مزاحمت خیابانی یک بیماری است

مزاحمان خیابانی معمولا در رده های سنی متفاوتی ظاهر می شوند. از مردی ۵۰ ساله با ظاهری متشخص و متمول، تا کارگری ۱۷ ساله که در ساختمان نیمه کاره ای مشغول کار است. ایجاد مزاحمت های خیابانی از سوی مردان آن قدر زیاد است که بعضی وقت ها نمی شود تشخیص داد که این مرد با این سر و وضع یک مزاحم است یا عابری معمولی. لذا گاهی می توان ریشه این نوع رفتارها را درنوعی سادیسم اجتماعی دانست.
مزاحمت های خیابانی به هر نوع عمل و لفظی که به نوعی آرامش و احساس امنیت عابران را از بین ببرد و نوعی احساس نگرانی و ناراحتی برای عابران ایجاد کند اطلاق می شود.
مزاحمت هایی که براساس قوانین و مقررات مصوب قانون مجازات اسلامی از جمله رفتارهایی هستند که جزء مفاسد اجتماعی تلقی شده و مشمول مجازات می شوند. مستفاد از ماده ۶۱۹ قانون مجازات اسلامی چنین است: هرکس در اماکن عمومی یا معابر، متعرض یا مزاحم اطفال یا زنان شود یا با الفاظ و حرکات مخالف شئون و حیثیت به آنان توهین نماید به حبس از ۲تا ۶ماه و تا ۷۴ ضربه شلاق محکوم خواهدشد. با وجود چنین ماده ای در قانون دراین خصوص، بازهم روزانه شاهد مزاحمت های زیادی برای دختران و زنان هستیم که حضور در جامعه را برای آنان مشکل می سازد.
مزاحمت خیابانی بخشی از تجربه اجتماعی بسیاری از دختران و زنان است که مربوط به زمان ما هم نیست بلکه قدمتی بس طولانی دارد و در جوامع شهری بیشتر به چشم می خورد. ضمنا از عمده رفتارهای نابه هنجار اجتماعی است که در ایجاد ناامنی اجتماعی و سلب آرامش افراد نقش مهمی را ایفا می کند. متلک پرانی، ولگردی، تنه زنی و اعمال غیراخلاقی در مجامع عمومی و هتک حرمت به نوامیس مردم از مصادیق مزاحمت های خیابانی است.
با توجه به اینکه از دیدگاه روان شناسی هرگونه روابط با جنس مخالف از غیرطریق طبیعی و پذیرفته شده اجتماعی و عرف حاکم بر جامعه به عنوان امری غیرعادی محسوب می شود لذا مزاحمت های خیابانی نیز که نوعی ارتباط- ارتباط غیرصحیح- با جنس مخالف است به عنوان امری مرضی و غیرعادی به حساب می آید. روان شناسان معتقدند بیکاری در کنار داشتن اوقات فراغت طولانی مدت، از جمله عوامل بروز بسیاری از رفتارهای ناهنجار اجتماعی، علی الخصوص در نوجوانان و تا حد کمتری در جوانان است.
روزانه شاهد این هستیم که در مراکز غیرتفریحی مانند خیابانها، فروشگاهها و مراکز خرید برخی جوانان به صورت گروهی و بدون هیچگونه برنامه و هدفی دائم در حال تلف کردن اوقات خود می باشند. طبیعی است که دراین حالت باید منتظر رفتارهای ناهنجاری چون مزاحمت های خیابانی ازسوی آنان باشیم.
گاه می توان گفت: تمام این مزاحمت ها از تفکر ی نشأت می گیرد که زن را حقیر می داند و حریم شخصی برای او قائل نیست به همین دلیل مردان به خود اجازه می دهند که نسبت به زن هتک حرمت و بی احترامی کنند. این مزاحمت ها بیشتر به روح و روان دختران و زنان آسیب می رساند، زیرا دراین حالت زن تحقیرشده و اعتماد به نفس خود را از دست می دهد و همواره در حالت ترس و نگرانی به سر خواهد برد. دراین جاست که دیگر آرامش ندارد و همیشه به دنبال سایه ای در پشت خود است.
البته نباید از نظر دور داشت که نوع پوشش و ظاهری که زنان و دختران با آن در جامعه ظاهر می شوند تا حد زیادی درتصمیم گیری مزاحمین، نسبت به پیش قدم شدن جهت مزاحمت یا عدم آن، دخالت مستقیم دارد.آمار نشان می دهد غالب زنان و دخترانی که در دام مزاحمین گرفتار شده اند با پوششی نامطلوب و در اماکن خلوت ظاهر شده اند که البته این آمار، صددرصد قربانیان را شامل نمی شود.
لذا آموزش های تربیتی و اخلاقی و دینی نه به عنوان عوامل سرکوب کننده نیازهای جوانان بلکه به عنوان هدایت کننده و آرامش دهنده روان، می تواند در تعادل رفتاری ایشان، چه زن و چه مرد، موثر واقع شود.
متاسفانه امروزه این معضل به قدری در جامعه رواج پیدا کرده است که اکثر مردم نسبت به آن واکنشی نشان نمی دهند و با بی تفاوتی با آن برخورد می کنند. گویا مردم آن را به صورت یک هنجار در جامعه قبول کرده اند!
پرواضح است که ما ابزار قانونی برای مبارزه با این معضل اجتماعی و فرهنگی را داریم؛ اما ابزاری در دسترس تر از قانون نیاز است و آن فرهنگ درستی است که از کودکی آموخته شود. هر انسانی جدا از جنسیت اش، حق آزادی و احساس امنیت و آرامش دارد و هیچ فردی حق تجاوز به این حریم شخصی را ندارد.

عبدالحمید گل افشان- اهواز

منبع : روزنامه کیهان