شیاطین سرعت

در یک صبح خنک و مطبوع گروه رانندگان در کافهٔ پالازو، آخرین لحظات را پیش از یک آزمایش سخت و هیجان‌انگیز پشت سر می‌گذارند. فرانچسکو پک عمیقی به سیگار خود می‌زند، جورجیو رو‌به‌روی فنجانی پر از کاپوچینوی داغ نشسته و لوکا با صاحب کافه مشغول صحبت است. بیرون از کافه هم عده‌ای از اهالی شهر فانتزا رو‌به‌روی کافه در میدان کوچکی جمع شده‌اند و سه ابر اتومبیل پارک شده را برانداز می‌کنند. هرچند فراری انزو هموطن آنها است و در شهر مودنا تولید می‌شود اما تماشای آن برای هر کسی میسر نیست. در کنار ”انزو“ پروشه کاررا GT سرخ‌رنگ و پیکان نقره‌ای مرسدس یعنی مک‌لارن SLR نیز پارک شده‌اند که از نظر شهرت و قابلیت دست کمی از فراری ندارند. امروز دوشنبه است؛ شاید هم سه‌شنبه و یا اصلاً چهارشنبه. اصلاً چه فرقی می‌کند!؟
خط استارت
هر سه اتومبیل نماد کمپانی‌های خود هستند، نماد ورود به هزارهٔ سوم و دوران فراتکنولوژی. هر سه خودرو دو نفره و دو در هستند و برای سبقت گرفتن از هر اتومبیلی لحظه‌شماری می‌کنند. رنگ سرخ آتشین جلوهٔ خاصی به پورشه و فراری بخشیده، اما مرسدس نقره‌فام هم به نوعی قدرت و استحکام را در عین خونسردی به بیننده القاء می‌کند. پورشه یک موتور ده سیلندر ۷ را در قسمت میانی اتومبیل تعبیه کرده که نمونهٔ قوام‌یافتهٔ مدل پورشه GT در مسابقات لومان در سال ۱۹۹۹ است. ایدهٔ پورشه در آن سال، استفاده از فلزات سبک در بدنه و اتصال آنها با فلز گران‌قیمت و مستحکم تیتانیوم بود و حالا ”کاررا GT“ نیز همان مسیر را دنبال می‌کند. بد نیست بدانید که موتور غول‌پیکر پورشه با ۱۰ سیلندر، تنها ۲۸۲ پوند (۷/۱۲۷ کیلوگرم) وزن دارد و به فاصلهٔ کمی جلوتر از محور عقب جای گرفته است. به این رقم توجه کنید: ”۶۰۵ اسب بخار در ۸۰۰۰ دور در دقیقه“. درست مثل مرسدس SLR و فراری انزو، پورشه هم استفادهٔ کافی از فیبر کربن سبک و محکم در بدنه برده است. پورشه کاررا طبق ادّعاء مدیران کمپانی به تعداد ۱۵۰۰ دستگاه تا ۳ سال آینده، راهی موزه‌های شخصی ثروتمندان یعنی پارکینگ وسیع خانه‌ها خواهد شد. البته صاحبان پورشه کاررا GT به خوبی می‌دانند که در صورت بیرون آوردن این اتومبیل از پارکینگ و راندن در خیابان‌ها چند صد جفت چشم آن را تا جائی که ممکن است دنبال خواهند کرد. همین احساس باعث می‌شود ۴۴۰ هزار دلار از حساب‌های بانکی خارج و به کمپانی آلمانی واریز می‌شود.
از سوی دیگر، مرسدس بنز SLR نیز ویژگی‌های منحصر به فردی دارد. این اتومبیل با نگاهی به مدل SLR در سال‌ ۱۹۵۵ طراحی شده و ترکیب بسیار زیبائی از شکل سنتی و مدرنیسم است. در طراحی مرسدس مک‌لارن، هوشمندی فراوانی به‌کار گرفته شده تا نمونهٔ کاملاً استثنائی به بازار عرضه شود. برای در اختیار داشتن مرسدس بنز مک‌لارن باید ۴۳۰ هزار دلار پس‌انداز ناقابل داشته باشید. مرسدس قول داده ظرف ۷ سال ۳۵۰۰ دستگاه از مدل مک‌لارن را روانهٔ بازار کند؛ ”انزو“ شاهکار بزرگ کمپانی فراری است و در حالی‌که فراری معمولاً به خلق شاهکار عادت دارد باید گفت مدل انزو چیز دیگری است این اتومبیل که هم نام فرزند ارشد اولین مالک کمپانی فراری یعنی ”انزو“ است و اصلاً به یاد او ساخته شده، توان بی‌نظیر ایتالیائی‌ها را در طراحی اتومبیل یادآوری می‌کند؛ یک فراری تمام‌عیار با تمام ویژگی‌های خد و البته قیمتی گزاف به اندازهٔ ۶۴۳،۳۳۰ دلار.
