راه‌های برخورد اصولی با پرخاشگری کودکان

مخالفت‌های گاه و بی گاه، پرخاشگری و به هم ریختن وضعیت از جمله مشكلات رفتاری كودكان به شمار می‌آیند.
والدینی كه این قبیل رفتارها را در فرزندشان مشاهده می‌كنند، می‌توانند حدس بزنند و تا حدودی تشخیص بدهند كه احتمالاً فرزندشان دچار مشكل است و باید در پی تشخیص و درمان او برآیند.
یك عامل بسیار مهم كه در این امر تأثیر به‌سزایی دارد، نقش خانواده است. كودكانی كه در خانواده‌های خلافكار و بزهكار بزرگ می‌شوند و از نزدیك می‌بینند كه والدین چه كارهایی انجام می‌دهند، بیشتر در معرض اختلالات رفتاری هستند.
یك مشكل دیگر در این زمینه اختلافات زناشویی است. در این خانواده‌ها، كودكان شاهد اختلافات پی در پی پدر و مادر خود هستند. دعوا و پرخاشگری والدین، فحاشی و سرو صدا كردن و گاه برخوردهای فیزیكی بركودكانی كه در این فضا زندگی می‌كنند و بزرگ می شوند، تأثیر می گذارد. واضح است كه این والدین به كودكان خود توجهی نمی‌كنند، آنها را از خود می رانند و متوجه خواسته های آنها نیستند و دست آخر با جدایی از یكدیگر ضربه روحی شدیدی بر كودك وارد می كنند. در این حالت كودك دچار اضطراب، گوشه گیری و انزوا و افسردگی می‌شود و رفتارهای ناخوشایند اجتماعی و فردی از خود بروز می‌دهد.
وقتی كودك، پرخاشگر و بدرفتار می‌شود و داد و فریاد به راه می‌اندازد، باید با احتیاط و رعایت جنبه‌های تربیتی، نسبت به او كمی بی‌اهمیت بود و به خواسته‌هایش توجه نكرد.
همچنین نباید از او درخواستی داشت. وقتی این رفتار چندبار تكرار شد، كودك می‌فهمد كه رفتار و روش او تأثیرگذار نیست و پرخاش‌هایش فایده و اثری ندارد، حتی ادامه رفتار گذشته به ضررش هم تمام می‌شود.
در هر حال رفتار تربیتی شما اگر درست و صحیح انجام شود و نكته‌های عمیق و مؤثری را به كار بگیرید، بی‌نیاز از مراجعه به روانپزشك متخصص كودك و نوجوان نخواهید بود.

منبع : روزنامه ایران