تابآوری، بیش از آنکه مفهومی فنی یا اجرایی باشد، تجلی یک نگرش تمدنی به نسبت انسان و بحران است؛ نسبتی که جوامع با تصوری از آیندهای برقرار میکنند که در آن همواره سایهای از احتمال فشارهای مضاف غیرقابل پیشبینی حضور دارد. تابآوری و افزایش آن در حوزه شهری هم وابسته بهخصوصیات فرهنگی جوامع و هم وابسته به کالبد و تجهیزات شهری است.