یک انتخاب زود هنگام و عجیب

فهرست اولیه کاندیداهای عنوان برترین بازیکن سال فوتبال آسیا در بردارنده تمام ایرادهایی است که در سال های اخیر در فوتبال این قاره وجود داشته و هیچگاه به طور اساسی و درست با آن برخورد نشده و هرگز به شکل اصولی مورد ارزیابی قرار نگرفته است.
وجود نام هایی بیشتر از کشورهایی فزون تر در فهرست کاندیداهای اولیه البته رخداد خوبی است زیرا نشان از بها و اهمیتی می دهد که کنفدراسیون برای تمامی کشورهای عضو قایل است، اما وقتی کار به مرحله ای می کشد که انصاف و عدل تا حدی محو می گردد و نام برخی افراد نه چندان محق در لیست می آید و به جای آن اسامی محق ها از یاد می رود، این نقصانی است که نمی توان نادیده گرفت و باید آن را جدی شمرد و برای آن فکری کرد.
در لیست مورد بحث بحرین و سنگاپور هر یک ۳ سهمیه دارند تا در صدر باشند و ازبکستان، کره جنوبی، عراق و استرالیا هرکدام با ۲ نماینده در جای دوم قرار گرفته اند. در چنین شرایطی ایران فقط یک نفر را در لیست حاضر دارد و او ابراهیم صادقی کاپیتان و هافبک ملی پوش سایپا است.
● تصویر نهایی
البته AFC تصریح کرده است که اگر نام های بیشتری سزاوار راهیابی این فهرست باشند چنین خواهد کرد و آنها را نیز مد نظر قرار خواهد داد و اولین فرض و محتمل ترین اتفاق نیز همین است زیرا ما تازه در اوایل ماه پنجم سال جاری میلادی بر سر می بریم و عنوان و جایزه نهایی زودتر از ۵ آذر توزیع و به فرد برنده اهدا نمی شود که بدیهی است در هیچ قاره ای بهترین ها در همان ،۴ ۵ ماه اول مورد گزینش و شناسایی قرار نگیرند و وقت فزون تری به این مهم اختصاص یابد و فقط در ماه دهم است که می توان تصویر نهایی را داشت و بررسی پایانی سال را صورت داد و متوجه شد که واقعا چه کسی بهترین است. بر همین منوال و طرز برداشت می توان فهرستی را که اواسط هفته پیش رو شد، صرفا یک فهرست اولیه عجیب و محو شونده و تغییر یابنده در ماه های بعدی تلقی کرد و قطعا اسامی فزون تری به لیست اضافه خواهند شد و کسانی که اینک شانس دار به نظر می رسند، شاید در لیست بعدی تحلیل بروند و عقب نشینی داشته باشند و یا این که تعداد نامزدها به قدری زیاد شود که بر کل انتخابات اثر بگذارد و نیتجه نهایی هم از آن تغییرات برخیزد.
اگر وقایع پایانی فصل جاری به محاسبات AFC اضافه شودو بازیکنان درخشان این مقطع در محاسبات قرار گیرند شاید تعدادی از کسانی که اینک حتی وجود نام شان باعث حیرت شدید کارشناسان شده به کلی از صحنه رقابت کنار گذاشته شوند و معادلات تازه ای به وجود آید.
در حالی که نه جام باشگاه های آسیا به نتیجه رسیده و نه نماینده های این قاره در مرحله دوم انتخابی جام جهانی شناسایی شده اند، جدی شمردن و نهایی انگاشتن فهرست مورد بحث اشتباه است و باید صبر کرد و لیستی را دید که شهریور و مهر به عنوان فهرست های نهایی کاندیداها رو خواهند شد.
اما آن چه جای تعجب دارد این است که چرا AFC باید برخلاف سایر کنفدراسیون های قاره ای قبل از پایان ماه چهارم سال شروع به اعلام اسامی نامزدها کند، در حالی که هنوز چیزی به شکل نهایی آن ترسیم نشده واژه بهترین ها را به کسانی اتلاق نماید که امکان دارد در فهرست های اصلی و نهایی اصلا جایی را به خود اختصاص ندهند.
● گزینه هایی خوب، اما ...
بحث دوم به همان سهمیه بندی ها و کشورها و اسامی نامزدها برمی گردد و به این نکته که برخی نامزدها فقط طبق معیار AFC می توانسته اند به این فهرست راه یابند و در فهرست و عملکرد هر کنفدراسیون دیگری نام شان غایب می بود.
