپاه		مگر بخشش و گردش هور و ماه
کنون بودنی بود و ما دل به درد		چه داریم ازین گنبد لاژورد
کنون گر بسازی و پیمان کنی		دل از جنگ ایران پشیمان کنی
همه گنج گشتاسپ و اسفندیار		همان یاره و تاج گوهرنگار
فرستم به گنج تو از گنج خویش		همان نیز ورزیده‌ی رنج خویش
همان مر ترا یار باشم به جنگ		به روز و شبانت نسازم درنگ
کسی را که داری ز پیوند من		ز پوشیده‌رویان و فرزند من
بر من فرستی نباشد شگفت		جهانجوی را کین نباید گرفت
ز پوشیده‌رویان بجز سرزنش		نباشد ز شاهان برتر منش
چو نامه بخواند خداوند هوش		بیاراید این رای پاسخ‌نیوش
هیونی ز کرمان بیامد دوان		به نزدیک اسکندر بدگمان
سکندر چو آن نامه برخواند گفت		که با جان دارا خرد باد جفت
کسی کو گراید به پیوند اوی		به پوشیده‌رویان و فرزند اوی
نبیند مگر تخته گور تخت		گر آویخته سر ز شاخ درخت
همه به اصفهانند بی‌درد و رنج		ازیشان مبادا که خواهیم گنج
تو گر سوی ایران خرامی رواست		همه پادشاهی سراسر تراست
ز فرمان تو یک زمان نگذریم		نفس نیز بی‌راه تو نشمریم
بکردار کشتی بیامد هیون		دل و دیده‌ی تاجور پر ز خون