نگاه نگران دولت نهم به انتخابات دهم

بی تردید انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری در سال آینده یکی از مهمترین و حساس ترین انتخاباتی است که در طول تاریخ پس از انقلاب در کشور برگزار شده است و این مساله به خوبی از شور سیاسی ایجاد شده در جامعه و گروههای سیاسی در طول چند ماه اخیر کاملاً قابل فهم و درک است . احزاب و گروههای سیاسی طبق تجارب به دست آمده در رقابت های پیشین و هم چنین دریافت میزان مقبولیت مردمی و کار آمدی خود در پی معرفی فردی به عنوان کاندیدا هستند تا بتوانند در روز انتخابات و اخذ آرا پیروز میدان رقابت باشند ؛ تجربتی که در سال ۸۴ به کام اصولگرایان و علی الخصوص اصلاح طلبان رفت هر دو جناح را بر این داشته است که تا جایی که بتوانند و بشود از زیر تیغ تعدد کاندیدا و شکست بدنه آرا بگریزند و کاندیدایی واحد در پوشش هماهنگی و ائـتلاف داشته باشند . تحلیلها و توصیف ها از شرایط کنونی و نظرات متفاوتی که ارائه میشود حاکی از برنامه ریزی های راست و چپ جناههای سیاسی کشور است که همواره در پی ارائه بهترین و کاربردی ترین برنامه ها هستند و در این بین اصلاح طلبان در مثلث خاتمی و کروبی و میر حسین ؛ در تردید و ظهور و سکوت به سر میبرند و اصولگرایان نیز طبق این سنت که ساکنان اریکه قدرت اختلافاتشان نیز بیشتر است ؛ کمتر به ائتلاف فکر میکنند و هر روز بحث عبور از ان و مرور از این را مطرح میسازند و البته گاهی نیز در تصمیمی جمعی برای ندادن عنان کار به مخالف ؛ همگی یک صدا و واحد عمل مینمایند . به هر حال در پس این تحلیلها یک عامل ؛ مغفول جمع اصحاب مانده است و آن نگاهی است که مدعی اول انتخابات پیش رو به آن بزنگاه رقابتی دارد . قطعاً دولت نهم و شخص احمدی نژاد به عنوان رییس جمهور؛ مدعی جدی حفظ سمت خویش است و به گواه تاریخ پس از انقلاب معمولا روسای جمهوری در دور دوم رقابت خویش تقریباً بدون رقیب و مطمئن بوده اند اما این که چرا امروز بر سر کسب این کرسی چنین رقابتی در گرفته است خود جای تامل دارد . بی شک ضعف عملکرد دولت اولین عاملی است که وقتی در جامعه بازخورد مییابد دیگران نیز به امید تغییر وضع موجود ؛ در خود پتانسیل پیروزی بر حریف را احساس کرده و وارد میدان میشوند و اگر چنین نبود و هم چنان احمدی نژاد در جامعه با همان موج عدالت خواهی پشتیبانی اولیه را داشت ؛ امروز این طور با موج کاندیدای رقیـب که حتی گاهی از همین کابینه اش نیز مطرح میشوند روبرو نمیگردید . نقد هایی که بر عملکرد دولت میشود نیز ناشی از برخی ضعف هاست و البته گاهی از سوی طیف حامیان دولت این نقدها به دشمنی تعبیر میگردد که اولاً چنین تعابیری زیبنده دولت نیست و ثانیاً با نگاهی به اسامی منتقدین وضع موجود این ظن دشمنی منتفی به نظر خواهد رسید و لذا منتقدین از هاشمی رفسنجانی و محسن رضایی گرفته تا لاریجانی و قالیباف ؛ از خاتمی و میر حسین موسوی گرفته تا ناطق نوری و حسن روحانی و ... نشان گر این است که ایرادات و نقدها جناحی و سیاسی نبوده بلکه از سر احساس مسئولیت و دلسوزی است . دلیل دوم شاید طوفان تحول خواهی باشد که در جهان به عنوان یک پدیده جامعه شناسی مطرح شد و نمونه بارز آن در جامعه آمریکا و استقبال بی سابقه از انتخابات اخیر و برگزیدن یک سیاه پوست آفریقایی تبار به عنوان ریاست جمهوری بود و شاید نسیمی از این طوفان تحول خواهی نیز به جامعه ایران آمده و هنوز دور اول یک رییس جمهور به اتمام نرسیده که رقبا بر سر نشستن بر کرسی او به یکدیگرتعارف میزنند .
