کار، کار انگلیسی ها است

تونی بلر به خاورمیانه سفر کرد. همزمان با آن «احمد ابوالغیط»، وزیر امور خارجه مصر، دوباره ادعای مجعول عرب ها در مورد خلیج فارس را تکرار کرد. چند هفته پیش در بازی های آسیایی دوحه از «جمهوریه العربیه الایران» نام بردند و در همان زمان در نمایشگاه کتاب شارجه دوباره کتاب هایی با نام جعلی عربی برای خلیج فارس منتشر شد.
نخستین بار در سال ۱۳۳۷ هجری شمسی، «عبدالکریم قاسم» که پس از کودتا در عراق روی کار آمده بود از نام جعلی عربی برای خلیج فارس استفاده کرد که با اعتراض دولت وقت ایران مواجه شد. «جمال عبدالناصر»، رهبر مصر، که در آن زمان رئیس اتحادیه عرب هم بود، با شنیدن این سخنان قاسم به قول ما شیر شد و در سخنانی اعلام کرد؛ «از این پس خلیج عربی به جای خلیج فارس به کار برده می شود و خوزستان نیز که پیش از این عربستان نامیده می شد(،) جزء لاینفک سرزمین اعراب خواهد بود...»
● دایی جان ناپلئون حق داشت
به نظر می رسد هر اتفاقی که در هر گوشه یی از دنیا روی می دهد به نوعی انگلیسی ها در آن دخالت دارند. تاریخ نشان می دهد در تحریف نام خلیج فارس هم دست یک انگلیسی در کار بوده است.
در سال های پس از جنگ جهانی دوم، درست زمانی که دایی جان ناپلئون در ایران زندگی می کرد، «سرچارلز بلگریو» که از سال ۱۹۲۶ تا ۱۹۵۷، کارگزار انگلیس در خلیج فارس بود، کتاب خود با نام «ساحل دزدان» را چنین آغاز می کند؛ «...خلیج فارس که تازیان آن را عربی می نامند...»
بعد از انتشار کتاب این آقای سر بود که این نام مجعول در مکاتبات رسمی به زبان انگلیسی کشورهای عربی جایگزین اصطلاح معمول و رایج قدیمی «پرشین گلف» (Persian Gulf ) شد.
دولت ایران در همان زمان در برابر این نام مجعول عکس العمل نشان داد و گمرک و پست ایران از قبول محموله هایی که به جای خلیج فارس نام عربی روی آنها نوشته شده بود، خودداری کرد. در مجامع و کنفرانس های بین المللی هم اگر کسی این نام را به کار می برد، ایرانی ها سریع عکس العمل نشان می دادند.
● نفت و پول و تاریخ
به دلیل نفوذ اقتصادی عرب ها در دنیای غرب، تحریف نام خلیج فارس این روزها به مجامع علمی هم کشیده شده است. نشنال جئوگرافی به عنوان مجله یی معتبر در عرصه بین المللی نخستین تحریف را انجام داد و پس از آن موزه لوور پاریس. موزه یی که نقل کننده و میراث دار تاریخ دنیاست.
در مورد مجله نشنال جئوگرافی، عکس العمل سریع و وسیع ایرانی ها سبب شد تا این مجله به طور رسمی از اشتباه پیش آمده عذرخواهی کند. این ماجرا آنچنان دنیا را تکان داد که «عبدالرحمن العطیه»، دبیرکل شورای همکاری خلیج فارس، از آن اظهار تعجب کرد و گفت؛ «اعتراض ایران به تحریف نام خلیج فارس به معنای تثبیت حقوق و منافع منطقه یی برای ایران، بر خلاف قوانین بین المللی است.»
او مدعی شد؛ «این اقدام ایران به ایجاد روابط دوستی و تفاهم بین کشورهای منطقه کمکی نمی کند. سخن گفتن درباره هویت تاریخی مشخص از خلیج فارس و «جزایر اشغال شده ایران» موجب سلب حقوقی، تاریخی و فرهنگی طرف مقابل می شود و درباره این مسائل تنها باید بر اساس جغرافیای منطقه تعامل کرد.»
