هدف سخت

هدف فوتبال ایران در چهار سال پیش رو چه باید باشد؟ جواب دادن به این سئوال چندان هم كار سختی نیست و احتمالاً به تشكیل كمیته های فنی و غیرفنی و خرد جمعی نیاز ندارد. مگر غیر از این است كه باید در چهار سال بعد در نقطه ای بالاتر قرار بگیریم و اگر به جام جهانی ۲۰۱۰ صعود كردیم و مقابل تیمی مثل پرتغال قرار گرفتیم در آخر بازی رویمان بشود به آمار بازی نگاه كنیم. صعود كردن به جام جهانی و سوم شدن در جام ملت ها را كه در سال های گذشته با مایلی كهن و حتی برانكو هم تجربه كرده ایم و تمام دردمان در جام جهانی این بود كه ایوانكوویچ برای مربیگری تیم ملی ایران مربی كوچكی است و نیمكت ایران به مربی بزرگتری نیاز دارد.
این اتفاق فرخنده ای برای فوتبال ایران به شمار می رود كه كمك مربی تیم سوم جهان در جام جهانی ۹۸ و شخصی كه ایران را در بازی های آسیایی قهرمان كرده مربی كوچكی برای هدایت آن است و این نشان می دهد كه در حال حاضر فوتبال ایران برای پیشرفت به مربیان بزرگتری نیاز دارد. آیا این مربی بزرگتر امیر قلعه نویی است و گروهی كه قرار است تیم ملی را به تیم بهتری تبدیل كنند كادری است كه مربی جوان ایران برگزیده است؟ با قاطعیت نمی توان به این سئوال پاسخ داد و آنقدر بی انصاف نیستیم كه از همین الان بخواهیم در مورد قلعه نویی و همكارانش پیش داوری كنیم.
در اینكه امیر قلعه نویی یكی از بهترین مربیان ایران در حال حاضر است شكی وجود ندارد و احتمال دارد این مربی همان طوری كه در استقلال موفق بوده در تیم ملی هم كارنامه خوبی از خود در چند بازی آینده به جا بگذارد. با این حال این نگرانی وجود دارد كه كسب چند نتیجه مطلوب مقابل تایوان، سوریه و كره جنوبی فوتبال ایران را از هدف اصلی خود كه همان تبدیل شدن به تیمی در سطح فوتبال جهانی است غافل كند.
ما با مایلی كهن و برانكو هم در جام ملت ها مدعی بودیم و سوم شدیم و اگر سال آینده باز هم به چنین جایگاهی برسیم هنری نكردیم و پیشرفتی از خود نشان ندادیم. همان طور كه گفته شد مربی تیم ملی ایران باید نگاه جامع تری داشته باشد و از همین حالا باید برای جام جهانی ۲۰۱۰ نقشه كشید بلكه در جام جهانی آینده بتوانیم به آرزوهایمان برسیم.
تیمی باشیم كه در همان دو بازی اول حذف نشویم و بتوانیم اثر قابل توجه ای از خود در جام جهانی به جا بگذاریم. تجربه دیگر كشورها نشان می دهد در نهایت یك مربی بزرگ و سطح جهانی می تواند چنین كار بزرگی را برایمان انجام دهد. با این حال نمی توان با چنین تصوری از قلعه نویی انتقاد كرد. اگر هدف كوتاه مدت باشد و قرار باشد كادر جدید تیم ملی تا یك مرحله به این تیم سروسامان دهد تصمیم سازمان تربیت بدنی و فدراسیون مبنی بر استفاده از مربی ایرانی كاملاً قابل دفاع است و باید به قلعه نویی و همكارانش این فرصت را داد تا آنجایی كه برای این تیم مفید هستند به كار خود ادامه دهند. اگر نگوییم در بین نامزدهای داخلی برای تصاحب پست سرمربیگری تیم ملی قلعه نویی بهترین بوده حداقل یكی از بهترین ها محسوب می شده و مطمئناً این مربی می تواند دستاوردهای جدیدی برای فوتبال ایران داشته باشد.
از صحبت های مهندس علی آبادی در روزهای گذشته اینگونه برداشت می شود كه سازمان تربیت بدنی اصرار دارد یك مربی ایرانی روی نیمكت تیم ملی ایران بنشیند. «زیباست كه یك ایرانی روی نیمكت ذخیره های ایران بنشیند.» آیا این جمله رئیس سازمان تربیت بدنی یك دستورالعمل برای فدراسیون فوتبال خواهد بود؟ نتیجه گرفتن تیم ملی مهمتر است یا ملیت سرمربی؟ نگرانی بزرگ این است كه روزی اولی فدای دومی شود؟ در دورانی كه تیم های بزرگی چون پرتغال و انگلیس استخدام مربی خارجی را برای خودشان كسر شأن نمی دانند نباید ما هم این مسائل را برای خودمان تبدیل به یك ارزش كنیم. موفقیت تیم ملی و رسیدن به اهدافمان باید از اینكه چه كسی روی نیمكت نشسته مهمتر باشد.
حال قلعه نویی ما را به هدفمان برساند یا برانكو ایوانكوویچ. نكته مهمی كه نباید فراموش كرد این است كه سقف آرزوهای فوتبال ایران در حال حاضر بردن تایوان و سوریه نیست و از تمامی آقایان تقاضا داریم با بردن این دو تیم جشن برپا نكرده و اهداف مهمتر را فراموش نكنند. نمی خواهیم در آفریقای جنوبی یك توریست باشیم.

مهدی زعیم زاده

منبع : روزنامه شرق