دست های خالی ما

خدایا!
گاهی ما آدم ها آنقدر تند می شویم
که فراموش می کنیم هیچ چیز به جز دوستی و محبت قادر به ایجاد پل بین ما نیست
بعد با خشونت و گاهی با بی فکری
تمام داشته هایمان را با دست خودمان
از بین می بریم و بعد ما می مانیم و خودمان و یک دست خالی.‎.‎.
پروردگار خوبم! کاش کمکم کنی دفعه آینده ای که خودخواهی به سراغم آمد، فراموش نکنم
هیچ کس؛ به تنهایی کامل نیست.

مونا کربلایی

منبع : روزنامه ایران