ما در این سالها، شاهد ارائه و اجرای برنامهای جامع برای حفاظت از این سرمایه حیاتی (آب) نبوده و نیستیم. خشک شدن هامون، گاوخونی، زایندهرود و تهدید کارون و کاهش شدید سطح آبهای زیرزمینی و فرونشست زمین، نابودی دریاچه اورمیه، پسرفت دریای مازندران، آلودگی آبهای جنوبی ایران و سرانجام به تعبیر محترمانه سازمانهای ذیربط «افت فشار آب در شهرها» همه ناشی از این بیمبالاتی است. این در حالی است که پیوسته از شیوههای مدیریتی خود تعریف و تمجید و چنان خودستایی میکنیم که راه بحث و گفتوگو و انتقاد و ایراد و …