حکایت

به شهری در از شام غوغا فتاد		گرفتند پیری مبارک نهاد
هنوز آن حدیثم به گوش اندرست		چو قیدش نهادند بر پای و دست
که گفت ارنه سلطان اشارت کند		که را زهره باشد که غارت کند؟
بباید چنین دشمنی دوست داشت		که می‌دانمش دوست بر من گماشت
اگر عز وجاه است و گر ذل و قید		من از حق شناسم، نه از عمرو و زید
ز علت مدار، ای خردمند، بیم		چو داروی تلخت فرستد حکیم
بخور هرچه آید ز دست حبیب		نه بیمار داناترست از طبیب