درباره ستاره ای که بهترین نبود

خیلی ها پس از شنیدن خبر بیماری شدید جورج بست از خود می پرسند آیا او احمق نبوده است و جواب این است: خیر.البته گوش چپ پرهنر سابق و ستاره ایرلندی پیشین منچستر یونایتد و یكی از تكنیكی ترین بازیكنان تاریخ فوتبال بریتانیا كج روی های بسیاری داشت و بیماری شدید كلیوی و عفونت سینه كه نفس های او را در ۵۹ سالگی به شمارش انداخته و وی را به یك قدمی مرگ رسانده است، محصول همان رویكردها است اما بست همیشه عادت داشت آنگونه زندگی كند كه برخی ستاره های غیرعادی چنان می كنند. از نظر آنها «سریع زندگی كردن و جوان مردن» یك هدف متعالی است، اما برای بست تعجب آور است كه چرا به سبب در پیش گرفتن آن رویه تا این سن زنده مانده است. او هفته ها است كه به دلیل بحرانی شدن وضعش در بیمارستانی در شهر لندن بستری است و هر چند روز یك بار او را به اتاق مراقبت های ویژه می برند و سپس خارج می كنند و آنگاه دوباره به داخل آن می برند و تنفس مصنوعی به او می دهند.
با این حال لفظ «احمق» شایسته او نیست و حتی اگر هر روز گزارش ها و برگه های حاوی نظرات پزشكان را بخوانید كه در آن اوضاع اسف بار فیزیكی بست توضیح داده می شود، باز نمی توانید بست را از آنچه تاكنون انجام داده، تفكیك و جدا كنید و زندگی ای به جز آنچه تاكنون داشته است، را برای او تصور نمایید.بست همانی است كه همیشه دیده ایم، بچه مستعد و ناآرامی كه در بلفاست رشد كرد، فوتبال را وسیله ارائه هنرهای درونی خود قرار داد سپس به شمال انگلیس رفت و عضو منچستر یونایتد شد و به مظهر تكنیك و انعطاف در فوتبال سراسر خشك و فیزیكی بریتانیا بدل شد. در فوتبالی كه در آن توان فیزیكی یك اصل ضروری است بست (مثل گیگز در ۱۰ سال اخیر) از معدود كسانی بود كه قدرت حمل توپ را داشت و با دریبل های استثنایی و سرعت خیره كننده اش حریفان را عاجز و تماشاگران را شگفت زده می كرد.
• زیر ذره بین
عصر، عصر منچستریونایتد بود. بابی چارلتون از میانه میدان می تاخت، جورج بست پاس گل می داد و دنیس لاو ضربات آخر را می زد. با این حال بست به همان اندازه نیز به خاطر زندگی متفاوتش در بیرون از میادین فوتبال تحت نظر و زیر ذره بین بود. او از اولین كسانی بود كه به لطف ثروت برگرفته از راه فوتبال سوار ماشین های آخرین مدل می شد و زندگی پرشكوهش، بچه های منچستر و بلفاست را در آرزوی بدل شدن به چیزی مثل او فرو می برد.«آیا ما هم جورج بست می شویم؟» بله، بست به مظهر زندگی غیرعادی بدل شده بود و هیچ كس نمی توانست مثل او شود. خانه مجلل او، جاه طلبی و برخی مسائل حاشیه ای زندگی او استعدادهای ورزشی وی را كمرنگ و عمر او را در میدان ها كوتاه كرد. در سال ۱۹۶۸ كه منچستریونایتد برای اولین بار قهرمان باشگاه های اروپا شد، هیچ كس به خوبی او بازی نكرد، اما این از آخرین بارقه های درخشش او بود. كلوب های شبانه و گردهمایی های پردردسر همان قدر مورد توجه او بودند كه میدان های فوتبال.هر روز از حجم تمرین های او كاسته و بر میزان ناآرامی های وی افزوده می شد. در سال های ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴از بست فقط یك نام مانده بود. مشروبات الكلی از كلیه های او چیزی ساخت كه امروز او را رو در رو با مرگ ساخته و تنها نكته تعجب آور این است كه مرگ چقدر دیر مسابقه آخرش را با او شروع كرده است.بر روی تخت بیمارستان و زیر دستگاه تنفس مصنوعی مردی آرمیده است كه هرچند هنوز نفس می كشد اما از آن چشم های آبی زنده و لبخند معروف هیچ چیز باقی نمانده و متاسفانه اینها فقط عوارض پیری نیست بلكه پیامد های (بهترین) نبودن در عرصه های جنبی زندگی است.
• ستاره مخدوش
او هنوز قهرمان منچستر است اما فردی است كه كمتر كسی می تواند به او استناد و به لحاظ اجتماعی افتخار كند. او نماد ارزش های فنی ای است كه قدرش را ندانسته و آن را به باد داده است. اگر بندر لیورپول، تیم فوتبال لیورپول و ستاره های پرشمار آن را طی عصرهای مختلف (چهار دهه اخیر) و البته گروه موسیقی بیتلز را داشته است، منچستر هم می تواند به برایان رابسون، رایان گیگز و یا جورج بست بنازد، اما كمتر كسی می تواند نفر آخر را الگوی اجتماعی و اخلاقی بداند و اگر او به لحاظ فنی فوق العاده بود، در عرصه زندگی نمره مردودی گرفت.روزی در سال ۱۹۷۶ و در حالی كه ستاره بست رو به افول بود و در عوض یوهان كرویف هلندی روزهای اوجش را تجربه می كرد از ستاره ایرلندی كه به لیگ آمریكا پیوسته بود، پرسیدند مرد اول لاله های نارنجی را چطور می بیند. «كرویف؟ او فوق العاده است.» پرسیدند آیا از تو بهتر نیست؟ گفت: «شوخی می كنید، من همین حالا هم او را شكست می دهم.» و سپس خندید.وی به لحاظ فردی و از نظر مهارت های انفرادی بیهوده نمی گفت اما بچه متفاوت بلفاست هرگز فردی نماند كه می توانست باشد و خوشی های جنبی زندگی از مهاجم بسیار فنی ایرلند شمالی مردی ساخت كه در ۲۰سال اخیر بیشتر اسباب تاسف بوده است. بله او نه در آن زمان و نه حالا یك آدم احمق نیست اما كسی است كه نتوانست زندگی ورزشی اش را بر تفریح های غیرضروری ارجح بدارد. امروز به همین خاطر مرگ كنار او ایستاده است آن هم در ۵۹سالگی اما آ لفردو دی استفانو در ۷۸سالگی «سالم سالم» است!
منبع: Guardian

منبع : روزنامه شرق