اندوخته گذشته، آموزش آینده

بیست و نهمین دوره بازی های المپیک پکن که از ۱۸ مرداد تا ۳ شهریور در پایتخت چین برگزار می شود، برآورد تازه ای را از ورزش جهان و از جمله ایران به دست می دهد.
سران ورزش ایران می گویند همان طور که پیش بینی شان در مورد اختصاص یافتن ۴۸ مدال به کاروان اعزامی ایران در بازی های آسیایی دوحه درست از آب درآمد، تخمین شان در مورد کسب حدود ۵۵ سهمیه المپیک ۲۰۰۸ نیز روند صحیحی داشته، ولی تخمین دقیقی در مورد مدال های دریافتی در آن بازی ها نداشته اند و یا اگر داشته اند، در رسانه ها اعلام نکرده اند و شاید فقط در جلسات کارشناسی خود در این خصوص حدس هایی زده باشند.
بارون پی یر دوکوبرتن بنیان گذار فرانسوی بازی های المپیک نوین، در جمله و اظهارنظری که به نام خود وی مشهور شده و به فولکلور و عرف المپیک پیوند خورده، آورده: مهم، شرکت در المپیک است و نه لزوما کسب پیروزی در آن. متاسفیم که بگوییم فزون تر از ۱۰۰ سال پس از بیان آن دیدگاه، چنان نگرش هایی به کلی عوض شده است و در حال حاضر هیچ کشور و تیمی فقط با هدف شرکت نمی آید و حتی آنهایی که در برخی رشته ها به دلیل ضعف خود و توان حریفان هیچ شانسی برای پیروزی ندارند، امید به جبران در رشته های دیگر دارند و حرف دوکوبرتن متاسفانه فقط به درد قاب ها و تابلوها می خورد!
● نیرنگ ها
بدتر از همه این که پیروزی خواهی ( در تضاد با آرمان های دوکوبرتن) چنان عمده شده که بسیاری از تیم ها و ورزشکاران در سطح جهان برای نیل به آن دست به هر کاری می زنند. تعیین پاداش های کلان برای افراد فاتح، کمترین و قانونی ترین کار در این ارتباط است، اما متاسفانه ریا و نیرنگ و برنامه ریزی برای خارج کردن رقبا از صحنه و سرآمد تمامی خلاف ها که همان دوپینگ باشد، چهره ای از میدان های بزرگ ورزشی از جمله المپیک ها ساخته که به هیچ روی گفتنی نیست و در قیاس با آن چه در متون کهن ( و حتی مدرن) به عنوان اهداف راستین ورزش از آن یاد شده است، فقط خجلت را به ذهن می آورد.
در این میان المپیک به خاطر این که تمامی کشورها را در ۳۰ رشته ورزشی اصلی به رقابت وا می دارد، به سیاسی ترین رویداد بدل شده، زیرا کشورها پیروزی در آن و بالانشینی در جدول مدال ها را به مثابه توفیق نظام سیاسی و طرز نگرش حکومتی خود در سطح جهان می انگارند و آمریکا و روسیه( پیشتر اتحاد شوروی) به عنوان دو رقیب بزرگ حکومتی غرب و شرق سال ها است که تمام توان خود را برای فتح المپیک ها به کار گرفته اند تا به زعم خود به گروه مقابل بگویند که بهتر وقوی تر از حریف هستند.
با چنین برآوردی، این که ما المپیک پیش رو را یک واقعه مهم و کسب مدال های آن را یک الزام و رویداد مهم تر نینگاریم، فقط نوعی ساده اندیشی خواهد بود و برای ما نیز حتی اگر پیروزی عمده نباشد، کسب آن ضروری است. وقتی چهار سال زحمت می کشید تا با تعدادی هر چه بیشتر و صید سهمیه های فزون تر در المپیک شرکت کنید، بدیهی است که هدف تان کسب مدال های بیشتر باشد و اگر به آن نرسیدید، آن همه تلاش تان بی حاصل مانده و شکست خورده اید. برعکس اگر پیروز شوید، انگیزه ای را برای تشکیلات ورزشی خود و ورزشکاران جوان تر کشورتان و نسل نوجوان خود ایجاد کرده اید که به قصد تکرار آن شکوه ۴ سال بکوبند و تلاش کنند و المپیک بعدی را به المپیک خود بدل نمایند و این همان بهره عالی و درجه اولی است که بر اثر پیروزی ها در المپیک ها حاصل می آید و باید در پی آن بود و ورزش هر کشوری به آن نیازمند است.
● اندوخته ای اندک
ورزش کشورمان نیز مستثنی از این قاعده نیست و در نتیجه آن چه در پکن باید جست وجو کنیم، حضوری قوی و توام با پیروزی در برخی رشته های تخصصی مان است تا اولا حس کنیم بهره کار خود را برده ایم و ثانیا به این باور و علم برسیم که برای هر پیروزی در میدان های بزرگ چقدر باید هزینه های مادی و معنوی پرداخت و از هر کدام تا چه میزان می توان بهره برداری کرد. پس از سال ها شرکت در المپیک ها تعداد طلاهای ما در این مسابقات بسیار اندک و قابل تعمق است و اگر این سناریو در پکن تکرار شود و چیزی فراتر از معمول در این خصوص به اندوخته ما اضافه نگردد، باید راجع به فلسفه و زیرساخت های ورزش خود و راهکارهایی که داریم، تجدیدنظری اساسی صورت دهیم. در المپیک های اخیر فقط رسول خادم، حسین رضازاده، حسین توکلی، علیرضا دبیر و هادی ساعی برای ما صیاد طلا بوده اند و نگاهی به دورتر فقط محمد نصیری و عبدالله موحد را صاحب این افتخار نشان می دهد و در برخی ادوار اخیر المپیک حتی مدال های نقره و برنز ما در قیاس با تلاش صورت گرفته و مبالغ هزینه شده اندک بوده است. امسال که در راستای افزایش روزافزون مخارج، گران ترین تدارک تاریخ را داشته ایم، یک المپیک کم حاصل دیگر هیچ کس را راضی نخواهد کرد و چون ۴ سال در این راستا حرف زده شده و اردوها و تمرینات دایر بوده، در تک رشته های محل جولان خود محکوم به پیروزی هستیم و شعار دوکوبرتن متاسفانه فقط به درد الصاق به دیوار می خورد! این حقیقت تلخی است که باید با آن کنار آمد و براساس حقیقت کار و تلاش کرد و عذر و بهانه نیاورد. نتایج المپیک پکن ظرف دو هفته پیش رو نشان خواهد داد چقدر توش و توان حقیقی داشته ایم و کدام حرف های ما شعار بوده است.
● وسعت مخارج
این یک کلاس بسیار پیشرفته است که نه فقط نمره کارنامه ۴ سال گذشته ما را ثبت می کند، بلکه خواهد گفت که تا المپیک لندن چه باید بکنیم. خوشبختانه هیچ خست و کمبود آشکاری در کار تدارک تیم ها نبوده و گستردگی کار و وسعت مخارج به گونه ای است که شاید در تاریخ ما بی سابقه بوده باشد، بنابراین هر ناکامی احتمالی بیش از آن که کمبود تدارکات ما را نشان دهد، ضعف فنی ما را فریاد خواهد کرد. در شروع دوره جدید المپیک این نکته را به خوبی به یاد بسپاریم.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان