فقدان احزاب ریشهدار در کشور که دارای تداوم فعالیت و معرفی شخصیتهای ملی به عرصهی سیاسی کشور باشند، باعث شده تا انتخابات ریاست جمهوری در ایران دچار وضعیت بغرنجی شود؛ برای داشتن انتخاب مناسب صرفا باید به رزومهی شخصی کاندیداها و عملکرد ایشان در مسئولیتهای قبلی بسنده کرد و امکان استفاده از مکانیزم مرسوم در جوامع دموکراتیک، یعنی اعطای پاداش و یا مجازات یک حزب و تفکر از طریق صندوق رای، وجود نداشته باشد.