نگاهی به پزشکی چینی و طب سوزنی

شاید نخستین بار که شنیدید با فرو کردن سوزن در پوست می توان برخی از بیماری ها را درمان کرد، به معتادان در ترک سیگار یاری رساند یا بدون بهره گیری از بیهوش کننده ها عمل جراحی دردناکی را تحمل کرد، شگفت زده شدید. با وجود این باید بدانید طب سوزنی طی هزاران سال در چین مرسوم بوده است.
چینی ها به جای باور به اینکه روح های پلید و شیطانی باعث بیماری می شوند، عامل بیماری را در درون بدن می جستند. به نظر آنان هر فردی دو نیروی درونی مخالف به نام «یین» و «یانگ» دارد. «یین» نماینده زنانگی، رطوبت و تاریکی و «یانگ» نماینده مردانگی، خشکی و روشنی است.
در کتاب پزشکی چین باستان که «نی چینگ» نام دارد، آمده است که «یین» و «یانگ» به کمک فرمانروایان و مدیران کارآزموده، کشور تن را اداره می کنند. این کشور ۱۲ رودخانه دارد که نظام ارتباطی آن را می سازند. این رودخانه ها که شمار آنها با شمار رودخانه های بزرگ چین برابر است، به کانال های کوچک تری بخش می شوند. درون این کانال ها، خون و مایع دیگری جریان دارد که انرژی حیاتی بدن است.
کانال ها اندام ها را به یکدیگر پیوند می دهند. برای نمونه، کلیه ها به گوش، شش ها به بینی و قلب به زبان پیوند می شوند. به نظر چینی های باستان، هنگامی که این کانال ها خوب کار می کند، بدن سالم است. اگر به هر دلیلی در کار این کانال ها اختلالی ایجاد شود، بدن بیمار می شود زیرا تعادل «یین» و «یانگ» به هم می خورد. آنگاه پزشکان چینی با فرو کردن سوزن در جاهای ویژه یی از بدن، جریان حیاتی را به حالت اول بازمی گردانند. در هر گوش بیش از ۱۰۰ جای ویژه طب سوزنی وجود دارد. بنا به باور چینی های باستان، این جاها در راستای کانال هایی هستند که اندام ها را به یکدیگر مرتبط می سازند. با فروکردن سوزن در جاهای ویژه یی در گوش بیرونی، ممکن است درد و بیماری در بخش های دیگر بدن فروکش کند. البته شما خود این کار را نکنید. طب سوزنی مهارت و تجربه زیادی می خواهد.
در آیین های چینی کالبدشکافی ممنوع است. به این خاطر پزشکی در روزگار باستان بر اساس این کانال ها بنا شده بود که به نظر پزشکان چینی بر همه بدن تاثیر می گذارد. امروزه چنین باورهایی چندان پذیرفتنی نیستند. هرچند اساس طب سوزنی هنوز برای ما روشن نیست، به نظر می رسد سوزن ها از راهی بر اندام های بدن اثر می گذارند و باعث آرامش و فروکش کردن درد می شوند.
پزشکان چینی گیاهان دارویی را نیز به خوبی می شناختند. ریشه گیاه «جین سنگ» که کمی به بدن انسان شباهت دارد مورد توجه بیشتر پزشکان آن روزگار بوده و البته هنوز نیز هست. علاوه بر گیاهان دارویی، آنان برای درمان کم خونی از آهن و برای درمان برخی از بیماری ها از عاج فیل بهره می گرفتند. چینی ها برای درمان زخم های پای خود، روی آنها نان کپک زده می گذاشتند. امروزه می دانیم کپک ها منبع انواع پادزی ها (آنتی بیوتیک ها) هستند. به علاوه آنان برای پیشگیری از آبله مرغان شدید، پودر زخم آبله را به صورت قرص درآورده بودند و آن را به افراد سالم می دادند تا در برابر آبله واکسینه شوند. گاهی نیز ترشح های زخم های آبله را از خراشی به بدن افراد وارد می کردند.

آنجلا رویستون
ترجمه؛حسن سالاری
www.ap.grolier.com

منبع : روزنامه اعتماد