شام ایرانی؛ دنباله‌روی بدون خلاقیت

آیا «شام ایرانی» توانسته الگویی بومی و مستقل ارائه دهد، یا صرفا نسخه‌ای دستکاری ‌شده از نمونه‌های خارجی است؟ تأثیر این برنامه بر سبک زندگی مخاطبان ایرانی چیست و آیا می‌توان آن را در مسیر برنامه‌سازی هدفمند و مبتنی بر فرهنگ داخلی قرار داد؟