او کافو است

نام او مارکوس اونگلیستاده مورائس است اما از آنجائی‌که نامش خیلی طولانی و سخت است خود را کافو نامیده است.
کافو به زبان برزیلی به کسی گفته می‌شود که به زور جائی را غصب کند. گویا برادران او پس از آنکه اتاقشان را توسط وی اشغال شده یافتند او را به این اسم نامیدند.
شاید خیلی‌ها چهره مهربان و دوست‌داشتنی کافو را بی‌شباهت به چهره آفریقائی‌ها ندانند ولی او برزیلی است. همانند تمام برزیلی‌هائی که عاشق فوتبال هستند او نیز توانست به این وادی قدم بگذارد و به فوتبال اروپا راه یابد.
کافو در محله‌ای فقیرنشین در استان سائوپولوی برزیل و در خانواده‌ای ۸ نفره به‌دنیا آمد و همانند سایر فوتبالیست‌های کشورش، فوتبال را از کوچه و خیابان آغاز کرد. خانواده‌اش همیشه می‌دانستند که اگر کافو به موقع سرمیز غذا آماده نشود او را کجا بیابند. او در زمین خاکی محله، مشغول تمرین فوتبال بود. دوستانش می‌گفتند که او را دیده‌اند ک از شب تا صبح روپائی می‌زند و گاهی از فرط خستگی به روی زمین می‌افتاد و به خواب عمیقی فرو می‌رفت.
برادرانش می‌گویند که اخلاق کافو در ابتدائی که به فوتبال روی آورد بسیار خشن بود و آنها را خشمگین می‌کرد و آنها این قلب را برازنده برادرشان دیدند. ولی کم‌کم کافو به پسری محجوب، خجالتی و خوش‌اخلاق مبدل شد.
کافو فوتبالیست کلاسیک و منسجم را از آکادمی فوتبال سائوپولو شروع کرد و چون نمی‌توانست شهریه آنجا را بپردازد پذیرفت که در ازاء باقیمانده شهریه سرایدار آکادمی شود. او ظرف می‌شست، زمین‌ را جارو می‌کرد و چمن باغچه‌ها را اصلاح می‌نمود.
او توانست کم‌کم به باشگاه‌های مختلف راه یابد و پیشرفتی چشم‌گیر داشته باشد. بازی اعجاب‌انگز او باعث شده بود که باشگاه‌های مختلفی خواهان او شوند.
او در آخرین سال حضور خود در برزیل در باشگاه سائوپائولو توپ می‌زد و حضور موفقش در این تیم باعث شد که اروپائی‌ها در فکر جذب او باشند. کلینیو که در آن زمان مربی سائوپولو بود او را بهترین بازیکن آن‌زمان دانست که متعصب‌ترین بازیکن است.
کافو در سن ۲۰ سالگی به نقطه‌ای رسید که دیگر نمی‌توانست در برزیل به فوتبالش ادامه دهد و باید برای پیشرفت راهی فوتبال قاره سبز شود.
کافو در این سن پیشنهادی از تیم رئال ساراگوزا دریافت کرد و برای مدتی به این تیم پیوست. ولی حضورش چندان دوامی نیاورد و دوباره به سائوپائولو بازگشت. اما در همان زمان ریوالدو که از دوستان نزدیک کافو به شمار می‌آمد به تیم دپورتیولاکرونیا پیوست و اسباب حضور کافو را در سری A ایتالیا فراهم کرد. آ.اس.رم تیم بعدی کافو بود. کافو از حضور در این تیم بسیار خوشحال بود و توانست جای بسیارخوب و قابل‌توجهی برای خود در این تیم باز کند. هوداران رم او را به اسطوره‌ای قدیمی در رم شبیه می‌دانستند.
در فصل ۱۹۸۳ ـ ۱۹۸۲ تیم رم توانست از حضور کافو بهره‌های بسیاری گرفته و نتایج خوبی را به‌دست آورد.
کافو همواره از ریوالدو، آدایر، آنتونیو کارلوس و امرسون به‌عنوان بزرگترین دوستانی که او را در مسیر موفقیت کمک کردند یاد می‌کند.
او در سال ۲۰۰۲ در حالی‌که همه فکر می‌کردند پس از خوش درخشیدن در جام‌جهانی این سال از فوتبال کناره بگیرد، تن به بازنشستگی نداد و به تیم آ.ث.میلان پیوست. او هم‌اکنون با ۳۵ سال سن به عنصری مجرب و با تکنیک در میلان بدل شده و حتی نیم‌نگاهی هم به جام‌جهانی ۲۰۰۶ آلمان دارد. اگر کارلوس آلبرتو پریرا از او به تیم‌ملی دعوت کند شاید او با جام‌جهانی از فوتبال کناره بگیرد.
دو سال پیش او کلیه دارائی خود را به کشیش اعظم شهر سائوپولو بخشید تا به مصرف امورخیریه برساند. او هنوز هم جزء با اخلاق‌ترین فوتبالیست‌های جهان قرار دارد. او در باشگاه‌های سائوپائولو، رئال ساراگوزا، یوونتوده، پالمیراس، رم و آ.ث.میلان بازی کرده است.

منبع : مجله دانش ورزش