از طرف دیگر تلاش گسترده اعراب برای ساختن تاریخ برای خود سبب شده تا بخشی از درآمدهای نفتی این کشورها در موزه ها و پایگاه های فرهنگی- تاریخی جهان هزینه شود. به گفته «محمدرضا کارگر»، مدیر موزه ملی ایران، کمک های میلیاردی اعراب به موزه لوور در سال های گذشته سبب شده تا این موزه از نام جعلی به جای نام خلیج فارس استفاده کند.
«کارگر» می گوید قرار است با کمک مالی اعراب، بخش تاریخ اسلام در موزه لوور راه اندازی شود. حال باید منتظر ماند و دید پس از راه اندازی این بخش در موزه لوور چه اندازه از تاریخ ایران جعل می شود. شاید روزی برسد که تخت جمشید و پاسارگاد هم به عنوان میراث کشورهای عربی در ایران معرفی شوند.
● سازمان ملل و مستندات تاریخی
آثار تاریخی به جای مانده از دوره های مختلف نشان می دهد که این دریا از زمانی که تاریخ آن در دسترس است، همواره به زبان های گوناگون خلیج فارس خوانده می شد. قدیمی ترین سند در این زمینه کتیبه یی است به خط هیروگلیف که داریوش، پادشاه هخامنشی، ۲۵۰۰ سال پیش دستور نوشتن آن را صادر کرده است.
داستان نگاشتن این کتیبه و جایی که در آن قرار گرفته هم جالب است. می گویند ساکنان باستانی منطقه خلیج فارس، نخستین انسان هایی بودند که روش دریانوردی را آموخته و کشتی اختراع کرده بودند. داریوش نخستین ناوگان دریایی جهان را به وجود آورد. او برای نخستین بار در محل کنونی کانال سوئز فرمان کندن ترعه یی را داد و کشتی هایش از طریق همین ترعه به دریای مدیترانه راه یافتند، یعنی نخستین بار اتصال دریای سرخ به دریای مدیترانه را داریوش ممکن ساخت. در کتیبه یی که در محل این کانال به دست آمده از خلیج فارس به نام «دریایی که از پارس می آید» نام برده است و این نخستین مدرک تاریخی است که درباره خلیج فارس موجود است.
سازمانی که ۲۲ کشور عربی و حاشیه خلیج فارس نیز عضو آن هستند تا به حال دو بار نام تاریخی و اصیل این آبراه را «خلیج فارس» اعلام کرده است. یکی از دلایلی که اعراب برای ادعای خود می آورند نام خلیج عرب است که در برخی متون باستانی آمده است. در کتاب «خلیج فارس در نقشه های کهن» به این نام اشاره شده و آمده است؛ «در نقشه جهان هکاتوس که ۵۰۰ سال قبل از میلاد کشیده شده است، از خلیج پارس و خلیج عربی نام می برد» که به روشنی در آن نشان داده شده خلیج عربی دریای سرخ است.
از هرودوت، مورخ یونانی، هم نقشه یی به جای مانده که دریای سرخ را با نام خلیج عربی معرفی کرده است. مهمترین مرجع برای اختلافات اینچنینی مراجعه به مدارک سازمان ملل متحد است. این سازمان نخستین بار طی یادداشت unaDQ/۳۱۱ در تاریخ پنجم مارس ۱۹۷۱ و بار دوم طی یادداشت unla۴.۵.۸.۲ مورخ دهم اوت ۱۹۸۴ نام رسمی دریای جنوبی ایران و شرق شبه جزیره عربستان را خلیج فارس اعلام کرده است.
● تحریف با کدام هدف
کارشناسان امور سیاسی معتقدند موقعیت برتر فرهنگی، جغرافیایی و سیاسی خلیج فارس سبب شده تا در سال های اخیر کشورهای عربی سعی بر اعلام مالکیت خود بر این دریا داشته باشند.
