ترکیب جدید گروه: The Ataris

مدتی است که گروه The Ataris با چهره قبلی خود وداع کرده و مشغول خوشامدگوئی به زندگی جدیدش است... کریستوفر رو و جان کلورا از اعضای اصلی و قدیمی این گروه، در مورد نحوه ساخت صادق‌ترین آلبوم‌شان با کمک تجهیزات و تنظیمات جدید توضیح می‌دهند.
کریستوفرروسی ساله که همچنان مسئولیت این گروه ده اسله را به عهده دارد، چنین می‌گوید: ”من می‌توانم به جرأت بگویم که دو سال پیش جزو بدترین،سخت‌ترین و دردناک‌هٔرین سال‌های عمرم بود“.
چهار سال از انتشار آلبوم پرفروش ”So Iong Astoria“ می‌گذرد. در این چهار سال تغییرات عمده‌ای به‌وجود آمد و برای The Ataris سرنوشت بدی رقم زده شد.
او ادامه داد: ”زمانی که تور“ So Iong Astoria ”تمام شد، فکر می‌کردم کار ما هم تمام شده است. ما از کاری که می‌کردیم، خسته شده بودیم و احساس می‌کردیم کارهای ما به آهنگ‌های خاصی محدود شده که دیگر ما را ارضا نمی‌کند.
اعضای این گروه در امری که تنها می‌نواخت و حرکاتش از خود به نمایش می‌گذاشت، کریس، پشتیبانی باس گروه و جان‌کلورا گیتاریستی که احساس می‌کرد کار گروهیشان در حال نزول است، بودند این گروه که با اتوبوس خود به یک تور دسته جمعی رفته بودند، احساسات درونی خود را به یکدیگر القا می‌کردند. بدین ترتیب فهمیدیم که اگر نخواهیم با قلبمان صادق باشیم، دیر یا زود به انتهای این راه خواهیم رسید“.
کریس و جان بسار مشتقا بودند که از درخشش‌های قدیمی گروه الهام گرفته و کار را از نو گسترش دهند. آن‌ەا با یاری گرفتن از دوستانی که در استودیوئی در نیویورک پیدا کرده بودند، برای دستیابی به موفقیت‌هائی - چه در زمینه ترانه‌سرائی و چه در زمینه اجرای موسیقی - تلاش خود را چند برابر کردند. در حال حاضر کریس مسئولیت‌های مهم‌تری را به‌عهده گرفته است. این گروه هفت نفره به خانه‌ای واقع در یکی از دهکده‌های لس‌آنجلس رفتند تا پنجمین آلبوم استودیوئی خود را با نام ”Welcome the Night“ بسازند. در پایان آن‌ها با نظارت افسانه‌ای نیک لانی تهیه کننده، آلبوم خود را به شکل نوارهای آنالوگ با حذف اشتباهات و مشکلات موجود عرضه کردند.
مدت‌هاست که دیگر کریس به پخش‌های رادیوئی و فروش تضمینی اهمیتی نمی‌دهد و به‌دنبال تولید کارهائی است که در کنار موسیقی‌هائی هم‌چون ”ولنتاین خونی من“ و Radiohad همیشگی شود.
او می‌افزاید: ”اشتباهات و احساسات صادقانه‌ای که در کنار یکدیگر اجرا می‌کردیم، چیزی بود که در کار گروه‌های دیگر به‌ویژه گروه‌های آمریکائی نشنیده بودم. طرح‌ریزی کارهای این چنینی یکسان است و به‌همین دلیل کارهای آن‌ها تقریباً از یک جنس و تکراری است“.
آن‌ها با حرکتی آگاهانه از رویه قبلی کاری خود کناره گرفتند و با تراک‌هائی هم‌چون ”لایه عشق نبودن“، ”نوروز“ و ”ارتباطات، خطرناک‌تر از دروغ‌ها هستند“ صوتی سنگین‌تر به کلکسیون کاری خود افزودند. بدین ترتیب با افزایش اعتماد به نفسشان، احساس رضایت بیشتری هم کردند. شاید این نخستین معرفی حقیقی از گروه The Ataris در پایان سال ۲۰۰۳ بود که به تحولی شگرف در روش کاری آن‌ها منجر شد. یکی دیگر از حرکت‌های برجسته این گروه، ارایه نخستین و اصلی‌ترین برچسب ضبطشان در ژوئن سال گذشته بود.
زمانی که کار پرسنل در Columbia Records از سونی تنزل پیدا کرد، The Ataris دست به ابتکار تازه‌ای زد که منجر به تعویق تاریخ عرضه آلبوم شد، اما در نهایت آن‌ها به آزادی هنری‌ای که سال‌های سال آرزویش را داشتند رسیدند.
در حالی که سونی تمام تلاش خود را برای پذیرائی از کارهای The Ataris می‌کرد، آن‌ەا هم بیکار ننشسته بودند، کمربندهای خود را محکم کردند و آخرین کار پوشالیشان که حالا آن را یکی از رسواترین کارهای خود می‌دانند یعنی ”پسران تابستان“ عرضه کردند. با ارایه این آلبوم احساس کرختی ناراحت‌کننده‌ای داشتند. با وجود این که گروه‌های سالم و بی‌خطری را گرد خود جمع کرده بودند، اما می‌خواستند از هنرمندان پاپی که جز به آرایش و گریم به هیچ چیز دیگری فکر نمی‌کردند، فاصله بگیرند. پس تصمیم گرفتند با گروه‌های Cursive و Planes Mistaken For Stars هم رابطه دوستانه‌ای ایجاد کنند.
جان در حالی که کار In Utero از نیروانا را مثالی از طغیانگری برمی‌شمرد، می‌گوید: ”گاهی اوقات هیچ یک از اعضای گروه نمی‌دانند، چه باید کرد. آن‌ها نهایت سعی خود را می‌کنند تا ازآن حالت بیرون بیایند و کار قوی و مؤثری را ارایه کنند. ”کریس ادامه می‌دهد:“ شاید تنها موسیقیدانان بفهمند که منظور از ننواختن یک آهنگ محبوب چیست. شما نمی‌توانید برنامه‌ای اجرا کنید که همه خوشحال و راضی از کنسرت بیرون بیایند.
شاید من آدم مغرور و خودخواهی باشم، اما هرگز دوست نداشته‌ام کاری را که همه پیش‌بینی‌ها از قبل در موردش صورت گرفته، اجرا کنم The Ataris با گذشت سال‌ها عاقل‌تر شده و بدین ترتیب از دنیای پاپ بی‌ارزشی که در حال غرق شدن در آن بود، بیرون آمده است. با پشتیبانی‌هائی که از طریق Sanctuary Records از برچسب Isola Recordings کردند، کاری عمیق، الهام‌بخش، اما نارس تولید کردند که کمی خطرناک می‌نمود، اما توانست گروهی از طرفداران را به خود جلب کند.
زمانی که در آن نوع سبک پاپ بی‌ارزش کار می‌کنی، طرفدارانی پیدا می‌کنی که همگی‌شان می‌خواهند برایت کتاب قانون کار بنویسند: ”نمی‌توانی آهنگی مثل این بنویسی؟ نمی‌توانی موهایت را رنگ کنی؟ حالا می‌خواهی روسری سرت کنی؟ و...“ کریس می‌افزاید: ”هنوز تعدادی از طرفداران بچه‌سال ما هستند که کار سال ۲۰۰۰ ما را محکوم می‌کنند. من واقعاً برای آن‌ها متأسفم“.

منبع : نشریه تخصصی کامپیوتر و هنر