ورزشکاران انفرادی مضطرب ترند

اضطراب رقابتی ورزشکاران در رشته های ورزشی گروهی و انفرادی با هم متفاوت است و در بین ورزشکاران انفرادی اضطراب رقابتی بیشتری وجود دارد.
بررسی و مقایسه اضطراب صفتی رقابتی ورزشکاران منتخب شرکت کننده در مسابقات قهرمانی دانشجویان کشور عنوان تحقیقی است که از سوی کیوان ملا نوروزی، کارشناس ارشد تربیت بدنی دانشگاه علامه طباطبایی و دکتر حبیب هنری استادیار دانشگاه علامه طباطبایی انجام شده است.
در این پژوهش آمده است: «امروزه، به دلیل توجه کمتر به روانشناسی ورزش، ورزشکاران ممکن است شکست های پیاپی ای را متحمل شوند که خسارت های جبران ناپذیری برای آنان و جامعه ورزشی به بار می آورد. بنابراین توجه به روانشناسی ورزش و متغیرهای مرتبط با عملکرد ورزشکاران می تواند نتایج سودمندی داشته باشد. مؤلفه های مهمی در روانشناسی ورزش وجود دارد که با عملکرد ورزشکاران در ارتباط هستند. از جمله این متغیرها اضطراب رقابتی است.
گالد، هورن و اسپیرمن( Gould، Horn، Spreman) اضطراب رقابتی نزدیک به ۱۰۰۰کشتی گیر نخبه را که در فدراسیون کشتی امریکا (USWF)، تیم ملی جوانان کشتی فرنگی یا در مسابقات قهرمانی کشتی آزاد، شرکت کرده بودند، مورد مطالعه قرار دادند، آنها تفاوت های موجود در پاسخ های اضطرابی را از طریق پرسشنامه اضطراب رقابتی مارتنز (SCAT) و پرسشنامه دیگری که برای ارزیابی اضطراب و پاسخ های مربوط به اضطراب طرح ریزی شده بود، تحت بررسی قرار دادند. نتایج تحقیق آنها نشان داد که کشتی گیران برخوردار از SCAT کم، پاسخ های اضطرابی کمتری در قیاس با کشتی گیران برخوردار از SCAT زیاد بروز می دادند. همچنین آنها پی بردندکه :
(کشتی گیران SCAT کم در قیاس با کشتی گیران SCAT زیاد توانایی خود را بالاتر برآورد می کردند، پیش بینی می کردند که مسابقات را بهتر تمام خواهند کرد و به این پیش بینی از نتایج مسابقات مطمئن بودند. احساس می کردند حالت عصبی شان که اغلب به فعالیت ایشان لطمه می زد، کمتر است. در خوابیدن مشکلات کمتری داشتند و فکر می کردند اینکه خوب کشتی بگیرند برای خانواده شان حائز اهمیت است.)
سوآین و جونز(Swain & Jones) نیز در تحقیقی که به سال ۱۹۹۲ با ۶۰ نفر از ورزشکاران دو و میدانی انجام دادند به این نتیجه رسیدند که دارای روحیه رقابتی بیشتری بودند، علی رغم اعتماد به نفس زیاد در تمام طول دوره تجربی در روز مسابقه اعتماد به نفس آنها کم شد و برعکس گروهی که روحیه رقابتی کمتری داشتند، اعتماد به نفس آنها ثابت ماند.
یکی دیگر از متغیرهایی که با عملکرد ورزشی ارتباط معنی داری دارد، اضطراب رقابتی است. منظور از اضطراب رقابتی اضطراب حالت و صفت رقابتی است. به نظر اسپیلبرگر(۱۹۶۶) اضطراب حالت واکنش هیجانی و زودگذری است که موجب می شود افراد موقعیت های خاصی را تهدیدآمیز ارزیابی کنند.
