شهید سلیمانی با بذل جان خود، خمینی و بهشتی دیگری شد و همه را دوباره زیر بیرق نظام جمع کرد. آن روز فقط در و دیوارهای دانشگاه تهران نبود که با آهنگ گریه و نجوای پرسوز رهبر حکیم و مجاهد انقلاب اسلامی بر جنازه علمدار لشکرش گریست. قلب تمام ایرانیان و ملتهای دیگری که امنیت خود را مدیون حماسه سلیمانی بودند، با آن نماز عاشقانه و پرسوز تپید و خون دل بود که از چشمها جاری شد.