ورزش حرفه ای برای کودکان ، ممنوع

رسیدن به ۱۰ سالگی نقطه عطفی برای کودکان است؛ سنی که آنها یاد می گیرند به تدریج به استقلال برسند دراین سن کودکان آماده تغییر و تحولات ناشی از بلوغ جسمی، فکری و عاطفی می شوند اما درعین حال این سن از سوی بسیاری از والدین سنی تلقی می شود که باید به کودکانشان یک رشته ورزشی را بطور حرفه ای آموزش دهند و به عبارتی بهتر ورزش را بطور حرفه ای پی گیری کنند.
غافل از آن که ۱۰ سالگی به هیچ وجه نباید آغاز فصل ورزش حرفه ای در زندگی باشد. این روزها باوجود توصیه اکید کارشناسان ومربیان ورزش و حتی روانشناسان کودک، بچه های ۹ یا ۱۰ ساله از سوی والدینشان تشویق می شوند تا یک ورزش مثل فوتبال و ژیمناستیک و ‎.‎.‎. را بطور حرفه ای بیاموزند.
مربیان این رشته های ورزشی با برپایی کلاس های فشرده، مسابقات آزاد هفتگی و دیگر رقابت های هیجان انگیز وعده پرورش دادن کودکان را می دهند که در آینده بازیکنان موفقی خواهند شد، در دبیرستان جذب تیم های مختلف ورزشی می شوند و در نهایت افتخار آفرینان آینده جامعه ورزش خود خواهند بود، اما این تنها یک روی سکه است.
به گفته ریچارد گنیزبورگ، استاد دانشگاه و روانشناس در حوزه ورزش کودکان بخاطر همین خط مشی اشتباه کودکان از سنین پائین تر از آسیب های وارده به ماهیچه ها، استخوان ها و مفاصل در هر شاخه ورزشی که بطور حرفه ای به آن می پردازند، رنج می برند واین در بزرگسالی به درد ها و ناراحتی های مزمنی در آنان تبدیل می شود.
رؤیای والدین برای تبدیل شدن فرزندشان به قهرمان مسابقات المپیک یا یک ستاره ورزشی چیز تازه ای نیست، اما به گفته مشاوران با تجربه ورزشی هر کودکی نه باید و نه می تواند به یک ستاره ورزشی تبدیل شود.
هدف اصلی از ورزش در سنین پائین، آموختن مهارت های پایه ورزشی، لذت بردن از نفس ورزش و در نهایت کشف استعدادهای ورزشی برای پرداختن به آنها در سنین بالاتر است و این با آموختن یک شاخه ورزشی بطور اجباری که مستلزم تلاش برای قهرمانی است منافات دارد.
بسیاری از والدین فکر می کنند تمرکز روی یک ورزش خاص چه ضرری می تواند داشته باشد که کارشناسان ورزش در جواب به این سؤال می گویند: «ورزش نوجوانان و کودکان نباید حالت حرفه ای به خود بگیرد چرا که به لحاظ عاطفی و فیزیکی یک اشتباه بزرگ است.
● اشتباه والدین
روانشناسان حوزه ورزش که با ورزش تخصصی نوجوانان مخالف هستند، والدین را مقصر می دانند. نیکول اسپریت، دکترای روانشناسی و مؤلف کتاب «ورزشی برای همه کودکان» می گوید: «مطمئناً والدین، بد بچه های خود را نمی خواهند، مشکل اینجاست که از ریسک مرتبط با ورزش تخصصی دراین سن آگاه نیستند.
از سوی دیگر چشم و همچشمی با دیگر والدین و این تصور غلط که با یکسال ورزش حرفه ای، کودکانشان قهرمان مسابقات جام جهانی می شوند موجب ایجادمشکلات جبران ناپذیری می شوند.
بیشتر والدین خود به سراغ یک مربی می روند و می گویند: «می خواهم کودکم بیشتر تمرین یا آموزش مازاد داشته باشد، این در حالی است که کودک دراین سن درک درستی از ورزش حرفه ای ندارد و به ورزش بیشتر به جنبه بازی و سرگرمی نگاه می کند.
حقیقت این است که امروزه والدین برای موفقیت ورزشی فرزندانشان تحت فشار هستند و گمان می کنند صرفاً ورزش کردن کافی نیست، بلکه پیروزی در مسابقات ورزشی مهم تر از نفس خود ورزش است.»
● نقش مربیان
در ترغیب بسیاری از والدین مربیان هم بی تأثیر نیستند و این فرمول موفقیت را برای همه کودکان می پیچند. موفقیت در هر زمینه ای نهایت آرزوی هر پدر و مادری برای کودکش است، اما وقتی برخی مربیان ورزش می گویند برای ورزشکار شدن بچه ها یک راه بیشتر وجود ندارد و آن آموزش دیدن بطور حرفه ای است، والدین دچار عذاب وجدان می شوند. در صورتی که یک مربی دلسوز باید بگوید: لحظه ای در مورد آینده فرزندتان تأمل کنید.
تنها درصد کمی از کودکان در دوره دبیرستان یک ورزش را بطور حرفه ای دنبال می کنند و باز درصد کمتری در دوره دانشگاه آن را ادامه می دهند و یا درنهایت آن را تا پایان عمر دنبال می کنند.
● سن مناسب
حرفه ای شدن در هر کاری چیز بدی نیست، اما در مورد ورزش علاقه مندی و آمادگی جسمانی وعاطفی پیش شرط مهم قبل از پرداختن به یک ورزش خاص است.
به گفته روانشناسان کودکان کم سن و سال هنوز این آمادگی را ندارند. بنابراین سؤالی که پیش می آید این است که از چه زمانی بایدکودکانمان رابه سوی یک شاخه یا گرایش ورزشی خاص هدایت کنیم
متخصصین امور ورزش سن زودتر از ۱۲ یا ۱۳ سالگی را مناسب نمی دانند. به گفته آنان دوران دبیرستان بهترین وقت برای شروع است، زیرا در دوران کودکی ساختار فیزکی بدن انسان برای یک ورزش خاص مناسب نیست و انجام ورزش های مختلف و استفاده از ماهیچه های مختلف در این سن لازم است.
ورزش تخصصی زودتر از این سنین باعث وارد شدن آسیب های جسمی زیادی مثل ایجاد دردهای مزمن از ناحیه زانو و مفاصل، شکستگی استخوان، در رفتگی مفاصل و ‎.‎.‎. می شود.
از سوی دیگر فشار روحی- روانی و دلزدگی از ورزش نیز یکی دیگر از عوارض شروع حرفه ای ورزش از سنین پائین است.
نکته ای که متخصصان به آن اشاره می کنند این است که خیلی از این کودکان از مدت ها پیش تصمیم داشتند آن ورزش را کنار بگذارند اما جرأت گفتن این مسئله را به والدینشان نداشتند.
همچنین عده دیگری از بچه ها از شیوه های دیگری برای فرار از این ورزش اجباری استفاده می کنند همچون تمارض، شکایت از یک آسیب ورزشی که خیلی وقت پیش خوب شده یا بی حالی و.‎.‎. گاهی افسردگی حاصل از این گونه ورزش ها به خوبی در کودک دیده می شود مانند درست نخوابیدن، انزوا پیشه کردن و زود خشمگین شدن. دلزدگی از ورزش در بچه هایی که خیلی تحت سلطه والدینشان هستند تدریجی اتفاق می افتد.

پروانه محبی

منبع : روزنامه ایران