فوتبال مثل یک ماراتن

این فوتبال مثل یك ماراتن است و هیچ شباهتی به دوی سرعت ندارد كه بخواهیم در مدتی كوتاه از آن لذت ببریم و قهرمان خودمان را در آغوش بكشیم، باید صبر كرد و منتظر ماند و دید كه چه تیمی پاهای قوی تری برای ادامه مسیر دارد و می تواند با سخت كوشی خود را به انتهای راه برساند. به همین دلیل است، گرچه ایتالیا در انتهای صف قرار دارد اما باز هم جزء مدعیان به حساب می آید و مارچلو لیپی می گوید كه برای قضاوت كردن در مورد ایتالیا نباید عجله كرد، هرچند كه فشار و انتقادات زیادی در مورد آنها وجود دارد اما تا انتهای راه باید صبر كرد.
واقعاً حیف است كه ایتالیا با تمام ستاره هایش كه بخش بزرگی از حجم خبری جام جهانی به آنها مربوط می شود اینچنین زود به خانه اش برگردد و داستان غم انگیز فوتبال را در همین دور سوم نشان دهد و میلیون ها نفر برای آنها حسرت بخورند و اشك بریزند. اما خبرنگاران ایتالیایی دست از سر آنها بر نمی دارند.
عده ای استرس وارد می كنند و عده ای هم در كنار خط آنها را تشویق می كنند. بازی سوم فقط برای ایتالیا و برزیل اهمیت دو چندانی دارد. یكی باید خود را هم سطح رقبایش نشان دهد و بالا بپرد (ایتالیا)، برزیل هم داستان خودش را دارد. برزیل هم گرچه دو بازی و ۶ امتیاز دارد ولی در سطح انتظاری كه از آنها می رفت بازی نكرده اند. اما همه كارشناسان می گویند كه موتور برزیل هنوز گرم نشده و هر وقت كه بخواهند می توانند از دیگر دونده ها جلو بزنند و پیش بیفتند. آنها تازه در شروع كار هستند و نمی خواهند خسته شوند. پریرا هم به دنبال آهنگ و توازنی است كه بعد از بازی امشب به نتیجه ای قطعی و مشخص می رسد. دور سوم برای دیگر مدعیان فقط آزمایشی دوباره از داشته ها و توانایی هایشان است.
اما تا امروز مشخص شده است كه همه تیم ها برای دوری از آرژانتین و برزیل زندگی می كنند، به میدان می روند و آنهایی كه مدعی درجه اول هستند، حداقل ریسك را می كنند تا در حداكثر زمان باقی مانده به نیمه نهایی برسند تا آنجا عیار اصلی فوتبال خود را در برابر تیم هایی نشان دهند كه به واقع مدعیان و شانس اول قهرمانی هستند.
آرژانتین بعد از یك هفته زندگی باشكوه و فوتبالی زیبا كه نشان داد و همه از آن لذت بردند هیچ علاقه ای ندارد كه بازی با هلند را جدی بداند و خود را به زحمت بیندازد. هر چند آنها تنها تیمی در جام هستند كه با دو تیم آمده اند و همین نشان می دهد كه پیشرفت خیره كننده آنها در فوتبال دنیا آرام آرام انحصار فوتبال را از برزیل می گیرد. البته تا خط پایان هنوز راه بسیاری مانده و باید صبر كرد. اما آرژانتین با یك تیم كامل و یك موج تبلیغاتی بزرگ به نام مارادونا آمده و همین كمك می كند تا جو روانی ماراتن به سود آنها باشد. آنها امروز مدعی اول هستند و هیچ شكی درباره آن نباید كرد. دیگر مدعیان؟
