آرام و سریع ‌مثل والکات

تئو والکات هفته گذشته تصمیم گرفت، کمی شیطنت کند.
ماجرا از آنجا شروع شد که شیلا، منشی پذیرش مرکز تمرینی آرسنال او را مهربان‌ترین بازیکنی نامید که در ۳۹ سال زندگی‌اش ملاقات کرده. بنابراین نقشه‌ای طراحی شد.
والکات درحالی که چشمانش برق می‌زند و لبخندی بر لبانش نشسته، می‌گوید: «تیم، یکی از کارمندان اینجاست. او پیغام داده بود که آیا حاضرم برگه‌ای را امضا کنم. دیو، فیزیوتراپیست تیم به من گفت که تو پیش تیم برو و وقتی گفت برگه را امضا کن، جواب بده که من هیچ چیزی را امضا نمی‌کنم، چون آنها همیشه فکر می‌کنند که تو پسر مهربانی هستی. من این کار را کردم و تیم ناگهان خشکش زد. چهره او در این لحظه دیدنی بود.» پایان ماجرا قابل پیش‌بینی است. والکات ادامه می‌دهد: «در نهایت آن را امضا کردم. ولی احساس بدی داشتم.»
بازیکنان آرام معمولا در فوتبال خیلی مورد توجه قرار نمی‌گیرند. همیشه خبرهایی در مورد حملات عصبی وین رونی و اینکه در چنین مواقعی نباید به او نزدیک شد، به گوش می‌رسد. استیون جرارد، دیگر ستاره تیم ملی انگلیس هم جزو بازیکنانی است که خیلی نمی‌تواند مراقب رفتار خودش باشد. والکات که در حومه برکشایر بزرگ شده، کاندیدای مناسبی نیست تا در کنار این دو بازیکن خشن مثلثی برای رساندن انگلیس به افتخار در جام‌جهانی ۲۰۰۶ بسازد. با این حال دست کم گرفتن این جوان ۲۰ ساله مودب و فروتن، اشتباه بزرگی خواهد بود.
بیایید دوران بازیگری‌‌اش را از ابتدا بررسی کنیم. دو ماه قبل از اینکه تولد ۱۷ سالگی‌اش را جشن بگیرد، او با انتقالی ۵ میلیون پوندی از ساوتهمپتون وارد رختکن پر از ستاره آرسنال شد. بازیکنان حرفه‌ای تیم بعد از مدتی در تمرینات با او گرم گرفتند. کمتر از پنج ماه بعد، او باوجود اینکه برای آرسنال بازی نکرده بود از سوی اریکسون به تیم ملی انگلیس برای جام جهانی ۲۰۰۶ دعوت شد. جرارد بعدا گفت که او هرگز نباید دعوت می‌شد. والکات در مرحله نهایی بازی نکرد و وزش باد سرد انزوا را احساس کرد.
فصل بعد، وقتی او بازی در لیگ برتر را تجربه کرد، درگیر مصدومیت شانه چپ شد که با ضربه مدافعان در می‌رفت و بعد از مدتی خود به خود جا می‌افتاد. این اتفاق در هر بازی تکرار می‌شد و درد زیادی داشت، ولی از ترس اینکه مدافعان شانه او را هدف قرار دهند، باید محرمانه باقی می‌ماند، در نهایت او در ماه مارس ۲۰۰۷ جراحی شد.
والکات خیلی زود به عنوان درخشان‌ترین استعداد انگلیس شناخته شد، ولی این تنها به دلیل سرعت و مهارت او نبود. او را بیشتر با سبک باز‌ی‌اش می‌شناسند که همیشه در کمین است. او می‌گوید: «اولین جلسه تمرینی‌ام در آرسنال را به یاد می‌آورم که سول کمپبل مستقیم به سمت من آمد. من کمی کوفته شدم ولی به سرعت بلند شدم و ادامه دادم. نمی‌خواستم دیگران متوجه شوند که بدنم درد گرفته. او در تمرین تیم ملی در جام جهانی هم این کار را تکرار کرد. وقتی کمپبل به شما برخورد می‌کند، وای خدای من، شما که خوب می‌دانید.»
والکات درباره اظهارنظر جرارد می‌گوید: «جرارد حق داشت چنین حرفی بزند، چون من در لیگ برتر بازی نکرده بودم ولی بعدا به نوعی حرف او اشتباه درآمد. فکر می‌کنم او در عمق وجودش هم چنین احساسی دارد. او دراین‌باره با من حرفی نزده ولی بازی مرا دیده و فرار من مقابل لیورپول شاید موجب شده که او با خودش بگوید نباید چنین حرفی می‌زدم.»
