رنگ موی توخبر می‌دهد از راز درون!

انسان به صورت ناخودآگاه می‌کوشد تعارض‌هایی را که در او اضطراب پدید می‌آورند انکار کند تا به این ترتیب ظاهری هماهنگ و منسجم به اعمال و ذهنیت خود ببخشد.
به همین دلیل بسیاری از رویدادها و ذهنیاتی را که با آرامش فکری او در تضاد است به شکلی غیرارادی به ناخودآگاه تبعید می‌کند. برای نمونه، مهران زمانی که رفتار تحقیرآمیزی را از دوست نزدیک خود می‌بیند، از آنجا که بین دوستی و تحقیرکردن تعارضی وجود دارد، یا باید بپذیرد که این فرد دوست او نیست و یا باید رفتار تحقیرآمیز او را به نحوی انکار کند (از یاد ببرد که دوستش او را تحقیر کرده است). به این ترتیب مهران پندار خوشایند دوستی را ادامه می‌دهد. لیکن احساس خشم به دوستش در ناخودآگاه وی زنده است و سبب می‌شود که بعدها به صورت غیرارادی رفتارهای خصمانه‌ای را به آن دوست نشان دهد که دلیلش را خود هم نمی‌داند.
این‌گونه روش‌های ناخودآگاه برای رفع تعارض‌های فکری و ایجاد احساس آرامش را «مکانیسم‌های دفاعی روانی» می‌نامند. یکی از این مکانیسم‌ها، مکانیسم روانی همانندسازی است. به وسیله همانندسازی، فرد به صورت ناخودآگاه خود را به شکل کسانی درمی‌آورد که با آنان رقابت داشته و شکست خورده اما اکنون به هر علت به آنان محتاج است یا نمی‌تواند دشمنی خود را علنی کند. این همه علاقه‌ای که بین زنان و دختران ما برای تغییر رنگ گیسوان به طلایی وجود دارد، یا استفاده از لنزهای رنگی برای چشم آیا نشانه‌ای از این همانند‌سازی بیمارگونه نیست؟ شاید در اینجا هم با نوعی احساس انفعال و شکست در گروهی از مردم روبه‌رو هستیم. دیدگاهی که اروپاییان را به صورت افراد موفق و خوشبخت و زیبا می‌بیند و می‌خواهد هر چه بیشتر از نظر ظاهر و رفتار شبیه به آنان شود و یا موجب می‌شود افراد بکوشند در هر جمله خود چند واژه غیرایرانی به کار ببرند. اما چه باید کرد؟ تتها با آگاهی و شناخت از فرهنگ ایرانی از باستان تاکنون است که می‌توان با این موج همانند‌سازی بیمارگونه مقابله کرد.

منبع : روزنامه سلامت