برای بازنده‌های لیگ اروپا

می گویند نام برنده ها در تاریخ ثبت می شود و بازنده ها هر چقدر هم سربلند، مغلوب شوند در تاریخ سازی سهمی نخواهند داشت. بازی پایانی لیگ قهرمانان نیز از قاعده مستثنی نیست. در طول بیش از ۵ دهه برگزاری این رقابت ها اشك های زیادی ریخته شد اما توسط چه تیم هایی؟ در اولین سال های برپایی لیگ اروپا شاهد نبردی بودیم كه بیشتر یادآور داستان فیل و فنجان بود. رئال مادرید مقابل رمس كوچك نخستین بازی پایانی لیگ اروپا را برگزار كرد و مطابق انتظار رقیب را شكست داد.
تیم فرانسوی با بزرگانی چون ریموند كوپا (آقای گل جام جهانی ۱۹۵۸) در چهارمین دوره نیز به فینال رسید اما بار دیگر در سد رئال مادرید گرفتار شد و دیگر هرگز نتوانست به جمع بزرگان راه یابد. اكنون آنها در دسته سوم فرانسه روزگار می گذرانند و دیگر هواداران حاضر در آن ۲ بازی نهایی لیگ اروپا هم در قید حیات نیستند تا با تشریح خاطرات رمس طلایی، بر هواداران تیم كوچك بیفزایند.
اینتراخت فرانكفورت، فیورنتینا و میلان نیز دیگر بازنده های آخرین بازی دهه ۵۰ این جام معتبر بودند. اولی مدتی اوج گرفت و هرچند در اواسط دهه ۹۰ تا نایب قهرمانی بوندس لیگا پیش رفت اما اكنون بابت ماندن در بوندس لیگا شادمان است. فیورنتینا در اوایل هزاره جدید جایگاه همیشگی خود را در جمع ۷ تیم صدر جدول از دست داد و در خطر انحلال كامل قرار گرفت. آنها پس از بازگشت مجدد، بار دیگر وارد حریم بزرگان شدند.
میلان هم اخیراً بار دیگر به قله فوتبال اروپا رسیده است. نیازی نیست برای آنها مرثیه بخوانیم.تیم اوزه بیو در عرض ۵ سال، ۴ فینال را تجربه كرد و ۲ بار جام را بالای سر برد. قرمزهای پرتغال در فصول ۱۹۶۱ و ۱۹۶۲ به ترتیب بارسا و رئال مادرید را بردند اما در فصل ۱۹۶۳ مغلوب میلان شدند و یك فصل پس از آنكه شاهد فینال اینتر و رئال ماردید (فصل ۱۹۶۴) بود، بار دیگر از فینال سردرآوردند؛ هرچند این بار مقابل اینتر زانو زدند پارتیزان بلگراد» می توانست در سال ۱۹۶۶ اولین باشگاه اروپای شرقی فاتح معتبرترین جام قاره نام بگیرد. همتیمی های «میلوتینوویچ» گل اول را هم درون دروازه رئال مادرید جای دادند، با این حال حریف با ۲ گل بازی را به سود خود خاتمه داد اینتر هم با باخت در بازی پایانی فصل ۱۹۶۷ به جمع بازنده ها پیوست.
بنفیكا، پای ثابت شكست های دهه ۶۰ نیز در راه قهرمانی مقابل منچستریونایتد درخشان سال ۱۹۶۸ قربانی شد. همچنان كه آژاكس در فصل ۱۹۶۹ باخت اما آغازگر دوره درخشان فوتبال باشگاهی هلند نام گرفت. اینتر (سال ۱۹۷۰)، پاناتیناكو (۱۹۷۱)، یوونتوس (۱۹۷۲) و اینتر (۱۹۷۲) حریف فاینورد و آژاكس نشدند.
همه آنها اكنون در سطح اول كشور خود، جایگاهی هرچند متزلزل دارند. وقتی بایرن مونیخ به قدرت رسید و در كسب جام یكهت تریكخلقكرد،آتلتیكومادرید، سنت اتی ین و لیدزیونایتد تنها فرصت خود برای كسب یك افتخار اروپایی را از دست دادند.
نماینده های اسپانیا و فرانسه سال ها به دسته دوم لیگ های كشورهای خود تبعید شدند و البته بازگشتند، برخلاف لیدزیونایتد كه اخیراً حتی از لیگ قهرمانی جزیره هم سقوط كرد. بروژ و مونشن گلادباخ، بازنده فینال های ۱۹۷۷ و ۱۹۷۸ ۲، وضعیت متفاوت دارند. یكی قهرمان بلژیك شده و دیگری در رتبه های پایانی بوندس لیگا جای گرفت.
