کارگردانانی که پدیده‌های اجتماعی را شعاری و مصنوعی می‌سازند

بیشتر فیلم‌های ایرانی که می‌خواهند حول سوژه‌های اجتماعی چرخ بخورند، از سطحی‌نگری و شعاری‌بودن رنج می‌برند. فیلمنامه‌نویسان و فیلمسازان ایرانی ذهنی فقیر برای ایده‌یابی و پرورش آن دارند و نمی‌توانند از حدی بیشتر روی سوژه‌های‌شان عمیق شوند. آنها حتی نگاهی عمیق و ریز به دنیای پیرامون‌شان ندارند تا شکلی واقع‌گرایانه از سوژه‌ها را در فیلم‌های‌شان بازنمایی کنند