مجالی برای بازی بچه‌ها

وقتی که ما پدرها و مادرها،بچه بودیم،آنقدر فضای ورجه و ورجه داشتیم و دنبال یک توپ لا‌ستیکی می دویدیم،که شب،کنار سفره پهن غذا خوابمان می برد.
آن زمان،آنقدر خانه‌ها بزرگ بود و شهر‌ها زمین خالی و خاکی داشت که کودکان،جای فراخی برای بازی و تضمین سلا‌مت خود داشتند.آن زمان،شهر برای بازی‌های کودکانه جا داشت و کسی هم برای یک گل کوچک بلا‌ی جان بچه‌ها نمی شد و اخم و تخم همسایه‌ها و غر غر کاسب‌ها در کار نبود.تازه شهر این همه ماشین نداشت که در گرما گرم بازی بیایند از وسط زمین فوتبال رد شوند یا توپ بچه‌ها را که با پول مختصر جیبی تهیه شده است،به نیش خشم،پاره کنند.
اما رفته رفته با هیولا‌ شدن شهرها،رشد روز افزون جمعیت و رواج خانه‌های کوچک و فسقلی به نام آپارتمان،فضای شهرها برای کودکان تنگ تر و تنگ تر شد.شهر،دیگر مجالی برای کارهای"بچه گانه"نداشت،باید اتوبان ساخته می‌شد،بایدآسمان‌های زشتی که روی هم قد می‌کشیدند فضای زمین و آسمان شهر را اشغال می‌کردندو خلا‌صه،شهر،دیگر جای بازی‌های کودکانه نبود.
برای کودکان می‌ماند فضای کوچک مدرسه‌ها با آن حیاط‌هایی که یک عالمه بچه در آن از سر و کول هم بالا‌ می‌روند.اما همان زنگ‌های ورزش هم دیگر،در برنامه‌های آموزشی کشور گم شده است و زنگ ورزش،شده است زنگ تنبلی و کسلی.نه فضای مدرسه این مجال را می‌دهد که مدیران به فکر شادی و نشاط و سلا‌مت بچه‌ها باشند،نه اراده ای هست برای توجه به آن.سال به سال هم از امکانات ورزشی مدارس کاسته می‌شود و این آخرین مجال تخلیه هیجانهای کودکانه،از دست می‌رود. ‌ "فاطمه حاجیان" معلم ورزش مقطع متوسطه در این باره معتقد است: هر چند که امکانات ورزشی در بعضی مدارس خوب است اما، بعضی دیگر دچار محرومیت هستند. عموم مدارس مناطق ۱۵ به بالا‌ حیاط ندارند. مدارس غیر انتفاعی خانه را اجاره و تبدیل به مدرسه می‌کنند و مدارس دولتی هم شرایط خوبی ندارند. ‌ وی تصریح کرد: کمبود تجهیزات نیز از دیگر مشکلا‌ت قابل توجه در مدارس است، تجهیزات مدارس به دلیل کمبود بودجه بسیار کم است. سرانه دانش‌آموزی آن قدر ناچیز است که ترجیح می‌دهند، این مقدار ناچیز را صرف بخش‌های دیگر کنند تا این‌که به تجهیز ورزشی مدارس بپردازند. گاهی آن قدر به این در و آن در می‌زنیم تا بتوانیم وسیله تهیه کنیم. ‌
حاجیان به افزایش سرانه دانش آموزی به عنوان راه حل مشکل کمبود امکانات اشاره کرد و گفت: باید بودجه سرانه دانش‌آموزی زیاد شود تا دست مدیر باز شود. مدرسه این قدر مشکل دارد که مدیر ترجیح می‌دهد آنها را حل کرده و به دو تا توپ بسنده کند. وسایل ورزشی گران قیمت هستند با این بودجه موجود به جز دو تا طناب و یک توپ چیز دیگری نمی‌شود خرید! ‌
"الهه سجادی" معلم ورزش مقطع راهنمایی نیز به کمبود امکانات اشاره کرد و گفت: سهمیه تجهیزات ورزشی که به مدارس می‌دهند، هر سال کمتر می‌شود و مگر اینکه مدیر خیلی فعال بوده و خودش پیگیری کند. یک روز را برای گرفتن وسایل اعلا‌م می‌کنند و هر کسی که زرنگ‌تر باشد وسایل بیشتری برای مدرسه‌اش می‌گیرد. این عدالت نیست که به یک مدرسه که هوایش را دارند، بیشتر تجهیزات می‌دهند. ‌
وی ادامه داد: سال گذشته از خود بچه‌ها پول گرفتیم تا بتوانیم وسیله بخریم. سرانه مدارس پایین است و مدیر زیر بار تجهیز وسایل ورزشی نمی‌رود. ‌
تازه همه این مشکلا‌ت یک طرف،مشکل دختر بودن و ورزش کردن هم یک طرف.تصور کنید دختران نوجوانی را که می‌خواهند در حیاط کوچک مدرسه ای که دهها پنجره مشرف به آن است،با مانتو و مقنعه بدوند و ورزش کنند! ببینیدچه عذابی ست دختر دانش آموز بودن در سیستم آموزشی ای که به فکر چیزهای بسیار مهمتری از پرداختن به ورزش دختران،توام با حفظ کرامت زنانه آنان است. ‌ حاجیان نیز خاطرنشان کرد: مشکلا‌ت ورزش کردن در مدارس دخترانه قابل توجه‌تر است. دخترها مجبور هستند در حیاط مدرسه، زیر نور آفتاب با مانتو و مقنعه ورزش کنند و این آنها را خسته می‌کند. کاش می‌شد مدارس دخترانه را استتار کرد. ‌ وی ادامه داد: از طرفی آموزش و پرورش می‌تواند پوشش خاصی را برای دانش آموزان در نظر بگیرد و به طور رایگان در اختیار دختران دانش آموز قرار دهد تا دختران راحت‌تر در مدرسه ورزش کنند. ‌
عسگرزاده گفت: اگر سیستم مدعی است که به ورزش اهمیت می‌دهد، مسلما باید با برنامه‌ریزی جایگاه آن را مشخص کند، در غیر این صورت فقط شعار می‌دهیم و تغییری در جایگاه درس ورزش نمی‌بینیم. اگر آموزش و پرورش مدعی است که کار می‌کند باید معلمان کارآمد جذب کرده و یا خودش نیروی کارآمد بسازد. ایجاد فضای آموزشی مناسب بدون خطر از جمله مهمترین اقداماتی است که باید برای پیشرفت درس ورزش صورت بگیرد. ‌
عسگرزاده ابراز تاسف کرد و گفت: تفکرات مسئولین اینگونه است که در مسیر پیشرفت ساعت ورزش آن چنان دست‌اندازهایی درست می‌کنند که فرد را از ادامه مسیر ناامید و منصرف می‌کند. ‌ همایونی تاکید کرد: متاسفانه درس ورزش هنوز در مدارس به عنوان درس مطرح در برنامه‌های آموزشی جا نیفتاده است. هرجا، هر کسی کاری داشته باشد، روی ساعت ورزش دست می‌گذارند و از ما می‌خواهند ساعت درس ورزش را به سایر دروس اختصاص دهیم. هنوز پذیرفته نشده که به ورزش به عنوان یک واحد درسی نباید تجاوز کرد. زنگ ورزش و معلم ورزش به یک وسیله برای راه انداختن کار سایر دروس تبدیل شده است و اگر معلم ورزشی از دادن ساعت درس خود امتناع کند مدیر از آن شاکی می‌شود.

منبع : روزنامه سیاست روز