آزار فاطمه، آزار خدا و پیامبر است

این كه آزار فاطمه علیهاالسلام اذیت و آزار خدا و پیامبر صلی اللَّه علیه و آله است، موضوعی است كه دهها حدیث معتبر در این باره در كتب شیعه و سنی آمده، كه اینك بدون نیاز به تحلیل، به چند حدیث از آنها تبرك می‏جوییم:
▪ قال رسول ‏الله صلی الله علیه و آله:
فاطمه بضعهٔ منی، فمن اغضبها اغضبنی (۱)؛ فاطمه پاره‏ی تن من است، هر كس او را به خشم آورد، مرا به خشم آورده است.
▪ عن النبی صلی اللَّه علیه و آله:
فاطمه بضعهٔ منی، و هی نور عینی، ثمره فوادی، و روحی التی بین جنبی، من آذاها فقد آذانی، و من آذانی فقد آذی اللَّه، و من اغضبها فقد اغضبنی، یوذینی ما آذاها (۲) ؛ فاطمه پاره‏ی تن من، نور چشمم، میوه‏ی دلم و روح و روانم است. هر كس او را اذیت كند، مرا اذیت نموده و اذیت من اذیت خداست و كسی كه وی را به خشم آورد، مرا به خشم آورده، و اذیت می‏كند مرا، آنچه فاطمه را اذیت كند.
▪ قال النبی:
فاطمه بضعه منی، من آذاها فقد آذانی، و من آذانی فقد آذی اللَّه عز و جل و هذا یدل علی عصمتها (۳)؛ فاطمه پاره‏ی تن من است، هر كس او را اذیت كند مرا اذیت نموده و كسی كه مرا اذیت كند، خدا را اذیت كرده. (سپس ابن ابی‏الحدید می‏گوید: این حدیث، عصمت فاطمه را در بر دارد.)
▪ عن رسول‏ الله صلی الله علیه و آله:
ان اللَّه عزوجل لیغضب لغضب فاطمه، و یرضی لرضاها (۴)؛ خداوند با خشم و غضب فاطمه به خشم آید و با رضای او راضی می‏گردد.
▪ قال رسول‏ الله صلی الله علیه و آله:
فاطمه بضعهٔ منی، یوذینی ما اذاها (۵) ؛ فاطمه پاره‏ی تن من است، اذیت می‏كند مرا، آنچه او را بیازارد.
▪ قال رسول ‏الله صلی الله علیه و آله:
فاطمه بنت محمد، و هی بضعهٔ منی، فمن آذاها فقد آذانی، و من آذانی فقد آذی اللَّه (۶) ؛ فاطمه دختر محمد است، او پاره‏ی تن من است، هر كس وی را آزار دهد، مرا آزار نموده و كسی كه مرا اذیت كند، خدا را اذیت نموده است. این احادیث ششگانه، كه به عنوان نمونه، از كتاب‌های معتبر اهل تسنن نقل گردید، می‏رساند كه خشم فاطمه علیهاالسلام باعث خشم خدا و پیامبر می‏گردد و اساساً رضایت و غضب الهی به رضا و غضب فاطمه علیهاالسلام بستگی دارد. و چنانچه ملاحظه فرمودید از این احادیث به عصمت فاطمه علیهاالسلام اشاره نموده و حركت او را تابع اراده و خواست خدا می‏داند.

پی‌نوشت‌ها:
۱ـ كنزالعمال، ج ۱۲، ص ۱۰۸ ش ۳۴۲۲۲/ جامع الصغیر سیوطی، ج ۲، ص ۲۰۸ ش ۵۸۳۳۳/ صحیح بخاری، ج ۵، ص ۹۶ ش ۲۷۸.
۲ـ مسند احمد حنبل، ج ۴، ص ۳۲۹.
۳ـ ابن ابی‏الحدید، ج ۱۶، ص ۲۷۳.
۴ـ فرائد سمطین، ج ۲، ص ۴۶، ش ۳۷۸.
۵ـ صحیح مسلم، ج ۱۶، ص ۳ به شرح نووی.
۶ـ محجهٔالبیضاء، ج ۴، ص ۲۱۰.

منبع : تبیان