هر سه بازیکن سنگاپوری کاندیدا شده و سه چهار بازیکن کویتی و سوری و بحرینی در همین تعریف می گنجند. تعدادی از این نفرات بازیکنان بدی نیستند اما طبق استانداردهای کلی آسیا شاید فقط در رده خوب ها بگنجند و نه کسانی که الفاظ بسیار خوب و عالی به آنها اتلاق می شود.
این که چگونه AFC این افراد را در لیست- ولو اولیه- خود جای داده اما بازیکن بزرگی مثل شونسو که ناکامورا چشم و چراغ ژاپنی سلتیک اسکاتلند را نادیده انگاشته، مساله ای است که خودشان باید توضیح بدهند. در این لیست امثال مارک شوارتزر دروازه بان و مارک بره شیانو هافبک استرالیا گزینه های خوبی هستند و این گمانه زنی در مورد سئول کی هیون و لی یونگ پیو از کره جنوبی و یوجی ناکازاوا از ژاپن هم صدق می کند، اما چون وقایع متعددی در ماه های بعدی از سال ۲۰۰۸ در راه و هر اتفاقی متصور است، به پیروزی این افراد در انتخابات نیز نمی توان امید بست و چیزی را قطعی شمرد و این یک حقیقت تلخ و مسلم است که تاکید سال های اخیر AFC بر این که کاندیداهای نهایی باید حتما در شب توزیع جوایز در تالار AFC و محل برگزاری مراسم سال حاضر باشند، به شدت برمشکلات افزوده است زیرا لژیونرهای فوتبال آسیا در اکثر اوقات سال در حال کار و فعالیت در حیطه و کشور و قاره مربوط به خویش هستند و اغلب از آمدن به آسیا و حضور در مراسم سالانه قاره باز می مانند و بدیهی است که با این اوصاف عنوان برتر را به فردی از جمع کاندیداها بدهند که تعهد داده است در محل حاضر باشد ولی اطمینانی در دست نیست که به لحاظ فنی از سایر کاندیداها واقعا فراتر رفته باشد و نمونه های چند سال اخیر این را می گوید که در اکثر دفعات فرد حاضر در مراسم و دریافت کننده عنوان و افتخار زیر دست کسانی قرار می گرفته که به هر دلیل به مراسم نیامده اند و یا به دلایلی غیر قابل فهم اصلا نامزد نشده اند.
● این پایان کار نیست
تمام موارد فوق ما را وا می دارد که راجع به تک نماینده و تنها کاندیدای ایران در فهرست اولیه نیز اظهار نظر چندانی نداشته باشیم و موضوع حضور ابراهیم صادقی در لیست را مساله ای بزرگ و پایان توفیق های خود در این زمینه ندانیم، زیرا کاپیتان ملی پوش و شایسته سایپا در عین محقق بودن برای حضور در فهرست هرگونه پیشرفت ثانوی خود را وابسته به سایپا و دستاوردهای آن خواهد یافت و تا زمانی که با تیم ملی ایران به جا و مرحله قابل توجهی نرسد، رسیدن به جمع ۳ کاندیداهای نهایی و طبعا عنوان نخست قاره برایش غیرممکن خواهد بود. به واقع اتفاقات بعدی امسال می تواند چنان باشد که حتی یکی دو ایرانی دیگر را در فهرست نهایی بالاتر از او بنشاند و این در مورد سایر کشورها نیز صادق است.
هر اتفاقی روی بدهد، به سود AFC است که از کاندیدا شدن و به پیروزی رسیدن نامزدها و افراد مشهورتر و لایق تر استقبال کند و جایزه را به کسانی بسپرد که واقعا درخشیده باشند و نه آنهایی که زودتر و سریع تر از سایرین خود را به محل برگزاری مراسم می رسانند، در حالی که طی سال های اخیر فوتبالیست های نه چندان درخشانی مثل حمد المنتشری و خلفان ابراهیم در صدر انتخابات AFC نشسته اند، گزینش های این سازمان بیش از پیش زیر سوال رفته است و حتی گزینش یا سرالقحطانی مهاجم آشنای تیم ملی عربستان برای عنوان مرد سال ۲۰۰۷ آسیا نیز انتخاب بی حرف و حدیثی نبود.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان