آزار زنان توسط پلیس مصر

آلیس مندل دانشجوی ۲۴ سالهء آمریکایی در دانشگاهی متعلق به آمریکا در کاریو درس می‌خواند، او گزارش آزار و اذیت زنان به پلیس مصر را توصیه نمی‌کند.
دسامبر سال گذشته مندل در نزدیکی خانه‌اش در محله‌ای متوسط در کاریو مورد آزار قرار گرفت. پس از این حادثه او به همراه دوستانش به پلیس مراجعه کرد.
مندل می‌گوید: «پلیس با دوستان مرد من رفتاری بسیار عالی داشت در حالی‌که من باید در مقابل در ورودی به یک کارمند جزء تمام وقایع آزارم را توضیح می‌دادم.»
مندل می‌گوید، افسر پرونده‌اش به او پیشنهاد داده بود که نیمه شب او را در کنار رستوران مک دونالد ملاقات کند تا بیش‌تر در این‌باره صحبت کنند که او این پیشنهاد را رد کرده بود.
تادروس یکی از استادان علوم سیاسی دانشگاه آمریکایی قاهره می‌گوید: «اگر شما یک زن باشید و بخواهید چیزی را گزارش کنید، نمی‌دانید واقعا چه چیزی در ایستگاه پلیس در انتظار شماست. حتی اگر در بهترین حالت گزارش شما تنظیم شود فکر می‌کنید بعد از آن چه اتفاقی می‌افتد. فرآیندی بسیار کند رخ می‌دهد و اگر خیلی خوش‌شانس باشید یک قاضی برای شما انتخاب می‌شود که فاقد حساسیت جنسیتی است و شما احتیاج به مدارک بسیار محکمی‌ دارید که اغلب مساله‌ساز است.»
تنها ۷/۱ درصد از ۲۸۰۰ زنی که از آزارهای مختلف جان سالم به در برده‌اند گزارش این آزار را به مرکز حقوق زنان قاهره اطلاع می‌دهند. یک پیمایش نشان داد ۳۲ درصد زنان شاغل به طور منظم آزار جنسی را تجربه می‌کنند، ۳۲ درصد زنان زیر ۱۸ سال به طور روزانه و یا بیش‌تر و ۳۰ درصد از زنان حرکات و کلمات موهن و مستهجن را تجربه کرده‌اند. نیمی از این وقایع در خیابان و حمل و نقل عمومی گزارش می‌شود.
مشکل ناامنی خیابانی زنان در مصر در اکتبر ۲۰۰۶ به خبری بین‌المللی تبدیل شد، زیرا هزاران زن که آزار‌های مختلف را تجربه کرده بودند به خیابان‌های قاهره ریختند. این اعتراض در روز عید مسلمانان که پس از یک ماه روزه و توجه به مسایل معنوی جشن گرفته می‌شد، برگزار شد.
وائل عباس روزنامه‌نگاری که از صحنهء حملهء پلیس به تعدادی از دوستانش با دوربین موبایل عکس گرفته و آن را به روی وبلاگ خود قرار داده بود، می‌گوید: «این جامعه تحت سلطهء مردان است، بنابراین اگر یک زن مورد آزار قرار بگیرد گناه خود او دانسته می‌شود که به شکل خاصی لباس پوشیده یا در زمان بدی به خیابان آمده است.»
عباس می‌گوید: «دو دختر که سال گذشته مورد آزار قرار گرفته بودند و به پلیس گزارش داده بودند خود متهم شدند. مردم نیز زنانی که چنین گزارش‌هایی را ارایه می‌دهند، از لحاظ اخلاقی مساله‌دار می‌دانند.»
● پلیس حملهء خشونت‌آمیز خود را تکذیب کرد
مقامات دولتی به علت فشارهایی که آن‌ها را وادار می‌کرد پاسخگوی خشونت خود باشند سعی کردند از طریق مقالات و گزارش‌های خود در رسانه‌های خبری دولتی این چنین اعلام کنند که عده‌ای قصد بدنام کردن چهرهء پلیس مصر را دارند. آن‌ها به این نکته اشاره کردند که هیچ کدام از پلیس‌هایی که شاهد این تجمع بودند حمله‌ای را گزارش نکرده‌اند. مقامات مسوول به تماس‌های مکرر خبرنگاران سایت اخبار زنان نیز پاسخی ندادند.
گرچه حملهء روز عید پلیس به زنان تیتر خبرها شد اما این اولین بار نبود که چنین آزاری با این گستردگی در مصر توسط پلیس اتفاق افتاد. در طول اعتراض‌هایی که در حمایت از دموکراسی در ماه مه ‌سال ۲۰۰۵ رخ داد ماگدا عدلی که مدیر الندیم، مرکزی که مشاوره‌های روانشناسی برای قربانیان خشونت است اعلام کرد که خود شاهد آزار تعدادی از زنان فعال روزنامه‌نگار بوده است. او که خود بسیاری اوقات همراه خشونت‌دیدگان به دادگاه مراجعه می‌کند می‌گوید، بسیاری از پرونده‌ها توسط پلیس بسته می‌شود به این دلیل که متهم شناسایی و دستگیر نمی‌شود.
● تحقیق دربارهء شکنجه وابسته به سیستم
عدلی می‌گوید، زنان با یک سیستم قضایی که در آن شکنجه وجود دارد مواجهند. در سال ۱۹۹۳ گروه تحقیقی ماگدا عدلی شروع به تحقیق دربارهء شکنجه در مصر کردند که بر اساس شهادت قربانیان صورت گرفته بود و گزارش آن در سال ۱۹۹۷ تهیه شد که نشان می‌داد زنان و پناهنده‌های سودانی مورد شکنجه قرار می‌گیرند. در سال ۲۰۰۴ اولین گزارش با نام «روزهای شکنجه تجربیات زنان در پایگاه‌های پلیس» چاپ شد که ۶۲ مورد آزار و خشونت جنسی علیه زنان در یک دورهء ۹ ساله را گزارش می‌داد. این زن‌ها اغلب از وابستگان مظنونان بودند که مورد شکنجه قرار می‌گرفتند تا مرد مظنون خود را معرفی کند.
یکی از این شاهدان زنی بود به نام سعیدیا که فردی از وابستگان او مظنون به قتل بود. او می‌گوید، آن‌ها مرا به همراه عده‌ای دیگر در یک اتاق سرد در یکی از ایستگاه‌های پلیس قرار دادند. سپس در حالی که چشمان ما بسته بود شروع به زدن ما کردند. عدلی می‌گوید: «به علت گفته‌های سعیدیا این افسر پلیس شناخته شد و به خاطر انگشت‌نما شدن محل کار خود را تغییر داد.»

منبع: www.womensnews.org
ترجمه: سونیا غفاری

منبع : روزنامه سرمایه