خدایا!

چه كسی بهتر از تو بر پریشان حالی و تهیدستی ام آگاه است. همه رازهای من بر تو مكشوف است و تو نجواهای پنهانم را می شنوی و به حال و روزم آگاهی.
الهی!
خودت نا امیدی و یأس از رحمتت را گناهی بزرگ برشمردی و برچشم داشتن به روزنه های امید امر فرمودی.
رحیما!
مرا در سایه سار درخت پر شاخ و برگ رحمتت جای ده، كه ترسان و خاشع از هرم سوزان آتش خطاهایم به سویت پناه آورده ام.
خدای من!
مرا حجتی بیاموز كه مایه انس و آرامشم گردد و در آن ساعت سخت قبر كه منزل و خوابگاه ابدی من خواهد بود، رشته امیدم را با تو برقرار سازد. چرا كه من كوبه ای جز در رحمتت نمی یابم تا در آن در آویزم و به امید گشایش آن را بكوبم.

منبع : روزنامه ایران