کنجد

گیاهی است علفی، یك ساله، كرك دار، با ساقه‌ای افراشته به ارتفاع ۶۰-۳۰ سانتی متر بدون انشعاب یا با شاخه‌های راست و گسترده به سمت خارج است. برگ‌ها دمبرگدار هستند برگ‌های پائینی لوب‌دار یا بریدگی‌های سه تایی و متقابل و برگ‌های پایینی بیضوی كشیده تا خطی- سرنیزه‌ای با حاشیه بدون بریدگی و متناوب هستند. گل‌ها منفرد و پراكنده در طول محور، سفید فام و اغلب با لكه‌هایی به رنگ ارغوانی یا زرد با دو پرچم بلند و دو پرچم كوتاه هستند. میوه كپسول مانند، بیضوی كشیده، افراشته با پوشش مخملی خشن هستند. بخش دارویی این گیاه را دانه‌ها تشكیل می‌دهند كه دانه‌های كنجد مرغوب، كوچك و صاف و بیضی شكل و به رنگ زرد مایل به قهوه‌ای بوده و دارای مزه شیرین و روغنی است. همچنین از دانه‌های كنجد به وسیله فشار روغنی كنجد تهیه می‌شود. دوران نمو گیاه از آغاز رویش دانه تا تولید دانه‌های رسیده معمولاً ۱۰۰-۹۰ روز و حداكثر چهارماه است. جمع آوری محصول كمی قبل از باز شدن كامل میوه یعنی ۶-۴ هفته پس از خاتمه گل دادن انجام می‌گیرد. در این هنگام گیاه را از ۱۰سانتی متری زمین قطع كرده و در مجاورت هوا خشك می‌نمایند، سپس به محل معینی از انبار منتقل كرده و با ضربه دانه‌ها را از داخل میوه‌ها خارج می‌كنند. گیاه كنجد عموماً در مناطق گرم كره زمین مخصوصاً در آفریقا و جنوب غربی آسیا پراكندگی دارد. از روغن كنجد به عنوان ملین، كاهنده قند خون، التیام دهنده و نرم كننده پوست استفاده می‌كنند. از روغن كنجد و روغن آن در درمان یبوست، تنگی نفس استفاده كرده و برای آن اثر التیام دهنده، آرام بخش و مدر قائل بوده‌اند. دانه كنجد حاوی ۵۵-۴۵ درصد روغن ثابت، ۳۲ درصد پروتئین و ۴درصد موسیلاژ و ۶-۵ درصد آب و... است.

منبع : روزنامه شرق