ازدواج در دنیایی دیگر

در دنیای مجازی هویت آدم ها هم مجازیند؛ هویتی كه گاه به قول آن فیلسوف غربی همچون مشتی شن از لای انگشتان دست فرو می ریزد و یا به تعبیر پدر سایبر ژورنالیست ایران، دكتر شكرخواه مات و كدر می شود. اما هویت مجازی فقط یك امكان است؛ امكانی كه در مورد خوب و بد آن به سختی می شود قضاوت كرد. در دنیای مجازی اینترنت می شود مالك مجازی بود و یا عشقی مجازی ورزید. به قول دوستی من كه تا آخر عمر نمی توانم زمین و خانه و مغازه بخرم اما می توانم فروشگاه، زمین و حتی كشوری با تمام مناسبات مملكت داری اش را در اینترنت داشته باشم.
عشق مجازی هم امكانی است كه باز در مورد بد و خوب بودنش به سختی می توان قضاوت كرد به شرط آنكه منظورمان از مجاز همان رنگی نباشد كه مولانا می گوید:
عشق هایی كز پی رنگی بود
عشق نبود عاقبت ننگی بود
وقتی به این امكان فكر می كنم چقدر دلم می سوزد به حال آن دختر خانمی كه حتی شیرینی ازدواج مجازی اش را هم با یك آلمانی مجازی خوردیم و یك هفته بعد مجبور شد محل كار و زندگی اش را عوض كند. همه گفتند عاقبت به خیر شد و رفت، اما بعد فهمیدیم كه شازده موبور چشم آبی، دختر شرقی میان بالا و سبزه ما را نپسندیده است.
گاهی هم به یاد آن فیلم سینمایی می افتم كه دختر اصفهانی با آن پدر غیرتی اش، چگونه ارتباط مجازی، عاقبت به خیرش كرد. عاقبت به خیر كه چه عرض كنم؛ وقتی مهندسی آمریكایی را عاشق فرهنگ ایرانی می كنی، دیگر كار از عاقبت به خیری گذشته است.
یكی از بزرگان رسانه و ارتباطات، اینترنت را به استخر شبیه می كرد، استخری كه به خاطر ناشیگری شناگران یكسره تعداد غریق نجات هایش را اضافه می كند اما می شود طور دیگری هم عمل كرد؛ یعنی آموزش شنا به جای افزودن غریق نجات.
اصلاً این یادداشت چه می خواهد بگوید؟ شاید می خواهد بگوید ارتباط مجازی اینترنتی و استفاده از این فضا برای پی ریزی زندگی مشترك چندان هم بد نباشد به شرط آنكه قواعدش را بلد باشیم. با هر بهانه ای فریب نخوریم و از این دست حرف ها. تازه حسن دیگر مجاز هم این است كه می توان به همین بهانه از بسیاری اصول سنتی حفاظت كرد. از كجا معلوم ارتباط دروغین تجربه ای عمیق برای زندگی واقعی نباشد بی آنكه اصول را جابجا كرده باشیم.
محمد مطلق

منبع : مطالب ارسال شده