مواد ضد آب Waterppoof Materials

از آن روزگاران که مردم پوشیدن پوشاک کارخانه‌ای را آغاز کردند و در هنگام باریدن باران به بیرون رفتند. کوشش‌های انجام شده از خیش شدن جامه‌ها بر اثر رطوبت آب حفظ و جلوگیری کرد. نخستین مدل‌های ضد آب متکی به خواص طبیعی الیاف بود. پشم با روغن پشم و محلول چربی به‌طور طبیعی از نفوذ آب بر جامه‌ها جلوگیری می‌کند. پنبه‌ اگر با موم محلول چربی داده شود ضد آب خواهد شد و این تدابیر گران نبود اما به‌وقت شستن و تمیز کردن دوام آن در مقابله با اب از میان می‌رفت.
در ۱۸۲۳ چارلز مکین‌توش (۱۸۴۳ ـ ۱۷۶۶) شیمیدان اسکاتلندی شیوه ابداعیخود را در ضد آب کردن پارچه و لباس با بکار بردن لاستیک در آمیخت و به انجام رسانید. وی یک روی پارچه پشمی را با یک مایع، محلول لاستیک که بر پارچه مالیده شد ضد آب و ضد بارانگشت و به بخش درونی پارچه جامه‌هائی که به شیوه مکنین توش ساخته شد آب نفوذ نیافت و به این ترتیب کمپانی معروف به توش ایجاد شد.
اوتیس فررین آمریکائی در نیمه سده ۱۸۰۰پارچه ضد آب را اختراع کرد. روندکاروی روغن مالی روی مواد سنگین بکار رفت و در نتیجه الیاف ضد آب معروف به پوشاک روغنی شناخته و در مقاصد و منظورهای شیمی از پلاستیک برای ضد آب مواد سودهای فراوان و کاربردهای بسیار برده شد.
در دهه ۱۹۸۰ شاهد تولد یک نمونه فیبر ضد آب بودیم که در ساختمان میکروسکوپی جالب تر از یک مسدود کننده شیمیائی بود. معروفترین این نوع ضد آب‌ها، گرتکس Goretex بود که به‌وسیله دبلیو. ال و باب گور. اختراع گشت. دبلیو ال. گورکمپانی دو پونت را در ۱۹۸۵ ترک کردند و کمپانی تفلون را برای خود تأسیس کردند تا پوشش برای برخی از وسایل کامپیوتری بسازند. پسرگور، باب مدرک تحصیلی PH.D در مهندسی شیمی گرفت و در آزمایشگاه به پدر خود پیوست. روزی در ۱۹۶۹ باب یک میله تفلون را ناگهان کشید به‌جای اینکه نرم و اهسته آنرا بکشد و میله خلل فرج یافت و لیف و رشته قوی شد. این تفلون پیشرفته را تکس‌گور ـ تکس نامید. گور ـ تکس برای انتقال علائم کامپیوتر ایده آل، برای کاربرد جراحی و غیره بود یک ماده ضدآب شامل یک فیلم تفلون به یک فیبر مصنوعی مربوط کرد. گور ـ تکس اکنون به‌مقیاس گسترده‌ای در ساخت جامه‌ها و بارانی‌ها کاربرد یافته است [۶۲].

۶۲ ـ دکتر محمد سعیدیان

منبع : مطالب ارسال شده