آلمان هم یك مدعی است. میزبان همیشه باید مدعی باشد. آنها برای اینكه به طرفدارانشان روحیه بدهند و از آنها حمایت بخواهند یك بازی خوب را پشت سر گذاشتند. اكوادور وسیله خوبی بود تا این تیم انرژی بیشتری بگیرد و به بازی های بعدی امیدوار باشد. با این شرایط حداقل می توان امیدوار بود در یك چهارم نهایی آلمان بهترین بازی خود را به نمایش بگذارد و بعد از آن به مصاف بزرگان برود. هنوز برای احساساتی شدن و هیجان زده شدن باید تحمل داشت. انگلستان در آخرین بازی باز هم نشان داد كه برای قهرمانی، رویاهای دور از دسترسی دارد و باید زجر بكشد تا به آن بالا برسد. نكته مهم اینجا است كه ماراتن را فقط نابغه ها فتح می كنند و انگلیس هنوز این نابغه خود را كه رهبر واقعی فوتبال باشد عرضه نكرده است و شاید هم آنقدر مشكلات دارند كه نابغه هایی مثل جو كول به چشم نمی آیند و او باید حسرت جام جهانی ای را بخورد كه در ماراتن او تنها تصمیم گیرنده نیست.
اما در مورد رونی حتی خود انگلیسی ها نمی دانند كه می توانند روی او حساب باز كنند یا نه. او در شرایط نامطمئنی قدم بر می دارد و همین باعث شده كه انگلیس هم نامطمئن به آینده باشد؛ در حالی كه ریكلمه و مسی در آرژانتین، كاكا و رونالدینیو در برزیل، توتی و تونی در ایتالیا، پودولسكی در آلمان، روبن و فان پرسی در هلند، تورس و ژاوی و فابرگاس در اسپانیا ستاره های اصلی به حساب می آیند و این ماراتن را جذاب تر از همیشه خواهند كرد. اما برای انگلیس شرایط با یك مساوی مقابل سوئد سخت تر شده است و بیم و امید ها در یك اندازه قرار دارند. در این میان اسپانیا چیزی فراتر از تمام دوره های قبلی از خود نشان داده و حالا برای لذت بردن از بازی آنها می توان با خیال راحت بدون آنكه آنها را كوچك شمرد به تماشا نشست. پیروزی یعنی همه چیز و اسپانیا تا به امروز این قدرت را از خود نشان داده است و با این روش امیدوار است كه بعد از مدت ها علاوه بر اینكه در صدر قرار می گیرد تا انتها هم خوب پیش برود. اما برای فرانسه این جام جهانی می تواند ادامه همان كابوس جام قبلی باشد و نشان می دهد كه فقط ستاره ها كافی نیستند. آنها زیر شدید ترین انتقادات قرار دارند و هنوز نتوانسته اند حتی به صعود امیدوار باشند.
همه چیز برای فرانسه در بازی سوم مشخص می شود و نمی توان به این قضیه مثبت نگاه كرد كه آنها در این ماراتن واقعاً یك رقیب جدی و نفس گیر باشند حتی اگر آنها قهرمان جام ۹۸باشند و ستاره هایشان را نادیده نگیریم باز هم تنها امیدواری به آنها در سطح بازی های جذاب و رویارویی بزرگان است و نه بیشتر از این. در این میان فقط پرتغال از گروه آشنای ما می ماند كه همیشه پرتغال است و با ستاره هایش فیگو و دكو برای هر اتفاقی آماده است.
پرتغال تنها تیمی است كه همه منتظر بازی زیبایشان هستند اما انتظار بزرگی از آنها ندارند و فقط دو بازی دیگر مقابل مكزیك و بعد هم هلند (به احتمال) زیاد مشخص می كند كه آنها برای چه به جام جهانی آمده اند. در میان تیم های كوچك اما باكیفیت تنها استرالیا و سوئیس این توانایی را دارند كه در ماراتن جلو بروند و خاصیت اصلی جذاب بودن فوتبال را نشان دهند. آنها بازی می كنند اما آنقدر قوی و شجاع هستند كه تا آخر خط دوام بیاورند. شاید هم شگفتی جام متعلق به آنها باشد. كسی چه می داند. این تازه شروع راه است. بازی های دور سوم كه تمام شود، استراتژی و عیار اصلی تیم ها مشخص می شود. نابغه ها آنجا باید خودشان را نشان دهند و از زیر شدیدترین فشار ها و انتقادات برنده بیرون بیایند. از هفته آینده همه چیز جذاب خواهد شد.

محسن ابراهیمی

منبع : روزنامه شرق