پروانه شد در آتش گفتا که همچنین کن

پروانه شد در آتش گفتا که همچنین کن		می‌سوخت و پر همی‌زد بر جا که همچنین کن
شمع و فتیله بسته با گردن شکسته		می‌گفت نرم نرمک با ما که همچنین کن
مومی که می‌گدازد با سوز می بسازد		در تف و تاب داده خود را که همچنین کن
گر سیم و زر فشانی در سود این جهانی		سودت ندارد آن‌ها الا که همچنین کن
دامان پر ز گوهر کرد و نشست بر سر		وز رشک تلخ گشته دریا که همچنین کن
از نیک و بد بریده وز دام‌ها پریده		بر کوه قاف رفته عنقا که همچنین کن
رخساره پاک کرده دراعه چاک کرده		با خار صبر کرده گل‌ها که همچنین کن
صد ننگ و نام هشته با عقل خصم گشته		بر مغزها دویده صهبا که همچنین کن
خالی شده‌ست و ساده نه چشم برگشاده		لب بر لبش نهاده سرنا که همچنین کن
چل سال چشم آدم در عذر داشت ماتم		گفته به کودکانش بابا که همچنین کن
خاموش باش و صابر عبرت بگیر آخر		خامش شده‌ست و گریان خارا که همچنین کن
تبریز شمس دین را بین کز ضیای جانی		پر کرده از جلالت صحرا که همچنین کن