فاطمه سیّاح

جنسیت: زن
نام پدر: میرزا جعفر رضازاده
تولد و وفات: (۱۲۸۱ -۱۳۲۶) شمسی
محل تولد: روسیه - مسکو
شهرت علمی و فرهنگی: مدرس ، محقق و نویسنده
دوره تحصیلات را در مسکو به پایان رسانید ، از دانشکدهٔ‌ ادبیات مسکو به اخذ درجهٔ لیسانس و بعد دکتری در رشتهٔ ادبیات نایل آمد. چهار سال دانشیار ادبیات در دانشکده‌های مختلف اتحاد جماهیر شوروی بود. وی در اواخر سال ۱۳۱۲ش به ایران آمد. ابتدا در وازرت فرهنگ مشغول به کار شد و بعد کرسی درس زبان و ادبیات روس و همچنین کرسی استادی سنجش ادبیات زبان‌های خارجه در دانشگاه تهران به او محول شد که تا پایان عمر در این سمت ادای وطیفه کرد. او در نهضت‌های بانوان ایرانی در جریانات سیاسی و اجتماعی کشور فعالیت داشت و فردی برجسته و مؤثر بود. به‌عنوان عضو کنگرهٔ جشن هزارهٔ فردوسی ، مقالات فراوانی در باره فردوسی نوشت. وی در مدت اقامت خود در شوروی و ایران ، پانزده بار به نقاط مختلف اروپا سفر کرد. در ۱۳۲۴ش ، نخستین شمارهٔ مجلهٔ "حزب زنان" ایران را منتشر کرد. در ۱۳۲۶ش در کنگرهٔ زن و صلح ، که در پاریس منعقد بود ، شرکت کرد و سخنرانی‌های او در آن کنگره به قدری مورد توجه قرار گرفت که بعضی از نمایندگان ، پس از بازگشت به کشورهای خود ، مقالاتی پیرامون بیانات و به‌عنوان نمایندهٔ ایران منتشر کردند و او را ستدوند. بانو سیّاح به پنج زبان روسی ، فرانسوی ، انگلیسی ، آلمانی ، ایتالیائی مسلط بود و از ادبیات این زبان‌ها اطلاعاتی عمیق داشت. وی تنها بانوئی بود که در دانشگاه تهران کرسی استادی داشت. او کتابخانهٔ خود را که متجاوز از دو هزار جلد کتاب داشت به دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تهران اهدا کرد. سیّاح در تهران درگذشت و در زاویهٔ ابن بابویه به خاک سپرده شد. از جمله آثار وی: "تحقیق مختصر در احوال و زندگانی فردوسی"؛ "ادبیات معاصر ایران"؛ "نثر فارسی معاصر"؛ "بالزاک و روش نو داستان‌نویسی"؛ "شرق در آثار پوشکین"؛ "دربارهٔ آناتول فرانس"؛ "کیفیت رومان".

منبع : مطالب ارسالی