از منظر منطقی و طبیعی ؛ نگاه دولت به این انتخابات باید مثبت و مطمئن نسبت به آینده باشد زیرا با توجه به سفرهای استانی و میزان مقبولیت در استانهای کشور به دلیل این سفرها و وعده ها و هم چنین بهره برداری از صدا و سیما به عنوان پر استقبال ترین تریبون اطلاع رسانی و گفتگوی مستقیم با مردم که شامل حال هیچ رییس دولتی پیش از این نبوده است و البته حمایت ارکان نظام و تریبون های رسمی از جمله نماز جمعه و ... به همراه اینکه مسئولیت برگزاری و اعلام نتایج نیــز با همین دولت است و از این باب نیز نگرانی وجود ندارد و نتایج انتخابات مجلس و شورای شهر نیز حاکی از نگاه مردم به جناهها بوده و علاوه بر این مسایل ؛ موج تحریم و عدم شرکت نیز وجود دارد که به طور غیر مستقیم با کاهش میزان مشارکت مردم در مجموع به نفع دولت نهم خواهد شد ؛ و همه این موارد نشان میدهد که دولت نباید آن چنان دغدغه داشته باشد و خود را درگیر مسایل انتخاباتی نماید . اما اینکه چرا اینطور نیست و از وزیر و مشاور گرفته تا رسانه های حامی دولت دست به تخریب رقبا میزنند و یا سخن گوی دولت عملکرد دولتهای پیشین را زیر سوال میبرد و یا روند توقیف تریبون منتقدین از جمله مطبوعات و سایت ها را در پیش گرفته اند که گاهاً توسط برخی نمایندگان دولتی مجلس نشین نیز این روند پیگیری میشود که همگی نشان از نگاه نگران و نا مطمئن دولت نسبت به انتخابات دارد و بدون تردید نگرانی های دولت نهم برای حفظ جایگاه خود دلایل گوناگونی دارد و این دولت در کنار تلاش و مساعی خود برای کشور و کسب موفقیتها ؛ در بسیاری موارد و علی الخصوص مدیریت ؛ اقتصاد و سیاست داخلی ضعفهای نیز داشته است و سوء مدیریت در دولت نهم که نشانه های آن را در نبود برق در تابستان یا گاز در زمستان و تغییر مداوم وزرا و معاونین و عدم ثبات کابینه و مساله مدرک کردان یا قضیه سخنان مشایی و عدم بهره برداری صحیح از درآمد بی سابقه نفتی و تورم و ... مشاهده نموده ایم و یا اعلام نتایج نظر سنجی ها و محبوبیت برخی کاندیدا از جناههای مختلف سیاسی نسبت به احمدی نژاد و یا عدم ائتلاف و تکثیر آرای اصولگرایان و ایجاد جو و شور حضور و مشارکت گسترده مردمی که به نفع جناح مقابل اصولگرایی خواهد بود و هم چنین عدم تحقق برخی وعده ها و یاد آوری ایام تلخ رد صلاحیت های مجلس هشتم در کنار بسیاری از دلایل دیگر میتواند دغدغه ها و نگرانی های دولت نهم را شکل دهد . محمود احمدی نژاد پس از انقلاب اسلامی در بسیاری از موارد اولین بوده است ؛ او اولین نفری بود که انتخابات ریاست جمهوری اش به دور دوم کشیده شد ؛ او اولین نفری بود که مستقیماً به رییس جمهوری آمریکا نامه نوشت و ... احمدی نژاد امروز شاید نگران این باشد که مبادا برای اولین بار در تاریخ پس از انقلاب رییس جمهوری یک دوره ای باشد .

آرش کامرانی