«پیروز مجتهدزاده» استاد دانشگاه معتقد است؛ «انگلیسی ها نخستین عاملان کاشته شدن این تخم نفاق بودند زیرا از قدیم درصدد بودند که خلیج فارس را تبدیل به یک دریای انگلیسی کنند. بعدها در دهه ۱۹۸۰ امریکایی ها هم به پیروی از آنها از تبدیل خلیج فارس به خلیج امریکایی سخن گفتند. از نظر امریکایی ها و اروپایی ها این منطقه «شریان حیاتی غرب» در منطقه «استراتژیک غربی» و «حوزه منافع ویژه» است، لذا اگر قادر باشند خلیج فارس را به طور مستقیم یا غیرمستقیم تحت تسلط خود در می آورند.»
ادعای اعراب به ویژه امارات در مورد ایران تنها به نام خلیج فارس محدود نمی شود. مالکیت جزایر سه گانه ایران یکی دیگر از این ادعاهاست.
دکتر «یوسف زین العابدین» عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی در مقاله یی با نام بررسی مرزهای دریایی حوزه ژئوپولتیک خلیج فارس آورده است؛ «درگیری لفظی ایران و امارات متحده عربی بر سر حاکمیت سه جزیره تنب بزرگ، کوچک و به خصوص ابوموسی، جزیره یی بسیار کوچک که مثل چوب پنبه در بطری در گلوگاه تنگه هرمز واقع شده، یکی از موارد تنش زا در منطقه خلیج فارس است.»
او در مورد ادعاهای امارات متحده عربی در مورد این جزایر می گوید؛ «پیشگامی در اشغال و کنترل، منشاء عربی ساکنان و موارد اینچنینی از عمده دلایل امارات است.» جزایر سه گانه در طول تاریخ از آن ایران بودند. در سال ۱۹۰۴ میلادی، انگلیس به بهانه مبارزه با راهزنان دریایی در این جزایر مستقر شدند و پای اماراتی ها به جزایر باز شد و پرچم شارجه را در آن برافراشتند. در سال ۱۹۷۱ بر اساس تفاهم نامه یی بین دو کشور، جزایر به ایران بازگردانده شد. به گفته «زین العابدین» حال امارات مدعی است که پذیرش یادداشت تفاهم ۱۹۷۱ بر اساس اجبار بوده است.
اگر فکر کردید که اماراتی ها به این راحتی ها دست بردار هستند و با همین دو مورد (تحریف نام خلیج فارس و جزایر سه گانه) خیالشان راحت شد، سخت در اشتباه هستید.
یک سال پیش تقریباً در همین زمان ایرانی ها با مشکلی مشابه مساله خلیج فارس مواجه شدند. گروهی از ایرانی های ساکن منطقه بستک در استان هرمزگان، ۲۰۰ سال قبل به دوبی مهاجرت کردند و منطقه بستکیه را تاسیس کردند. آنها در منطقه خانه هایی بادگیردار به سبک روستای خود ساختند. بادگیرهایی که نمونه آن در مناطق کویری ایران فراوان یافت می شود. امارات متحده عربی از این فرصت استفاده کرد و تلاش هایی را برای ثبت بادگیرهای عربی در فهرست میراث جهانی یونسکو به نام خود آغاز کرد.
نامیدن بادگیرهای یزد به عنوان میراث عربی به جوایز بین المللی هم کشیده شد و تندیس «جایزه بین المللی دوبی برای بهترین های برنامه اسکان بشر سازمان ملل متحد» بادگیری «عربی» انتخاب شد. البته در همان زمان هم ایرانی های مقیم دوبی هم ایرانی های داخل کشور به این کار امارات اعتراض کردند. حال باز هم انگلیسی ها به کمک اعراب آمده اند تا برای پیش بردن اهداف انگلستان در خلیج فارس همکاری کنند.

نگین شیرآقایی

منبع : روزنامه اعتماد