بله! سقوط.مالمو در یگ آماتور سوئد حضور پررنگی دارد. هیچ هواداری صعود معجزه آسای تیم به فینال فصل ۱۹۸۰-۱۹۷۹ را از خاطر نمی برد. شكست هامبورگ مقابل ناتینگهام فارست در سال ۱۹۸۰ هم شگفتی بزرگی تلقی می شد. آن زمان ون دروارت، ستاره فعلی آبی و سفیدها در حال تاتی -تاتی كردن بود! رئال سال ۱۹۸۱ فقط جام می خواست اما دل بوسكه و همتیمی هایش كه با هزاران امید و آرزو رئال را برای اولین بار پس از عصر دی استفانو به فینال اروپا رهنمون كرده بودند، ناامید از پاریس به خانه بازگشتند.
باخت یووه مقابل هامبورگ بزرگترین شگفتی دهه ۸۰ بود. هنوز بازنده فینال فصل ۱۹۸۲ مانند بایرن مونیخ كه یك سال بعد قافیه را به آستون ویلای كوچك واگذار كرد، مسخره خاص و عام است. رم، آخرین بازنده یك فینال خانگی محسوب می شود. فاجعه هیسل، شكست لیورپول مقابل یووه در فینال سال ۱۹۸۵ را تحت الشعاع قرار داد.
استوابخارست، بایرن مونیخ، بنفیكا و بار دیگر استوابخارست، ۴ بازنده ۴ فینال سال های پایانی دهه ۸۰ بودند كه اكنون در لیگ های داخلی وضعیتی پایدار و هوادارانی پرشور دارند.بنفیكا ترك عادت نكرد و این بار در آغاز دهه ۹۰ پیشقراول بازنده های فینال نام گرفت. مارسی و سامپدوریا هم نام های جدیدی بودند. آنها در سال های بعد افتان و خیزان، باعث افتخار هوادارانشان شدند.میلان در فصل ،۱۹۹۳ مقابل مارسی سر تعظیم فرود آورد.
هنوز بر سر ثبت قهرمانی به نام مارسی (بهدلیلتبانی های رییس این باشگاه) تردید وجود دارد. بارسلونا در شب انتخاب برلوسكونی (مالك میلان) به عنوان نخست وزیر ایتالیا، ۴ گل خورد و بازی نهایی فصل ۱۹۹۴ را به میلان طلایی واگذار كرد. یك سال بعد آژاكس با گل دقیقه ۸۵ كلایورت پایان امپراطوری یاران مالدینی را رقم زد.
سنت باخت قهرمان دوره گذشته در فینال سال بعد، با شكست آژاكس مقابل یووه حفظ شد۲. سال پیاپی دست خالی به تورین بازگشتند سیاه وسفیدها ازپسدورتموند و رئال مادرید برنیامدند. باخت دراماتیك بایرن مونیخ در ۲ دقیقه پایانی فینال فصل ۱۹۹۹-۱۹۹۸ نیاز به توضیح بیشتری ندارد.
كلودیو لوپز، ستاره سابق والنسیا پس از باخت تیمش در فینال فصل ۲۰۰۰ تنها بازیكن گریان تیمش بود و یك سال بعد تنها والنسیایی محسوب می شد كه اشك نریخت. احساسات او متفاوت با اوضاع خفاش های اسپانیا (لقب والنسیا بود) به نظر می رسید. لوركوزن در فصل ۲۰۰۲ بازنده خوبی خطاب شد؛ برخلاف یووه فصل ۲۰۰۳ ودرست مانند موناكو كه می خواست در سال ۲۰۰۴ خاطره قهرمانی میلان را با غلبه بر پورتو تكرار كند.
بزرگترین بازگشت تاریخ فوتبال در رقابت واپسین سال ۲۰۰۵ شكل گرفت؛ جایی كه لیورپول در ۸ دقیقه ۳ گل عقب ماندگی مقابل میلان را جبران كرد و در نهایت جام را بالای سر برد. آرسنال نیز به عنوان اولین لندنی فینال لیگ قهرمانان باوجود زدن گل اول دست ها را به علامت تسلیم بالا برد تا كاتالان‌های حریص قهرمان پاریس نام بگیرند.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی