نشست های سالیانه مجمع عمومی سازمان ملل و ایران

منشور ملل متحد شش ارگان برای سازمان ملل متحد در نظر گرفته است که مهم ترین و بزرگترین آنها مجمع عمومی می باشد. مجمع عمومی به عنوان ارگان اصلی سازمان ملل متحد از نمایندگان همه کشورهای عضو تشکیل شده است که هر کدام از اعضا یک رأی دارند. تصمیم در باب مسایل مهمی مانند صلح و امنیت، پذیرش اعضای جدید و مسائل بودجه ای در این مجمع مستلزم اکثریتی معادل دو سوم اعضا است که در سایر مسایل با اکثریت ساده هم تصمیم گیری می کنند.
اجلاسهای عادی مجمع عمومی هر سال در سومین سه شنبه ماه سپتامبر آغاز و تا نیمه دسامبر ادامه می یابد. در آغاز هر یک از این اجلاسها، مجمع یک رئیس جدید، ۲۱ نایب رئیس و رؤسای شش کمیته اصلی مجمع انتخاب می کند.
در آغاز هر کدام از اجلاسهای عادی مجمع، بحث کلی در مورد نظرات اعضا شکل می گیرد و نهایتا بحثها در قالب چند بند خلاصه می شود.
ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی در اوایل به دلیل درگیر شدن در مسائل جنگ تحمیلی و اوضاع نابسامان داخلی از شرکت در اجلاسهای سالیانه مجمع عمومی بازماند. اولین حضور جدی مقامات رسمی ایران در سازمان ملل متحد سفر شهید رجایی، نخست وزیر ایران به تاریخ ۱۳۵۹.۷.۲۶ در شورای امنیت بود که ایشان جهت ارائه گزارش جنگ به شورا و نشان دادن حقانیت و مظلومیت ایران در قبال تجاوز رژیم بعث عراق به آن جلسه رفته بودند.
حضرت آیت الله خامنه ای اولین رئیس جمهور ایران بودند که در تاریخ ۳۱ شهریور ۱۳۶۶ در چهل و دومین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل شرکت کردند.
ایشان با ترسیم تصویری از واقعیت های ایران که بر اثر تبلیغات سوء غربی ها در جهان کشوری خطرناک جلوه داده شده بود، درصدد شناساندن واقعیت های ایران از تریبون جهانی سازمان ملل برآمدند و با اشاره به تجاوز عراق به ایران خواهان محاکمه رژیم صدام به عنوان متجاوز شدند. ایشان با اشاره به تجربه دادگاه نورنبرگ که بیش از ۴۰ سال صلح و امنیت اروپای جنگ خیز را تأمین کرده بود، اجرای چنین دادگاه بین المللی در مورد صدام را تأمین کننده امنیت منطقه ای و جهانی دانستند. ایشان از سکوت و حتی کمکهای آشکار و نهان غرب به رژیم صدام پرده برداشته و رویکرد ناعادلانه و بی توجهی شورای امنیت را در محکوم نمودن متجاوز، تقبیح کردند. «ایران حداقل از شورای امنیت توقع داشت که بی طرف بماند» این جمله ای است که حضرت آیت الله خامنه ای در اجلاس بیان کرده و خیانت های سازمانی که می بایست حافظ صلح جهانی باشد را بر علیه صلح و عدالت، نشان دادند.
در ادامه ایشان با اشاره به خصومت دولت آمریکا علیه ایران، از حق وتو و عضویت دائم به عنوان موانع صلح جهانی و عامل فتنه انگیزی و جنگ افروزی در جهان نام بردند. ایشان در پایان خواستار اتحاد کشورهای جهان سوم در جهت دفاع از خود (و نه جنگ با ابرقدرت ها) در راه صیانت از حقوق ملل مستضعف شدند و بر حفظ حقوق خانواده و به خصوص حقوق زنان تأکید کردند.
در دوره های بعدی اجلاس های مجمع عمومی، دولت جمهوری اسلامی ایران به دلیل کارشکنی های آمریکا و غرب و به دلیل نشان دادن اعتراض های خود به کارکرد منفی سازمان ملل و تبعیض این سازمان در برخورد با برخی کشورها و از جمله ایران، از شرکت در اجلاسهای مجمع امتناع ورزید.
پس از انتخاب سیدمحمد خاتمی به ریاست جمهوری ایران در خرداد ۱۳۷۶ و اعلام برخی شعارها که به نوعی بهانه های غرب را از بین می برد، بار دیگر رئیس جمهور ایران در اجلاس مجمع عمومی شرکت کرد.
خاتمی پس از ۱۲ سال که از آخرین سفر یک رئیس جمهور از ایران به نیویورک می گذشت در شهریور ۱۳۷۷ راهی مقر سازمان ملل متحد در آمریکا شد.
خاتمی در شرایطی به نیویورک عازم بود که دولتمردان آمریکا این سفر را فرصت طلایی برقراری رابطه گسیخته شده بین دو کشور قلمداد می کردند. اما خاتمی در جلسه افتتاحیه که کلینتون نیز در آن سخنرانی می کرد، شرکت نکرد و برخلاف انتظار آمریکایی ها عصر راهی جلسه مجمع عمومی شد.
در این سفر نیز مانند سفر آیت الله خامنه ای، گروهک منافقین با جنجال آفرینی و ایجاد اغتشاش در مقابل مقر سازمان ملل سعی در جوسازی و تحریک افکار عمومی علیه ایران کردند.