در مقابل، اضطراب صفتی، نوعی ویژگی شخصیتی است که به خصوصیات باثبات و دیرپای فرد و تفاوت های فردی با دوام در افراد مستعد اضطراب اشاره دارد. یافته ها بر رابطه بین اضطراب و عملکرد ورزشکاران نیز در حین رقابت پایین تر خواهد آمد. هنین (۱۹۸۰) و کران(۱۹۹۳) بین اضطراب رقابتی و عملکرد ورزشی ارتباط منفی معنی داری به دست آوردند. فلتچر و هانتون(۲۰۰۱) نشان دادند که بین میانگین نمرات اضطراب رقابتی در گروه های دارای مهارت های بالا و پایین تن آرامی، گفت وگو با خود و تصویرسازی تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین، در اضطراب رقابتی برای گروه های تن آرامی، شناختی و تصویرسازی ذهنی تفاوت معنی داری به دست آمد. هانتون و همکاران(۲۰۰۴) نشان دادند که شدت اضطراب شناختی و اضطراب جسمی ورزشکاران با نزدیک شدن به مسابقه افزایش و اعتماد به نفس آنها کاهش می یابد. همچنین بین اضطراب رقابتی و عملکرد ورزشی ارتباط منفی معنی داری به دست آمد.
● یافته ها
در مقایسه اضطراب رقابتی ورزشکاران رشته های گروهی و انفرادی نشان می داد بین دو گروه ورزشکاران گروهی و انفرادی به لحاظ اضطراب آنها اختلاف معنی داری وجود دارد و با مقایسه میانگین اضطراب رقابتی به دست آمده دو گروه در می یابیم که رشته های انفرادی نسبت به رشته های گروهی از اضطراب رقابتی بالاتری برخوردارند.
فرض دیگر بین سن ورزشکاران و میزان اضطراب رقابت آنهاهمبستگی وجود ندارد که بر اساس آزمون آماری همبستگی به این نتیجه رسیدیم که میان سن و میزان اضطراب رقابتی ورزشکاران ارتباط مثبت و معنی دار وجود دارد. نحوه این ارتباط به این صورت است که با افزایش سن از میزان اضطراب کاسته می شود.
رشته های ورزشی مورد مقایسه در این تحقیق بدمینتون، تنیس روی میز، بسکتبال و والیبال هستند.حال فرض ما این است که بین میزان اضطراب رقابتی ورزشکاران ۴ رشته ورزشی تفاوت معنی داری وجود ندارد.
بر اساس تجزیه و تحلیل آماری از آزمون ANOVA جهت مقایسه اضطراب رقابتی ورزشکاران ۴ رشته ورزشی استفاده شد، نتیجه به دست آمده در مقایسه ۴ رشته ورزشی نشان داد، تنها بین بسکتبال و بدمینتون این اختلاف معنی دار وجود دارد و این میزان اضطراب در ورزشکاران بدمینتون با میانگین بالاتر بیشتر است.
این نتیجه با فرض های قبلی مبنی بر اختلاف معنی دار ورزشکاران گروهی و انفرادی مطابقت دارد.
پس از تجزیه و تحلیل یافته ها و آزمایش فرضیه ها نتایج نشان داد که اضطراب رقابتی ورزشکاران در رشته های ورزشی گروهی و انفرادی با هم متفاوت است و در بین ورزشکاران انفرادی اضطراب رقابتی بیشتری وجود دارد. این نتیجه گیری با یافته های گرانین و همکاران(۱۹۷۲) و کلاورا (۱۹۷۸) مطابقت دارد.
نتیجه مشاهدات در مورد ارتباط بین سن و اضطراب رقابتی ورزشکاران این نتایج را آشکار می سازد که بین اضطراب رقابتی ورزشکاران و میزان سن آنها رابطه معنی داری وجود دارد و با افزایش سن این مقدار کاهش می یابد که نتایج این تحقیق با نتایجی که در تحقیقات انجام شده به وسیله گلاهورن و اسپیرمن(۱۹۸۲) و سید جعفر موسوی (۱۳۷۱) که این رابطه معنی دار را یافته اند، مطابقت دارد.
همچنین نتایج این تحقیق نشان داد که در ۴ رشته ورزشی اضطراب رقابتی ورزشکاران متفاوت است و در این بین ورزشکاران بدمینتون از اضطراب رقابتی بالاتری نسبت به ورزشکاران بسکتبالیست برخوردار بودند که این نتایج با اظهارات وارن (۱۹۴۹) و سید جعفر موسوی (۱۳۷۱) و دکتر خیری (۱۳۷۴) مطابقت دارد.

منبع : روزنامه ایران ورزشی