| الهی دل بلا بی دل بلا بی |
|
گنه چشمان کره دل مبتلا بی |
| اگر چشمان نکردی دیده بانی |
|
چه داند دل که خوبان در کجابی |
|
|
| بیا سوته دلان گردهم آئیم |
|
سخنها واکریم غم وانمائیم |
| ترازو آوریم غمها بسنجیم |
|
هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم |
|
|
| ته کت نازنده چشمان سرمه سائی |
|
ته کت زیبنده بالا دلربایی |
| ته کت مشکین دو گیسو در قفائی |
|
بمو واجی که سرگردان چرائی |
|
|
| جهان بیوفا زندان ما بی |
|
گل غم قسمت دامان ما بی |
| غم یعقوب و محنت‌های ایوب |
|
همه گویا نصیب جان ما بی |
|
|
| خوش آن ساعت که یار از در آیو |
|
شو هجران و روز غم سر آیو |
| زدل بیرون کنم جانرا بصد شوق |
|
همی واجم که جایش دلبر آیو |
|
|
| زشورانگیزی چرخ و فلک بی |
|
که دایم چشم بختم پر نمک بی |
| دمادم دود آهم تا سما بی |
|
پیاپی سیل اشکم تا سمک بی |
|
|
| خوشا آنان که با ته همنشینند |
|
همیشه با دل خرم نشینند |
| همین بی رسم عشق و عشقبازی |
|
که گستاخانه آیند و ته بینند |
|
|
| هر آنکس با تو قربش بیشتر بی |
|
دلش از درد هجران ریشتر بی |
| اگر یکبار چشمانت بوینم |
|
بجانم صد هزاران نیشتر بی |
|
|
| شوان استارگان یک‌یک شمارم |
|
براهت تا سحر در انتظارم |
| پس از نیمه شوان که ته نیایی |
|
زدیده اشک چون باران ببارم |
|
|
| خوشا آنانکه هر از بر ندانند |
|
نه حرفی وانویسند و نه خوانند |
| چو مجنون سر نهند اندر بیابان |
|
ازین گو گل روند آهو چرانند |
|
|
| سخن از هر چه واجم واتشان بی |
|
حدیث از بیش و از کم واتشان بی |
| بدریا گر روم گوهر بر آرم |
|
هر آن گوهر که وینم واتشان بی |
|
|
| دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو |
|
سخنها میکرم سودش نمی‌بو |
| ببادش میدهم نش میبرد باد |
|
در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو |
|
|
| خدایا واکیان شم واکیان شم |
|
بدین بیخانمانی واکیان شم |
| همه از در برانند سوته آیم |
|
ته که از در برانی واکیان شم |
|
|
| بهار آیو به هر شاخی گلی بی |
|
بهر لاله هزاران بلبلی بی |
| بهر مرزی نیارم پا نهادن |
|
مبو کز مو بتر سوز دلی بی |
|
|
| بیا جانا دل پردرد مو بین |
|
سرشک سرخ و روی زرد مو بین |
| غم مهجوری و درد صبوری |
|
همه برجان غم پرورد مو بین |
|
|
| ز بوی زلف تو مفتونم ای گل |
|
ز رنگ روی تو دلخونم ای گل |
| من عاشق زعشقت بیقرارم |
|
تو چون لیلی و من مجنونم ای گل |
|
|
| بهار آیو به صحرا و در و دشت |
|
جوانی هم بهاری بود و بگذشت |
| سر قبر جوانان لاله رویه |
|
دمی که گلرخان آیند به گلگشت |
|
|
| اگر شاهین بچرخ هشتمینه |
|
کند فریاد مرگ اندر کمینه |
| اگر صد سال در دنیا بمانی |
|
در آخر منزلت زیر زمینه |
|
|
| دلی دیرم دمی بیغم نمی‌بو |
|
غمی دیرم که هرگز کم نمی‌بو |
| خطی دیرم مو از خوبان عالم |
|
که یار بیوفا همدم نمی‌بو |
|
|
| وای ازین دل که نی هرگز بکامم |
|
وای ازین دل که آزارد مدامم |
| وای ازین دل که چون مرغان وحشی |
|
نچیده دانه اندازد بدامم |
|
|
| مو که یارم سر یاری ندیره |
|
مو که دردم سبکباری ندیره |
| همه واجن که یارت خواب نازه |
|
چه خوابست اینکه بیداری ندیره |
|
|
| نمیدانم که سرگردان چرایم |
|
گهی نالان گهی گریان چرایم |
| همه دردی بدوران یافت درمان |
|
ندانم مو که بیدرمان چرایم |
|
|
| دل از دست غمت زیر و زبر بی |
|
بچشمان اشکم از خون جگر بی |
| هران یاری چو مو پرناز دیره |
|
دلش پر غصه جانش پر شرر بی |
|
|
| بدنیای دنی کی ماندنی بی |
|
که دامان بر جهان افشاندنی بی |
| همی لا تقنطوا خوانی عزیزا |
|
دلا یا ویلنا هم خواندنی بی |
|
|
| از آن روزیکه ما را آفریدی |
|
بغیر از معصیت چیزی ندیدی |
| خداوندا بحق هشت و چارت |
|
ز ما بگذر شتر دیدی ندیدی |
|
|
| مو که آشفته حالم چون ننالم |
|
شکسته پر و بالم چون ننالم |
| همه گویند فلانی چند نالی |
|
تو آیی در خیالم چون ننالم |
|
|
| بشم واشم که تا یاری گره دل |
|
به بختم گریه و زاری گره دل |
| بگردی و نجوئی یار دیگر |
|
که از جان و دلت یاری گره دل |
|
|
| خدایی که مکانش لامکان بی |
|
صفابخش جمال گلرخان بی |
| پدید آرنده‌ی روز و شب و خلق |
|
که بر هر بنده او روزی رسان بی |
|
|
| گلش در زیر سنبل سایه پرور |
|
نهال قامتش نخلی است نوبر |
| زعشق آن گل رعنا همه شب |
|
چو بلبل ناله و افغان برآور |
|
|
| دل شاد از دل زارش خبر نی |
|
تن سالم زبیمارش خبر نی |
| نه تقصیره که این رسم قدیمه |
|
که آزاد از گرفتارش خبر نی |
|
|