بالاخره خاتمی سخنرانی خود را در صحن مجمع عمومی آغاز کرد و ابتدا به فلسفه آزادی و به حقوق مردم در زمینه های مختلف اشاره نمود. او از مردم سالاری و دشمنان آن نام برد. وی با اشاره به تحول نظام بین الملل و اوضاع جهانی گفتگو و مذاکره را تنها راه کارآمد برقراری صلح و امنیت دانسته و از قول رهبر معظم انقلاب خواهان اختصاص یک کرسی دائم شورای امنیت با حق وتو به جمعیت یک میلیارد و اندی مسلمانان جهان شد.
خاتمی از مردم مظلوم فلسطین حمایت کرده، از وضع اسفبار افغانستان و تحرکات طالبان علیه همسایگان افغانستان ابراز نگرانی کرد. در نهایت ایشان نیز سخنان خود را با لزوم توجه مضاعف به حقوق زنان و اعتماد به جوانان به پایان رساند.
در طی این سفر و سخنرانی های آن بود که خاتمی خواستار نامگذاری سال ۲۰۰۲ به عنوان سال گفتگوی تمدنها شده و اصل اساسی سیاست خارجی ایران را گفتگو و تنش زدایی در رابطه با همه دولت ها توصیف کردند.
حضور مهم بعدی ایران، سفر یکم تا ششم شهریور ۱۳۸۶ آقای دکتر احمدی نژاد به نیویورک بود.
این سفر به نوعی برای جهانیان مهم و منحصر به فرد جلوه گر شد، چرا که احمدی نژاد برای اولین بار از گفتمان عدالت به جای زور، کرامت های انسانی، حاکمیت خداپرستی سخن گفت و دیدگاه سکولار حاکم بر سخنرانی های مجمع عمومی را درهم شکست.
آقای احمدی نژاد با این سفر در شصت و دومین نشست سالیانه مجمع عمومی شرکت می کرد. وی قبل از سخنرانی در صحن مجمع عمومی در دیدار با ایرانیان مقیم آمریکا پس از ارائه گزارشی از پیشرفت های نوین در عرصه های مختلف در ایران، با اشاره به عناد غربی ها و نقطه اوج آن در ساخت فیلم «۳۰۰» خاطر نشان کردند که ایران در آن زمان نه با بمب اتم که با فرهنگ و تمدن والای خود ملت ۴۲ کشور را جذب خود کرده بود.
ایشان علیرغم توهین های از پیش برنامه ریزی شده در دانشگاه کلمبیا، با توسل به حضرت ولی عصر(عج) با لحنی آرام و اطمینانی خاص به سوالات حاضران جواب داده و حیرت همگان را برانگیخت و با رفتاری هوشمندانه نقشه های شیطانی صهیونیست ها را نقش بر آب نمود.
رئیس جمهور در سازمان ملل سخنان خود را با جلب توجه حاضران نسبت به خطر فروپاشی خانواده به عنوان هسته اصلی جوامع بشری و کاهش منزلت و حقوق زنان، شروع کرد.
ایشان با اشاره به وحشی گری های صهیونیست ها در فلسطین، به ناکارآمدی شورای امنیت اشاره نمودند. احمدی نژاد تنها راهکار برقراری صلح را تشکیل جبهه برادری، دوستی و صلح پایدار برپایه خداپرستی تحت عنوان «همبستگی برای صلح» دانستند.
سپس از موضوع هسته ای ایران و تلاش مغرضانه غربی ها در جهت ایجاد تنش در این مورد سخن گفت و در پایان نیز با دعوت همه مردم جهان به سوی عدالت و خداپرستی از حامیان حق ملت ایران در مساله هسته ای تشکر کرد.
امسال نیز همزمان با تشکیل شصت و سومین نشست سالیانه مجمع عمومی، احمدی نژاد به سازمان ملل رفت و بار دیگر با اشاره به تحول در عرصه های اندیشه ای جهان، ناکارآمدی زور و پایان عصر حاکمیت قدرت را اعلام نمودند.
احمدی نژاد در سخنان خود از حقوق ملت ایران در عرصه فناوری هسته ای دفاع نمود و منحصر کردن جامعه جهانی به چند ابرقدرت دارای حق وتو را کاری غیرعقلانی دانستند.
ایشان با برشمردن جنایات اخیر صهیونیست ها در محاصره غذایی، دارویی مردم مظلوم فلسطین، آن را نشانه سفاکی و خوی وحشیانه صهیونیست ها دانستند.
حال اگر به مجموعه حضور و سخنرانی های روسای جمهور ایران در مجمع عمومی توجه نمائیم، می توان به رئوس تقریبا ثابت و مستمری که ایران در مقر سازمان ملل متحد بدانها پرداخته است، دست یافت:
- دعوت جهانیان به خداپرستی و عدالت
- دفاع از حقوق حقه ملت ایران و انتقاد از حاکمیت قدرت به جای همکاری
- دفاع از حقوق ملت فلسطین که مظلومانه در رسانه های عمومی جهان مسکوت مانده است.
- توجه خاص به حقوق زنان
در حاشیه این سخنرانی ها و سفرها می توان به عناد خبری و تبلیغاتی غرب نیز اشاره کرد که همواره با ذکاوت روسای جمهور و پاسخ های عقلایی آنان به سوالات کاملا جهت دار رسانه های غربی، توطئه ها به فرصت و شفاف شدن چهره ایران در مجامع بین المللی منجر شده است.
رسانه های غربی یکسال تمام تبلیغات سوئی را علیه ملت و دولت ایران به راه می اندازد که با چند ساعت شفاف سازی روسای جمهور همه آن تبلیغات نقش بر آب می شود.
در پایان باید گفت پایبندی به گفتمان الهی و انقلابی- که تقریبا ثبات داشته است- بزرگترین عامل موفقیت روسای جمهور ایران در بزرگ ترین تریبون جهانی بوده است.

ولی اله حامی کلوانق
منبعirdcir

منبع : روزنامه کیهان