۲۵ تیر ـ ۱۶ جولای ـ سخنرایی های خاتمی در آخرین هفته های عمر حکومت ـ آیا می شود تاریخ را پاک کرد؟

از اواسط تیرماه ۱۳۸۴ خورشیدی، مطالب بزرگتر روزنامه های تهران به سخنان دلچسب و زیبای خاتمی رئیس جمهور و برخی از وزیران كابینه او و شركت آنان در مراسم متعدد برای ایراد سخنرانی در آخرین ماه حكومتشان اختصاص یافته است.
می دانیم كه تاریخنگاران عمل ها (رویداد ها) را بررسی می كنند و بر می نگارند، نه متن سخنان را و تنها آن قسمت از سخنان را نقل می كنند كه عملی نشده باشند، یعنی استناد برای نفی، و همچنین تحلیل می كنند كه منظور و هدف مقام از ایراد آن سخنان چه بوده است.
نگاهی به رسانه های چاپی قرن بیستم كه در كتابخانه ها در دسترس هستند، نشان می دهد كه مقامات كشورهای دیگر كه حكومت انتخابی دارند در دو ـ سه ماه آخر حكومت، با حفظ سكوت، تنها به امور روزمره می پردازند و كار تازه آغاز نمی كنند و انتصاب جدید انجام نمی دهند كه دولت بعدی مجبور شود رشته ها را پنبه كند و برای لغو هركدام دلیلی بیاورد كه این دلایل ضعف های دولت قبلی را آشگار كند و به رسانه ها سر نخ دهد كه كار انتقاد را دنبال كنند.
خاتمی اخیرا در سعدآباد در یك مراسم دیدار با اهل مطبوعات شركت كرده بود. به گزارش ایسنا، خاتمی در این مراسم گفته بود:
در این مدت (در طول دو دوره ریاست جمهوری اش) تلاش كردم كه به خصوص در میان اصحاب مطبوعات، هیچ احساسی به جز احساس خودمانی بودن ایجاد نكنم تا بدانند كه فرد كوچكی از جامعه هستم و اهل فرهنگ و اندیشه. یكی از دستاوردهایم از بین بردن فاصله بین خودم و مردم و هدف دیگرم اعتلای نام ایران و (شناساندن) جایگاه والای این ملت بوده است و ....
تجربه شخصی نگارنده روزنامك نشان می دهد كه این نگارنده دوبار درباره علت تاخیر در رسیدگی به پرونده «روزنامه سپیده دم» به وی نامه نوشت و یكی از نامه ها از طریق دفتر نمایندگی ایران در سازمان ملل ارسال شد (زیرا كه خاتمی در آن ایام در نیویورك حضور داشت) ولی اقدام مثبتی صورت نگرفت. تنها دفتر وی پاسخ وزارت ارشاد را «كه در نوبت رسیدگی قرار دارد!» برایش ارسال داشت كه از آن زمان نزدیك به سه سال گذشته و پی گیری دیگری نشده است. وزیر قبلی ارشاد آقای خاتمی كه مدتی هم مسئول گفتگوی تمدن ها بود این نگارنده را كه نیم قرن روزنامه نوشته است با همه اصرار به حضور نپذیرفت تا حرفش را گوش كند!!.
خاتمی در مراسم سعدآباد از اعتلای نام ایران سخن گفت، ولی یك مقام كوچك دولت او در طول هشت سال حكومت خاتمی به این نگارنده كه بزرگترین و جامعترین سایت تاریخ را در اینترنت (با هزینه خود) به وجود آورده كه استفاده و نقل از آن آزاد و رایگان است یك دست مریزاد خشك و خالی هم نگفت. این نگارنده بود كه پس از انقلاب، دوباره تاریخ نگاری در مطبوعات ایران را زنده كرد و برای ایرانیان كه داشتند گذشته دور وطن را فراموش می كردند به زبان روزنامه نگاری، تاریخ نوشت.
خاتمی در آخرین هفته های عمر دولت خود از موسسه ایران (روزنامه دولتی كشور) هم دیدن كرد تا از این فرصت برای ایراد نطق استفاده كند، ولی اشاره ای به زحمات و مشقاتی كه دیگران (پیش از حكومت او) برای ایجاد این موسسه كشیده بودند نكرد (یا این كه كرد و در روزنامه هایی كه نگارنده دید منعكس نشده بود). خاتمی با انتصاب یك مدیر برای روزنامه ایران كه سابقه ای چندان در روزنامه نگاری نداشت، بیشتر روزنامه نگاران قدیمی كشور را كه به ایجاد روزنامه ایران كمك كرده بودند از این روزنامه پراكنده ساخت.
خاتمی اهل فرهنگ و اندیشه باید بداند كه با پیدایش اینترنت و وب سایت، دیگر لزومی ندارد كه دولت یك روزنامه عمومی (فروشی و بازرگانی) داشته باشد. هرچه را كه خود و یا وزیران و مدیران بخواهند بگویند می توانند با كمترین هزینه در وب سایت خویش در اینترنت قرار دهند و علاقه مندان بخوانند و نقل كنند، به همان گونه كه پوتین و كاخ كرملین و جورج بوش و كاخ سفید عمل می كنند و حرفها و كارها و تصمیماتشان را در وب سایت هایشان در اینترنت قرار می دهند. دكتر احمدی نژاد رئیس جمهور منتخب هم (با این كه هنوز مدیر روزنامه همشهری است) دارای چنین وب سایتی است.
خاتمی نباید فراموش كند كه قانون مطبوعات مصوب سال ۱۳۶۴ در زمان وزارت او تدوین شده و با همه ضعف هایی كه این قانون دارد تا ابدیت به نام او باقی خواهد ماند. تاریخ را نمی شود پاك كرد. بر پایه همین قانون به هركس جز روزنامه نگاران قدیمی با تجربه وطن، پروانه انتشار داده شده است و ....

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز