۱۹ دسامبر ۲۰۰۵ ـ سرخ دیگری در آمریکای لاتین ـ مورالس پیروزی خود را اعلام کرد

با این که هنوز نتایخ انتخابات ریاست جمهوری بولیوی اعلام نشده بود، ۱۹ دسامبر ۲۰۰۵ «ایوو مورالسIvo Morales» رهبر حزب «جنبش به سوی سوسیالیسم» پیروزی خود را اعلام داشت و رقیب شماره یک او، کوویروگا (رئیس جمهوری پیشین) به شکست خود اعتراف کرد و کنار رفت.
دوره رئیس جمهوری تازه از ۲۲ ژانویه (یک ماه دیگر) آغاز خواهد شد. مورالس نخستین سرخپوستی است که در تاریخ ۱۸۰ ساله ایجاد کشور کوهستانی ۹ میلیونی بولیوی که دو سوم خاک ایران وسعت دارد به ریاست جمهوری این کشور انتخاب شده است. اگر هم شمار آراء مورالس به ۵۰ درصد نرسد، چون نفر دوم به شکست اعتراف و کناره گیری کرده است، پارلمان راهی جز انتخاب مورالس ندارد و لذا ریاست جمهوری او قطعی است.
انتخاب مورالس سی و هشت سال پس از قتل دکتر «ارنستو چه گوارا» سوسیالیست آرژانتینی صورت گرفت که به منظور تشویق کشاورزان و کارگران به انقلاب مسلحانه به بولیوی رفته بود و در آنجا دستگیر و در هفتم اکتبر ۱۹۶۷ احتمالا به اشاره «سیا» کشته شده بود. در جریان مبارزات انتخاباتی بولیوی و نیز ۱۹ دسامبر ۲۰۰۵ (یک روز پس از انجام انتخابات) هواداران مورالس سوسیالیست، همه جا عکسهای «چه گوارا» را با خود حمل می کردند تا پیروزی سوسیالیسم را ثابت کنند (عکس پایین). بولیوی که در سال ۱۸۲۵ در قسمتی از اراضی سرزمین «پرو» ایجاد و نام «بولیوار» قهرمان استقلال لاتین های آمریکا بر آن نهاده شد به دریا راه ندارد و میان برزیل، آرژانتین، شیلی، پرو و پاراگوئه قرار گرفته و سرشار از ذخایر نفت، گاز طبیعی، و انواع معادن از جمله طل و نقره است. پانزده درصد از ساکنان بولیوی از مهاجران اروپایی (سفید پوست)، سی درصد نژاد مخلوط و بقیه بومی (سرخپوست) هستند. برخلاف انگلیسی ها که در نقاط تحت سلطه خود در قاره آمریکا بیشتر سرخپوستان را نابود ساختند، اسپانیایی ها با بیشتر آنان مدارا کردند و مخلوط شدند.
مورالس در نخستین مصاحبه خود پس از اعلام پیروزی گفت که آرزوی یکپارچه شدن تلاش لاتین های آمریکا بر ضد امپریالیسم را در سر دارد. وی ضمن تحسین از فیدل کاسترو و هوگو چاوز تاکید کرد که بدون تامین «عدالت اجتماعی»؛ صلح، امنیت و آرامش برقرار نخواهد شد و هدف دمکراسی، برقراری عدالت اجتماعی و طرد هرگونه تبعیض است. افراد هر ملت باید از مردانشان (شخصیت هایشان) شناخت درست داشته باشند تا دمکراسی واقعی بر قرار شود، ولی میدیای غرب (رسانه های این کشورها) و امپراتوری های خبری آنها نمی گذارند که مردم هر کشور برجستگان واقعی خود را بشناسند زیرا که آن رسانه ها، «بدلی ها» را در هر کشور بزرگ می کنند. رسانه های امریکا در جریان انتخابات برضد ما تبلیغ منفی فراوان کردند، مرا کشتگر کوکا (ماده اولیه تهیه کوکایین) معرفی کردند حال آن که میان کوکا تا کوکایین فاصله بسیار است. از قرص های مسکن هم می شود ماده مخدر ساخت. باید شمار مصرف کننده را به «صفر» رساند تا تولید از میان برود. آمریکا تحت نام مبارزه با کوکایین هر سال ۱۵۰ میلیون دلار در بولیوی خرج می کند، ولی این پول صرف تقویت موضع و مقاصد آمریکا در وطن ما و تبلیغ و پیشبردن اشخاص خاصی که نام هواداران اقتصاد بازار آزاد برخود نهاده اند می شود و می دانیم که با اقتصاد بازار آزاد فقیرها فقیر تر و استثمار انسانهای دست تنگ بیشتر می شود. اگر درست می گویند چرا نمی روند جلوی کشت خشخاش را در افغانستان بگیرند که تولید آن، پیش از عملیات نظامی آمریکا (زمان حکومت طالبان) کمتر از امروز بود و هرویین مصرفی غرب و آمریکا از آن تریاک تامین می شود. موارلس گفت که به باور اندیشمندان، کشتن یک فرد با اسلحه، با منزوی ساختن او از طریق وارد آوردن اتهام و گفتن دروغ برابر است. امپریالیسم با دروغ و افترا می کوشد که شخصیت های دلسوز و بی طرف ملل مورد نظر خود را از میدان به در کند.
مورالس قبلا در نطقی گفته بود که آمریکا چاوز دیگری را در آمریکای لاتین نمی تواند تحمل کند.
برخی از رسانه های آمریکای لاتین که بیشتر جمعیت آن اینک توسط دولتهای چپگرا اداره می شوند انتخابات بولیوی را با انتخابات تابستان ۲۰۰۵ ایران مقایسه کرده و اشاره کرده بودند که ادامه فساد اداری ـ اقتصادی و گسترش شکاف میان فقیر و غنی و تبعیض باعث شد که اکثریت ایرانیان احمدی نژاد را ترجیح دهند. در ایران برخی از شرکت کنندگان در انقلاب سال های ۱۹۷۸ و ۱۹۷۹ با استفاده از موقعیتی که بعدا به دست آورده بودند به ثروت هنگفت دست یافتند و سر و صداهایی که پیرامون آنان برخاسته بود مردم را متوجه احمدی نژاد کرد که زندگانی ساده ای داشت و پیام های جالبی می فرستاد و بر کف اتاق می نشست.
مفسران آمریکایی درباره پیروزی مورالس نوشته اند که نقشه آمریکای لاتین را باید به رنگ قرمز درآورد.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز