گرفتاری‌های سگمان خلفی در نزدیک بینی بیشتر از پنج دیوپتر

● مقدمه:
میوپی پاتولوژیک سبب ایجاد تغییرات دژنراتیوی در شبکیه می شود که از علل مهم نابینایی در جهان است. هدف از این پژوهش، شناخت دقیق این تغییرات در بیماران مذکور، با در نظر گرفتن تغییرات نژادی و جغرافیایی، و کاهش عوارض بیماری می باشد.
● روش کار:
این مطالعه توصیفی در درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در سال ۱۳۸۰-۱۳۷۹ انجام گردیده است. ۱۰۰ چشم از ۵۰ بیمار میوپ بیشتر از پنج دیوپتر به صورت تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات فردی، معاینات فیزیکی و نتایج افتالموسکوپی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردیده است.
● نتایج:
در این پژوهش، تغیرات دژنراتیو کوریورتینال در ۸۴% بیماران، انواع جدا شدگی ها در ۲۷%، کاهش یا فقدان رفلکس ماکولا در ۲۳%، استافیلومای قطب خلفی در ۲۱%، لکه فوکس در ۷%، ترک لکوئر در ۵%، هلال تمپورال در ۱۴%، تغییرات دیسک در ۱۳%، و سینرزیس در ۱۴% بیماران مورد مطالعه یافت شد. ارتباط معنی داری بین افزایش سن بیماران و انواع جدا شدگی شبکیه، کاهش رفلکس ماکولا و شدت میوپی، استافیلومای قطب خلفی و سن، استافیلومای قطب خلفی و شدت میوپی، یافت شد.
● نتیجه گیری:
بیماران در محدوده جغرافیایی مورد مطالعه، تغییرات قابل توجهی در سگمان خلفی داشته اند که می تواند عامل زمینه ساز مهمی برای نابینایی این گروه از بیماران باشد. نتایج این پژوهش مبین نیاز مبرم به توجه به این گروه از بیماران برای جلوگیری و درمان زودرس عوارض ویترورتینال است.

میرنقی موسوی
مجید ابریشمی
رامین دانشورکاخکی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی