ای هیچی نوفهمه!

ما آدما خیلی وقتا فکر می‌کنیم که هر چی ما می‌گیم و هر چی که انجام می‌دیم درسته. بعضی وقتا هم خودمونو صددرصد محق می‌دونیم و کمتر پیش میاد که جاده یا حتی گذرگاه کوچکی واسه اشتباهاتمون توی ذهنمون متصور بشیم. هیچ شده به رفتارمون، به نحوه برخوردمون، به طرز حرف زدنمون، نگاه کردنمون، عکس‌العمل‌هامون و هزار تا برخورد دیگه که هر لحظه برامون پیش می‌یاد فکر کنیم. نه...! هیچ‌وقت فکر می‌کنیم که شاید این‌کاری که من کردم جوابش بی‌اعتنائی بود؟
هیچ فکر می‌کنیم اگه همسایه به زور داره جواب سلاممونو می‌ده، شاید به خاطر اینه که دیشب تا صب از صدای ضبط ما نتونسته بخوابه؟ اصلاً برامون مهمه که اون خوابیده یا نه؟! شاید حوصله نداریم حتی سلام کنیم که او جوابمونو بده یا نده.
بعضی وقتا اون‌قدر شیفته خودمون و حرفامون می‌شیم که فراموش می‌کنیم که ما هم یکی از همین آدمائی هستیم که خدا آفریده تا از کنار هم بودن لذت ببرن. ولی حالا چی؟ از عقاید خودمون یه قانون می‌سازیم که اگه کسی زیر بار این قانون نره اون‌وقته که می‌گیم ”ای هیچی نوفهمه“ (به زبان برره‌ای) نمی‌دونم بگم جالبه یا جای افسون داره که ما نادانسته‌های خودمونو اون‌قدر جدی می‌گیریم که اگه کسی بخواد به اونا چپ نگاه کنه از قلمروی احساس ما بیرون می‌شه. واقعاً چرا؟ چرا باید قانون زندگی دیگران رو ما وضع کنیم واقعاً همه آدما باید اون‌جوری زندگی کنن که ما دلمون می‌خواهد و یا هر وقت ما خندیدیم اونا بخندن و با گریه ما گریه کنن! شاید پذیرش این موضوع سخت باشه ولی باید بپذیریم که هر کس برای خودش یه چارچوب فکری ترسیم کرده که قوانینش در اون‌جا وضع شده. کاش یاد بگیریم که به قوانین هم احترام بذاریم و اجازه بدیم پدران و مادرانمون همین‌طور باشن که هستن و پدر و مادرها، فرزندانشون رو همین‌طور که هستن دوست بدارن و همه و همه، دوست، معلم، همسایه، کارگر، کارمند با قانون خودشون زندگی کنن تا اون‌جائی که این توهم براشون پیش نیاد که چارچوب فکری دیگران یه بی‌قانونی نابخشودنی است که حداقل مجازات اون اینه که بگن: ”ای هیچی نوفهمه“!

رویا پیروی

منبع : مجله موفقیت