در جهانی که خشونت اغلب نه از ذات، بلکه از زخم میروید، داوود اشرف تبدیل به آینهای برای ما میشود؛ نمایندهای از نسلی که ابتدا صبر میکند، بعد دلشکسته میشود، به دام افسردگی میافتد، منزوی و کنارهجویی پیشه میکند و در ادامه گر میگیرد و نهایتا منفجر میشود.