هر چند ایران از سال 1327 برنامهریزی توسعه را آغاز کرده و پس از انقلاب نیز بعد از جنگ تحمیلی شش برنامه توسعه تدوین و اجرا شده است اما بهویژه از برنامه چهارم توسعه به بعد نوعی «برنامهناپذیری» بر دولتها حاکم بوده و برنامههای توسعه برنامه اصلی دولتها نبوده است.