مدرسهٔ راک

● کارگردان: ریچارد لینکلیتر. فیلم‌نامه: مایک وایت. بازیگران: جک بلاک، جوان کیوزاک، مایک وایت، سارا سیلورمن. مدت: ۱۰۹ دقیقه.
هر از گاهی، فیلمی را کشف می‌کنید که در وهلهٔ اول مأیوس‌کننده به‌نظر می‌رسد، ولی در نهایت، جواهری کوچک یافته‌اید. این فیلم، یادآور دورانی است که فیلم‌سازها به تماشاگران جوان خود احترام می‌گذاشتند و به آنها فقط به چشم منبع درآمد نگاه نمی‌کردند. این کمدی، مخاطب‌اش نوجوانان هستند. هنرپیشهٔ اول آن هم، جک بلاک خل و چل است و بازیگر دیگر فیلم، مایک وایت، نویسندهٔ فیلم‌نامه هم هست و از عهدهٔ این‌کار به‌خوبی برآمده است.
بلاک در نقش دوی فین، مشتاقانه آرزو دارد خوانندهٔ راک شود، ولی به‌نظر هم‌خانه‌اش ند (وایت)، مطمئن‌ترین کار، تدریس است. به هر حال به‌دلیل احتیاج به پول، او خود را جای ند جا زده و در مدرسه‌ای به‌عنوان معلم جانشین، استخدام می‌شود. مدیر مدرسه، روزالی مولینز (کیوزاک)، او را برای تدریس به کلاس چهارم می‌فرستد و در کلاس، او راک را جانشین ریاضی می‌کند. دوی به‌زودی می‌فهمد که بعضی از شاگردانش استعداد موسیقی دارند و تصمیم می‌گیرد یک گروه راک با آنها تشکیل دهد. در ضمن، امیدوار است که گروه بتواند در مسابقهٔ محلی موسیقی برنده شود.
بلاک به‌عنوان بازیگر کمدی، در فرم است و برحسب مقتضات فیلم‌نامه، گاهی خویشتن‌دار و ملایم و گاهی دیوانه به‌نظر می‌آید. کیوزاک همیشه قابل اعتماد هم، در کنار او نقش مدیر را بازی می‌کند. انتخاب بچه‌ها هم که به‌نظر می‌رسد بیشتر به خاطر استعدادشان در موسیقی بوده تا توانائی بازیگری، هوشمندانه است. در این فیلم، انرژی بلاک به اضافهٔ فیلم‌نامهٔ وایت که خوشبختانه در آن از شوخی‌های کم‌مایه و سبک اجتناب شده ـ ترکیب خوبی است برای خنداندن تماشاگر جوان. در واقع پیام فیلم هم گر چه تکراری، ولی مؤثر است؛ اینکه هر کدام از ما، می‌توانیم آنچه آرزو داریم، باشیم. پیامی که خوشایند تماشاگر هم خواهد بود.

منبع : مجله دنیای تصویر