هیچ‌کس نمی‌داند - NOBODY KNOWS

سال تولید : ۲۰۰۴
کشور تولیدکننده : ژاپن
محصول : هیروکازو کوره ـ ادا
کارگردان : کوره ـ ادا
فیلمنامه‌نویس : کوره ـ ادا
فیلمبردار : یوتاکا یاماساکی
آهنگساز(موسیقی متن) : گونسالس میکامی و تیتی ماتسومورا
هنرپیشگان : یویا یاگیرا، آیو کیتورا، هیئی کیمورا، موموکو شیمیزو، هانائه کان، یو و کازومی کوشیدا
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۱ دقیقه


چهار خواهر و برادر هم‌راه با مادرشان (یو)، زندگی خوبی را در آپارتمان کوچکی در توکیو سر می‌کنند. این بچه‌ها، پدرهای مختلفی دارند و هیچ‌وقت هم به مدرسه نرفته‌اند. وجود سه تا از این بچه‌ها از صاحب‌خانه پنهان نگاه داشته شده است. یک روز، مادر، مقداری پول و یک یادداشت در خانه می‌گذارد و پس از آن‌که پسر بزرگ‌ترش، ̎آکیرا̎ (یاگیرا) را موظف می‌کند تا مواظب بچه‌های دیگر باشد، خانه را ترک می‌کند؛ و بدین‌گونه است که سفر پُرفرازونشیب بچه‌ها آغاز می‌شود. با آن‌که این چهار بچه، با سرنوشت شوم رهاشدن و تنهائی و بی‌سرپرستی دست و چنجه نرم می‌کنند ولی تا آن‌جا که امکانش را دارند سعی می‌کنند تا در دنیای کوچک‌شان زنده بمانند و گلیم خود را از آب بیرون بکشند. آنان بدین منظور، سلسله مقررات و قواعد خود را طرح می‌ریزند و پیاده می‌کنند. اما وقتی مجبور می‌شوند تا با دنیای خارج از دنیای محافظت‌ شده‌شان رودررو شوند، تعادل ظریفی که آنان را سرپا نگه داشته برهم می‌خورد.
● زندگی در برزخ، ظاهراً عرصهٔ ایده‌آل کوره ـ ادا کارگردان مؤلف ژاپنی است. پس از برزخ به معنای متافیزیکی کلمه در فیلم پس از زندگی (۱۹۹۹)، در هیچ‌کس نمی‌داند او به سراغ نمونه‌ای روزمره و ̎زمینی̎تر می‌رود و از حواشی و ظرایف یک گزارش خبری ژورنالیستی که در ۱۹۸۸ در ژاپن جنجال آفرید، استفاده می‌کند. در واقعیت چهار بچهٔ بدون مدارک هویت را مادرشان در آپارتمانی در توکیو به مدت شش ماه رها می‌کند و یکی از بچه‌ها ـ که دچار سوءتغذیه شده ـ تصادفاً می‌میرد. جنجال ماجرا بیشتر به خاطر این بود که کسی در ساختمان مربوطه اصلاً متوجه وجود سه تا از این بچه‌ها نشده بود. این آپارتمان برزخی که تنها زیستگاه مجاز سه تا از بچه‌هاست در فیلم کوره‌ ـ ادا محل حوادث سه چهارم داستان است، چون بنا به دستور مادر که پسر بزرگ‌تر اجرایش می‌کند بچه‌ها نباید دیده شوند. فیلم به ترتیب زمانی حوادثی در طول نزدیک به یک سال فیلم‌برداری شد و کوره‌ ـ ادا سبکی فوق رآلیستی را در همهٔ وجوه ـ از جمله صداهای محیطی کرکننده ـ اعمال کرد. محدودیت مکان و روال تکراری زندگی خود تبدیل به مایهٔ فیلم می‌شود و البته کوره ـ ادا لحظه‌های ناب بسیاری از دل این زندگی بسته ـ و برای تماشاگر کم‌کم خفقان‌آور ـ بیرون می‌کشد که یکی جائی است که ̎آکیرا̎ پسر بزرگ، خواهر کوچکش، ̎یوکی̎ را شبانه در جست‌وجوئی خیابانی به دنبال مادر هم‌راهی می‌کند و تصویر قدم‌های این دو در خیابان هم‌‌راه با صدائی از کفش‌های دختربچه می‌دهد، اوج بی‌پناهی را خلق می‌کند. کودکی و آسیب‌پذیری‌های توأم با آن، به لطف استفادهٔ گستردهٔ کارگردان از بداهه‌پردازی‌ و شکار ماهرانهٔ لحظه‌هائی که قطعاً جلوی دوربین ـ و نه بر صفحهٔ فیلم‌نامه ـ شکل گرفته‌اند، واقعی‌تر از آن‌چه معمولاً در فیلم‌ها می‌بینیم جلوه می‌کند. هیچ‌کس نمی‌داند داستانی از دشواری بقای کودکان تنها در شهر بزرگ است ولی در لایهٔ زیرینش می‌تواندسند محکومیت سنت فرمان‌بردای در جامعه ژاپنی باشد که این‌جا بچه‌ەا قربانیان آن هستند. در طول دو ساعت و نیم قانونی که مادر آن را وضع کرده فرو می‌ریزد و کوره‌ ـ ادا این روند را با حوصلهٔ تمام دنبال می‌کند و از نمایش ادبار، ابائی ندارد. بی‌شک فیلم نشان‌گر رابطهٔ فوق‌العاده‌ای میان کارگردان و بازیگران خردسال غیرحرفه‌ای‌اش است که یکی از آنان یاگیرای چهارده‌ ساله کشف بزرگی شد و جایزهٔ بهترین بازیگر را در کن گرفت.