حرکت
سه اتومبیل از میدان کوچک فانتزا حرکت می‌کنند. هر سه راننده، فرمان اتومبیل را با تمام وجود لمس می‌کنند. فرانچسکو روی صندلی راحت مرسدس مک‌لارن لمیده و آن را با شرایط فیزیکی بدن خود تطبیق داده است. صندلی مرسدس فقط با راننده حرف نمی‌زند! هر طور که بخواهید خودش را به آن شکل درخواهد آورد. سیستم گرمکن صندلی، ماساژور و حافظهٔ چهارگانه برای شرایط فیزیکی ۴ راننده از اولین امکانات این صندلی‌های راحت است. روبه‌روی فرانچسکو فرمان سه شاخهٔ مرسدس و همچنین داشبوردی که از نظر ظاهر با مدل‌های دیگر مرسدس متفاوت است قرار دارد. کابین مرسدس متفاوت است قرار دارد. کابین مرسدس مک‌لارن نیز تلفیقی از مدل‌های دههٔ پنجاه با تکنولوژی آینده است. پانل مرسدس،اسپرتی بودن اتومبیل را تداعی می‌کند و کنسول میانی هم با فام نقره‌ای‌رنگ کنتراست بسیار زیبائی به فضای داخلی داده است. صندلی‌ها با رنگ قرمز روشن، با چرم درجهٔ یک مفروش شده‌اند و از پشت تا بالای سر راننده ادامه پیدا کرده‌اند. مرسدس با وزن ۳۷۳۵ پوند (۱۶۸۰ کیلوگرم) چابکی فوق‌العاده‌ای دارد. کمی پای خود را روی پدال گاز فشار دهید، سرعت که از ۱۰۰ بالاتر رفت می‌توانید دکمهٔ کرویز کنترل را فشار داده و پا را از روی گاز بردارید، این سرعت تا زمانی که پدال ترمز را به هر دلیلی فشار دهید، حفظ خواهد شد. البته سیستم کمکی ترمز (SBC) نیز اطمینان فوق‌العاده‌ای به‌ شما می‌دهد. ترمز مرسدس از یک مجموعهٔ الکتروهیدرولیک به اضافهٔ متعلقات کمکی تشکیل شده که عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند. پشت فرمان پورشه کاررا، ”لوکا“ نشسته است و گهگاهی دو اتومبیل رقیب را می‌پاید. سابقهٔ طولانی پورشه در میادین مسابقات به او اعتماد به نفس زیادی می‌دهد. البته پیش روی او، کابین مجلل پورشه قرار دارد که به اتومبیل‌های مسابقه‌ای هیچ شباهتی ندارد. پورشه هم با تودوزی چرم دو رنگ (قهوه‌ای و مشکی) زیبائی خیره‌کنند‌ه‌ای دارد. جالب اینجا است که کاررا GT با مدل‌های دیگر پورشه تفاوت‌هائی در داخل کابین دارد و از خطوط و اشکال سنتی پورشه کمتر اثری دیده می‌شود. کنسول وسط پورشه برخلاف مرسدس باریک است اما مثل آن با فام فلزی پوشیده است. پورشه قابلیت جمع و باز شدن سقف را دارد و فاصلهٔ راننده تا محور جلو نسبت به مرسدس کوتاهتر است. به‌نظر می‌رسد در پورشه هیچ فضا یا قطعهٔ اضافی دیده نمی‌شود و این موضوع از ویژگی‌های همیشگی پورشه است.
جورجیو کمی خوش‌شانس‌تر از دو رانندهٔ قبلی است، زیرا شانس سواری بر فراری انزو را یافته است. داخل کابین انزو، فضای آشنا و قابل پیش‌بینی فراری دیده می‌شود. طراحی فضای داخلی انزو مشابه سایر فراری‌ها است و تنها تفاوت عمدهٔ آنکه معمولاً تعجب‌برانگیز است، نبود اهرم تعویض دنده بر روی کنسول میانی است. فراری انزو با فشردن کلیدهای مثبت و منفی تعویض دنده بر روی فرمان به حرکت می‌افتد و تنها رأی حرکت به سمت عقب است که باید دکمهٔ (R) در کنسول میانی را فشرد. وقتی موتور ۱۲ سیلندر فراری به تکاپو می‌افتد، صدای مهیب و پرطنین انزو، آدرنالین خون هر کسی را بالا می‌برد. تا دور موتور ۱۰۰۰ دور در دقیقه صدای فراری مثل یک آسیاب برقی خانگی است اما وقتی دور موتور بالا می‌رود، شیر خفته بیدار می‌شود. با فشردن پدال گاز، لاستیک‌های بریجستون غول‌پیکر فراری با ۱۹ اینچ قطر و ۳۴۵ میلی‌متر پهنا آسفالت را می‌خراشد و پیش می‌رود. فراری انزو تا دور ۷۰۰۰ در دقیقه شتاب می‌گیرد و وقتی دنده ۳ پر می‌شود سرعت‌سنج روی عدد ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت ایستاده است. بعد از این است که رانندگی با انزو جسارت و جرأت بیشتری می‌خواهد، با این حال، ترمزهای ساخت کمپانی برمبو آنقدر مطمئن هستند که اگر راننده از سریع راندن پشیمان شد ”انزو“ را به سرعت متوقف کند. انزو می‌تواند تا ۲۱۷ مایل (۲/۳۴۷ کیلومتر بر ساعت) سرعت بگیرد و برای رسیدن به سرعت ۶۰ مایل (۹۶ کیلومتر بر ساعت) از حالت سکون فقط به ۳/۳ ثانیه زمان نیاز دارد. شگفت‌انگیز اینکه انزو در آزمایش ۰-۱۲۴-۰ مایل در ساعت، تنها به ۲/۱۴ ثانیه نیاز دارد. البته چنین رکوردهائی به مدد نیروی خروجی موتور که معادل ۶۵۰ اسب بخار است، به‌دست آمده و سبکی وزن انزو نیز در این مسئله دخیل است. انزو ۱۴۶۵ کیلوگرم وزن دارد. نکتهٔ جالب در مورد رانندگی با انزو، نبود پدال کلاچ زیر پای راننده است. برخلاف معمول پای چپ راننده باید روی پدال قرمز قرار گیرد تا هنگام فشردن آن، گیربکس هوشمند انزو بهترین ضریب دنده را برای سواری انتخاب کند. گیربکس پورشه هم تشابه زیادی با فراری دارد. پورشه هم با تکنولوژی فرمول یک برای تعویض دنده مجهز شده با این تفاوت که گیربکس شش سرعتهٔ دستی هم می‌تواند با اهرم قرار گرفته بر روی کنسول، فعال شود و هم می‌تواند با دکمه‌های روی فرمان به‌کار خود ادامه دهد. کار را GT شاهکار مهندسی پورشه در زمینهٔ آیرودینامیک است. در سرعت‌های بالای ۱۸۰ مایل (۲۹۰ کیلومتر بر ساعت) فشار ناشی از برخورد اتومبیل با هوا باعث ایجاد فشار منفی بر اتومبیل و چسبیدن بیشتر آن به سطح جاده می‌شود.
پورشه در آزمایش شتابگیری از حالت ایستاده تا سرعت ۹۶ کیلومتر در ساعت تنها به ۶/۳ ثانیه زمان نیاز دارد و در نهایت می‌تواند به سرعت ۳۳۰ کیلومتر در ساعت دست پیدا کند. مرسدس بنز نیز رکوردهائی نزدیک به پورشه دارد. موتور هشت سیلندر مرسدس که با مشارکت کمپانی AM۶ ساخته شده، این امکان را به راننده می‌دهد که در عرض ۷/۳ ثانیه، از صفر به ۹۶ کیلومتر در ساعت برسد و در آزمایش حداکثر سرعت هم رکوردی معادل ۳۳۴ کیلومتر در ساعت را برجای بگذارد. موتور مرسدس مجهز به یک سوپرشارژر کارآمد است که مثل فراری در دورهای بالا صدای گوشنوازی دارد. در مقام قضاوت باید گفت که این مسابقه، تنها یک برنده دارد. از هر ایتالیائی که بپرسید کدام اتومبیل بهترین سوپراسپرت دنیا است، بی‌معطلی نام فراری را بر زبان می‌آورد. البته در مورد این آزمایش باید گفت حق با ایتالیائی‌ها است، چون انزو فاتح نبرد این سه تفنگدار است. شما هم بهتر است به قضاوت ایتالیائی‌ها شک نکنید.

منبع : خانواده سبز