مرا می کشی You Kill Me

▪ کارگردان: جان دال.
▪ فیلمنامه: کریستوفر مارکوس، استیون مک فیلی.
▪ موسیقی: مارچلو زارووس.
▪ مدیر فیلمبرداری: جف جور.
▪ تدوین: اسکات چستنات.
▪ طراح صحنه: جان داندرتمن.
▪ بازیگران: بن کینگزلی[فرانک فلنچیک]، تئا لیونی[لورل پیرسون]، لوک ویلسون[تام]، فیلیپ بیکر هال[رومن کرژمینسکی]، دنیس فارینا[ادوارد اولیری]، بیل پولمن[دیو]، مارکوس تامس[استف چیپریانسکی]، آلیسون سیلی اسمیت[دوریس].
▪ ٩٢ دقیقه. محصول ٢٠٠٧ آمریکا.
▪ ژانر: کمدی، جنایی، مهیج.
فرانک فلنچیک در شهر بوفالو زندگی می کند. تنها شغلی که در زندگی دوست داشته و آن را نیز خوب انجام داده، آدم کشی است. ولی پس از سال ها کار برای عمو رومن- تبهکار لهستانی تبار- به خاطر اعتیاد شدید به الکل در حال از دست شغل و موفقیت خویش است.
فرانک پس از به خواب رفتن بر اثر مستی هنگام آخرین ماموریت، از سوی عمو رومن و استف برای ترک اعتیاد به سن فرانسیسکو فرستاده می شود. فرانک در آنجا به کلاس های گروه درمانی رفته و سعی می کند تا از مشروب دوری کند. در یکی از جلسات با تام آشنا شده و با وی دوست می شود. اما برخورد با لورل پیرسون به وی انگیزه ای شدید برای ترک مشروب می دهد.
ولی وسوسه نوشیدن او را راحت نمی گذارد و از سویی برای داشتن لورل-یعنی کسی که برای اولین بار در زندگی عاشق شدن را با وی تجربه کرده- خود را ملزم به گفتن حقیقت می بیند. همزمان کسب و کار خانوادگی عمو رومن به خاطر کوتاهی فرانک در کشتن رقیب وی-ادوارد اولیری ایرلندی تبار- به مخاطره افتاده و ادوارد تصمیم به از میان بردن وی دارد.
لورل نیز که عاشق فرانک شده، بعد از اطلاع یافتن از پیشه وی و قصدش مبنی بر ترک اعتیاد تصمیم می گیرد تا در کنار وی بماند. اما فرانک ناگهان سن فرانسیسکو را ترک می کند، چون خبرهایی ناجور از بوفالو دریافت کرده و خود را نیز قادر به ترک مشروب نمی بیند.
فرانک در بوفالو با استف که در خانه اش مخفی شده، روبرو و می فهمد که عمو رومن و بقیه گروه به دست اولیری و دار و دسته اش به قتل رسیده اند. اولیری که از بازگشت فرانک خبردار شده، فردی را برای کشتن وی می فرستد. اما سربزنگاه لورل-که توسط فرانک آموزش دیده بود- سر رسیده و آدمکش را خلع سلاح می کند. فرانکو نیز بعد از کشتن اولیری به همراه لورل به سن فرانسیسکو بازمی گرد تا بار دیگردر کلاس های ترک اعتیاد شرکت کند.
● چرا باید دید؟
جان دال متولد ١٩٥٦ از کارگردان های کم کار و با استعدادی است که با اولین فیلمش مرا دوباره بکش[١٩٨٩] نشان داد که شیفته ژانر نوآر و آدم کش های حرفه ای و غیر حرفه ای است. تعقیب این راه منجر به ساخته شدن فیلم های مهم و با ارزشی چون آخرین اغوا و رد راک وست شد که آوازه نام او را در سراسر دنیا به عنوان وارث شایسته نوآر سازان آمریکایی پراکند. کسی که با به روز کردن قراردادهای این ژانر سعی در احیای آن داشت و موفق هم بود.
این تجربه گرایی منجر به خلق فیلمی چون فراموش نشدنی نیز شد که از تلفیق نوآر با گونه علمی تخیلی پدید آمده بود.
قماربازان با وجود عدم تعلق به ژانر نوآر فیلم خوش ساخت و هوشمندانه ای بود، ولی جان دال نیز ناخواسته اسیر سیستم فیلمسازی هالیوود شد. Joy Ride و آخرین حمله ناگهان طرفداران او را نومید کرد و به نظر می رسید که فیلمساز مستعد دیگری در حال خود ویرانگری است. ولی خوشحالم به اطلاع دوستداران او برسانم که: خانم و آقایان، جان دال همیشگی بار دیگر روی فرم و با فیلمی کمدی/جنایی بازگشته است!
مرا می کشی یک فیلم کوچک و کم هزینه[٤ میلیون دلار] است که در ٢٦ روز ساخته شده و داستان طنز آمیز آدم کشی است که قدرت خوب کشتن را از دست داده است. کسی که تنها حسرت وی نه از میان بردن آدم ها، بلکه همان طور که خودش می گوید بد کشتن آنهاست!
مرا می کشی بیش از آن که فیلمی خشن باشد، طناز است و با کمال تعجب طنازترین شخصیت آن یک قاتل خونسرد و الکلی است که عاشق هم می شود. از این نظر می توان فیلم را شبیه این را تحلیل کن و یا آن را تحلیل کن با بازی رابرت دنیرو گاوباز با شرکت پیرس برازنان دانست و به شکلی ساده انگارانه ملودرامی فرض کرد که آدم کش الکلی طی آن با یافتن عشق، مهارت سابق خود را نیز به کف می آورد. ولی کافی است صحنه های جلسات گفتار درمانی و بازی خیره کننده کینگزلی دقیق بشوید تا قدرت جان دال را در ساخت صحنه های کمدی دریابید. مخصوصاً زمانی که فرانک به آدم کش بودن خودش اعتراف می کند و کک کسی نمی گزد!
تنها اشتباه فیلم حضور ویلسون و لئونی است و نقطه قوت آن بازی دو کهنه کار مثل فارینا و بیکرهال در نقش تبهکاران رقیب که حس و حالی زیبا به فیلم داده است. مرا می کشی یقیناً دوستداران سرسخت دال-مثل اینجانب- را کاملاً راضی نخواهد کرد، ولی همین هم به نشانه بازگشت وی به فرم قابل قبول است. اطمینان دارم فیلم بعدی کمتر از کارهای به یاد ماندنی پیشین وی نخواهد بود. ولی تا آن روز توصیه می کنم از همین یکی غافل نشوید!

منبع : موج نو