|
| دل ار عشقت نداره مرده اولی |
|
روان بی درد عشق افسرده اولی |
| سحر بلبل زند در گلشن آواز |
|
که گل بی عشق حق پژمرده اولی |
|
|
| هزاران لاله و گل در جهان بی |
|
همه زیبا به چشم دیگران بی |
| آلاله‌ی مو به زیبایی درین باغ |
|
سرافراز همه آلالیان بی |
|
|
| دل عاشق به پیغامی بسازد |
|
خمار آلوده با جامی بسازد |
| مرا کیفیت چشم تو کافیست |
|
ریاضت کش ببادامی بسازد |
|
|
| هر آن باغی که نخلش سر بدر بی |
|
مدامش باغبون خونین جگر بی |
| بباید کندنش از بیخ و از بن |
|
اگر بارش همه لعل و گهر بی |
|
|
| ببندم شال و میپوشم قدک را |
|
بنازم گردش چرخ و فلک را |
| بگردم آب دریاها سراسر |
|
بشویم هر دو دست بی نمک را |
|
|
| اگر دل دلبر و دلبر کدام است |
|
وگر دلبر دل و دلرا چه نام است |
| دل و دلبر بهم آمیته وینم |
|
ندونم دل که و دلبر کدام است |
|
|
| ته دوری از برم دل در برم نیست |
|
هوای دیگری اندر سرم نیست |
| بجان دلبرم کز هر دو عالم |
|
تمنای دگر جز دلبرم نیست |
|
|
| شیرمردی بدم دلم چه دونست |
|
اجل قصدم کره و شیر ژیونست |
| ز موشیر ژیان پرهیز می‌کرد |
|
تنم وا مرگ جنگیدن ندونست |
|
|
| نفس شومم بدنیا بهر آن است |
|
که تن از بهر موران پرورانست |
| ندونستم که شرط بندگی چیست |
|
هرزه بورم بمیدان جهانست |
|
|
| قضا پیوسته در گوشم بواجه |
|
که این درد دل تو بی علاجه |
| اگر گوهر ببی خواهون نداری |
|
همین این جون تو که بی رواجه |
|
|
| لاله کاران دگر لاله مکارید |
|
باغبانان دو دست از گل بدارید |
| اگر عهد گلان این بو که دیدم |
|
بیخ گل بر کنید و خار بکارید |
|
|
| شوانم خواب در مرز گلان کرد |
|
گلم واچید و خوابم را زیان کرد |
| باغبان دید که مو گل دوست دیرم |
|
هزاران خار بر گل پاسبان کرد |
|
|
| گیج و ویجم که کافر گیج میراد |
|
چنان گیجم که کافر هم موی ناد |
| بر این آئین که مو را جان و دل داد |
|
شمع و پروانه را پرویج میداد |
|
|
| دمی بوره بوین حالم ته دلبر |
|
دلم تنگه شبی با مو بسر بر |
| ته گل بر سر زنی ای نو گل مو |
|
به جای گل زنم مو دست بر سر |
|
|
| دلم زار و دلم زار و دلم زار |
|
طبیبم آورید دردم کرید چار |
| طبیبم چون بوینه بر موی زار |
|
کره در مون دردم را بناچار |
|
|
| مو که سر در بیابانم شو و روز |
|
سرشک از دیده بارانم شو و روز |
| نه تب دیرم نه جایم میکند درد |
|
همیدونم که نالونم شو و روز |
|
|
| به این بی آشنایی برکیاشم |
|
به این بی خانمانی برکیاشم |
| همه گر مو برونند واته آیم |
|
ته از در گر برونی برکیاشم |
|
|
| مو آن آزرده‌ی بی خانمانم |
|
مو آن محنت نصیب سخت جانم |
| مو آن سرگشته خارم در بیابون |
|
که هر بادی وزد پیشش دوانم |
|
|
| بوره سوته دلان با ما بنالیم |
|
زدست یار بی پروا بنالیم |
| بشیم با بلبل شیدا به گلشن |
|
اگر بلبل نناله ما بنالیم |
|
|
| بوره روزی که دیدار ته وینم |
|
گل و سنبل به دیدار تو چینم |
| بوره بنشین برم سالان و ماهان |
|
که تا سیرت بوینم نازنینم |
|
|
| به عشقت ای دلارا نگروستم |
|
نوید وصل تو تا نشنوستم |
| بدل تخم وفایت کشتم آخر |
|
بجز اندوه و خواری ندروستم |
|
|
| خوش آنساعت که دیدار ته وینم |
|
کمند عنبرین تار ته وینم |
| نوینه خرمی هرگز دل مو |
|
مگر آن دم که رخسار ته وینم |
|
|
| دلم دور است و احوالش ندونم |
|
کسی خواهد که پیغامش رسونم |
| خداوندا ز مرگم مهلتی ده |
|
که دیداری بدیدارش رسونم |
|
|
| بوره یکدم بنالیم و بسوجیم |
|
از آنرویی که هر دو تیره روجیم |
| ته بلبل حاش لله مثل مو نی |
|
نبو جز درد و غم یک عمر روجیم |
|
|
| دلم دردین و نالین چه واجم |
|
رخم گردین و خاکین چه واجم |
| بگردیدم به هفتاد و دو ملت |
|
بصد مذهب منادین چه واجم |
|
|
| از آن انگشت نمای روزگارم |
|
که دور افتاده از یار و دیارم |
| ندونم قصد جان کردن بناحق |
|
بجز بر سرزدن چاره ندارم |
|
|
| از آن دلخسته و سینه فگارم |
|
که گریان در ته سنگ مزارم |
| بواجندم که ته شوری نداری |
|
سرا پا شور دارم شر ندارم |
|
|
| بدل درد غمت باقی هنوزم |
|
کسی واقف نبو از درد و سوزم |
| نبو یک بلبل سوته به گلشن |
|
به سوز مو نبو کافر به روزم |
|
|
| فلک کی بشنود آه و فغانم |
|
بهر گردش زند آتش بجانم |
| یک عمری بگذرانم با غم و درد |
|
بکام دل نگردد آسمانم |
|
|
| نذونی ای فلک که مستمندم |
|
وامو پر بد مکه که دردمندم |
| بیک گردش که میکردی ببینی |
|
چو رشته مو بسامانت ببندم |
|
|
| کنون داری نظر گو واکیانم |
|
ز جورت در گدازه استخوانم |
| بکه اندیشه‌ای بیداد پیشه |
|
که آهم تیر بو ناله کمانم |
|
|
| ز حال خویشتن مو بیخبر بیم |
|
ندونم در سفر یا در حضر بیم |
| فغان از دست تو ای بیمروت |
|
همین ذونم که عمری دربدر بیم |
|
|
