علی اسفندیاری نیما یوشیج

جنسیت: مرد
نام پدر: ابراهیم خان نوری
تخلص: نیما
تولد و وفات: (۱۲۷۶ -۱۳۳۸) شمسی
محل تولد: ایران - مازندران - دهمکدهٔ یوش ، از توابع نور
شهرت علمی و فرهنگی: شاعر
مشهور به یوشیج. خواندن و نوشتن را در زادگاهش فرا گرفت. پس از مدتی به تهران آمد و برای اموختن زبان فرانسه به مدرسهٔ سن لویی رفت و با ادبیات اروپایی آشنا شد. در اثر تشویق نظام وفا ، شاعر معروف و دلسوز آن مدرسه ، به سرودن شعر پرداخت. نیما مدتی به محافل ادبی تهران رفت و آمد داشت. چندی به آستارا رفت و در آنجا با همسرش در مدرسهٔ حکیم نظامی به تدریس پرداخت. در بازگشت به تهران ، در ۱۳۱۷ش عضو هیئت تحریریهٔ "مجلهٔ موسیقی" شد و مقاله هٔایی در بارهٔ شعر هنر با ارزش احساسات" نوشت که بعدها با همین عنوان به چاپ رسید. او چندی نیز در ادارهٔ انطباعات وزارت فرهنگ به خدمت مشغول بود. نیما در شعر دید تازه‌ای نسبت به طبیعت وجهان داشت ، و از نقطه نظر دیگر اجتماعی ، انتقادی می‌نگریست. درحکومت بیست سالهٔ رضاشاهی که نیما از آن به نام دورهٔ سختی و فشار یاد کرده ، وی به کار شعر و تکمیل تجربه های شعری پرداخت و نیز شعرهایی سمبولیک و انتقادی سرود که پیچیده است. در سالهای پس از ۱۳۲۰ش احساسات و ساختمان شعری او دگرگون شد و خبر آن در ۱۳۲۳ش با بانگ "ناقوس" به همگان رسید. بزرگترین خصوصیت شعری نیما عصیان و شهانمت رخنه کردن در حصار ادبیات کهن بود. جنبهٔ مهم شعر او پیوستگی ، تسلسل ، انسجام و صراحت بیان بود. موسیقی مخصوصی در شعر نیما است که با مضامین وی تناسب دارد. وی در یرماه ۱۳۲۵ش در کنگرهٔ نویسندگان و شاعران ایران شرکت نمود که در این کنگره نویسندگان و شاعران حضور داشتند و از آن میان تنها چهار تن نوپرداز و معتقد به شیوهٔ نیما بودند. نیما در این کنگره شعرهای "آی آدمها" "مادری و پسری" و غیره را خواند که مورد توجه و نقد و نظر قرار گرفت. از آن پس با وجود پاره‌آی مخالفتها ، از جانب ادیبان و سنت‌گرایان ، شیوهٔ نیما در کنار شیوهٔ سنتی فارسی جا باز کرد. اشعار نخستین او با اینکه در قالب اوزان عروضی ساخته شده ، از مضامین نو و تخیلات شاعرانه بهره‌بسزایی دارد. وی سرانجام در تهران درگذشت. از آثار اولیهٔ وی باید منظومه‌های "مجلی" ، "قصهٔ رنگ پریده" ، "افسانه" و "برای دلهای خونین" را نام برد که در زمان خود موجب تحولی در شعر گردید. نیما در آثار بعدی خود اوزان عروضی شعر فارسی را شکست و شعرش را از چهارچوب وزن و قافیه آزاد ساخت و راهی تازه و نو در شعر آفرید که به سبک نیمایی مشهور است. از دیگر آثار وی:"شعر من"؛ "مانلی"؛ "شهر صبح شهر شب"؛ "آهو و پرنده‌ها"؛ "دنیا خانهٔ من است"؛ "قلم‌آنداز"؛ "نامهٔ‌های نیما به همسرش"؛ "عنکبوت"؛ "فریادهای دیگر"؛ "کندوهای شکسته"؛ "خانوادهٔ سرباز"؛ "آب در خوابگه مورچگان"؛ دونامهٔ"؛ "ای شب". او قسمتی از اشعار خود را به زبان مادری و به نام "روجا" سروده است. تمام آثار او اعم از منظوم و منثور ، در دو جلد در تهران به چاپ رسیده است.

منبع : مطالب ارسالی