فرار مشهور او مقابل لیورپول، لحظه‌ای بود که او ورودش به دنیای فوتبال را اعلام کرد. کمی بیش از یک سال پیش، در بازی برگشت یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان در آنفیلد، او از لبه محوطه جریمه خودی حرکت کرد و پس از عبور از چهار بازیکن لیورپول توپ را برای آدبایور سانتر کرد تا گل بزند. در دقیقه ۸۴ بازی، به نظر می‌رسید که این گل برای صعود آرسنال
به نیمه‌نهایی کافی باشد، ولی لیورپول دو گل دیرهنگام زد تا صعود کند. با این وجود باور والکات در این شب ناامیدکننده برانگیخته شد.
او می‌گوید: «جالب بود، چون بعد از پنالتی جرارد (گل سوم لیورپول)، وقتی توپ به من می‌رسید و از خط نیمه عبور می‌کردم، می‌توانستید بشنوید که نفس تماشاگران حبس می‌شد. بعد وقتی توپ را پاس می‌دادم، همه نفس راحت می‌کشیدند. بازی را دوباره از تلویزیون دیدم و می‌توانستید این را بشنوید. این احساس خوبی است چون وقتی به زمین می‌روید، دوست دارید مدافع کناری مستقیم‌تان از شما بترسد. کریستیانو رونالدو هربار که به زمین می‌رود این را احساس می‌کند و خوشخبتانه من هم کمی این احساس را دارم.»
تمرکز والکات روی فوتبال در این سال‌ها دست‌نخورده باقی مانده. او در ساوتهمپتون با تقاضای هم‌تیمی‌هایش برای گردش شامگاهی مقاومت می‌کرد و برای چنین زندگی ساخته نشده. او می‌گوید: «این فداکاری‌هایی است که برای رسیدن به اوج باید انجام دهید. اگر دوستان شما می‌خواهند بیرون بروند، شما باید بگویید نه. من این کارها را دوست ندارم. به علاوه کافی است یک پاپاراتزی شما را ببیند و عکس شما به یک ماجرا تبدیل می‌شود.»
والکات فصل جاری را با هت‌تریک با پیراهن تیم ملی انگلیس در مرحله مقدماتی جام جهانی در زمین کرواسی شروع کرد، ولی کناره‌گیری چهارماهه‌اش به دلیل جراحی کتف در ماه نوامبر او را از فوتبال دور کرد. آرسنال از سال ۲۰۰۵ به دنبال قهرمانی است و روزهای آتی می‌تواند برای این تیم سرنوشت‌ساز باشد. پس از تساوی یک بر یک در بازی رفت، آرسنال امشب در یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان میزبان ویارئال است و شنبه در نیمه‌نهایی جام حذفی با چلسی بازی می‌کند.
والکات درباره ماندنش در آرسنال می‌گوید: «شاید برخی با دیدن اینکه قهرمان نمی‌شویم، بخواهند جدا شوند، ولی امسال بازیکنان ما به تدریج آماده شده‌اند و به اوج نزدیک می‌شوند. در این مورد رایان گیگز می‌تواند مثال خوبی باشد که در منچستر به چه قهرمانی‌هایی رسیده. امیدوارم که من هم بتوانم مانند او باشم. در این فصل شانس زیادی داریم که جامی ببریم. احساس می‌کنم که در آستانه چیز ویژه‌ای هستیم.»
و درباره انگلیس کاپلو: «او بسیار صریح است. او نگاه خشمگینی دارد که نمی‌خواهید با او مشکل پیدا کنید. اگر شما خوب بازی نکنید، جایی در تیم ندارید. به همین سادگی. در تمرینات هم اگر سرعت بازی کم باشد، او با فریادهایش همه را متوجه نارضایتی‌اش می‌کند. همه می‌خواهند برای او بازی کنند. حالا بیش از زمان جام‌جهانی خودم را جزیی از تیم احساس می‌کنم.»
والکات که خیلی زود به تیم بزرگسالان پیوسته، حالا می‌خواهد در مسابقات قهرمانی زیر ۲۱ ساله‌های اروپا که ماه ژوئن در سوئد برگزار می‌شود هم شرکت کند ولی تیم ملی انگلیس در آن زمان با قزاقستان و آندورا بازی دارد. والکات می‌گوید: «باید سرمربی (ونگر)، آقای کاپلو و استوارت (پیرس، سرمربی تیم امید انگلیس) دراین‌باره صحبت کنند. ولی فکر می‌کنم باید در هر رده سنی برای انگلیس بازی کنید. اگر از من دعوت شود، با کمال میل بازی می‌کنم.» والکات کسی نیست که از مبارزه فراری باشد.

منبع: گاردین

منبع : روزنامه همشهری