احیاء جنگل

بالاترين و با ارزش‌ترين اصلى که بايد در سرلوحهٔ کارها قرار گيرد عبارت است از اين که حتّى يک‌متر مربع از زمين جنگل نبايد بى‌مصرف و باير باقى بماند.

نه مسئولين و نه اقتصاد ملى مملکت نمى‌توانند ضرر و زيان رشد و نمو ناشى از زمين‌هاى جنگل بدون پوشش را جبران نمايند. در صورتى که رويش هر هکتار را به اندازه ۴ تا ۵ متر مکعب درنظر بگيريم، مشخص مى‌گردد که هر ساله محصول عظيمى که معادل ميلياردها ريال است از دست خواهد رفت. از طرفى با خالى شدن زمين باعث خرابى و از بين رفتن آن نيز مى‌شويم. مقتصدين صرفه‌جو (به‌عنوان مثال سوئيسى‌ها) مدت زمان زيادى است که از قطع يک‌سره صرف‌نظر کرده‌اند و به‌صورت ديگرى جنگل را در جهت اقتصادى نمودن سوق داده‌اند. آنها با حقانيت عنوان مى‌کنند:

در قطعاتى که قطع يک‌سره صورت گرفته است هيچ نباتى به‌جزء علف‌هاى هرز رشد نمى‌کند و حداقل به اندازه يک دهه از زمان لازم است تا بتوان منطقهٔ مذکور را به‌صورتى درآورد که ميزان رشد درختان آن به‌حد طبيعى برسد.

مسأله فوق را مى‌توان به‌صورت زير عنوان کرد که با قطع يک‌سره در واقع ميليون‌ها ريال در هکتار از دست مى‌دهيم و به همين جهت سوئيسى‌ها با حذف برنامهٔ قطع يک‌سره و اجراء روش‌هاى بهره‌بردارى ديگر، جنگل خود را به‌صورت اقتصادى در آورده‌اند که با اين روش‌ها بعداً آشنا خواهيم شد. از طرفى در مورد اقتصادى کردن جنگل گام‌هاى پيشرفته‌ترى نيز برداشته‌اند و آن اينکه آنها به مسأله تجديد حيات طبيعى که در اصل هيچ‌گونه هزينه‌اى ندارد توجه خاصى مبذول داشته‌اند در صورتى که با جنگل‌کارى که در کشور انجام مى‌گيرد براى هر هکتار متحمل پرداخت هزينه‌اى حدود يک ميليون ريال و حتى بيشتر خواهيم شد.